گزیده‌هایی از کتاب‌های کودک و نوجوان
| گزیده‌هایی از کتاب | |
|---|---|
 هر وقت خوک‌ها پرواز کنند |
موریس حالا دیگر بیشتر هاج و واج شد. |
 آدم کوچک و خواب‌های بزرگ |
گردو کوچولو با چشم گریان در پیاده رو به راه افتاد. |
 دفتر خاطرات یک مگس |
از مامانم پرسیدم چرا من نمی‌توانم مثل کرم، یک اتاق مخصوص خودم داشته باشم. مادر گفت چون تو ۳۲۷ تا خواهر و برادر داری. علتش اینه. |
 دفتر خاطرات یک عنکبوت |
امروز، روز تولدم بود. به نظر بابابزرگ من آن‌قدر بزرگ شده‌ام که راز یک زندگی شاد طولانی را بدانم. اینکه هیچ‌وقت توی یک کفش خوابم نبرد. |
 دفتر خاطرات یک کرم |
کرم بودن همیشه هم آسان نیست. ما خیلی کوچک هستیم و گاهی مردم، حتی فراموش می‌کنند که ما این‌جاییم. اما، همان‌طور که مامان همیشه می‌گوید؛ زمین هرگز یادش نمی‌رود که ما این‌جاییم. |
 بخشنده |
حالا تمام دوازده ساله‌های ردیف جلو. نشان‌های‌شان را دریافت کرده بودند. عنوان دکتر برای یک مذکر، مهندس برای یک مونث، کار در بخش دادگستری برای یک مونث دیگر، از جمله مشاغلی بود که واگذار شده بود. یوناس می‌دانست که همه‌ی آنها در مورد تعلیماتی که در پیش داشتند، فکر می‌کردند و می‌دانستند که سال‌ها کار و مطالعه‌ی سخت در پیش دارند. |
 معرفی کتاب دیروز |
|
 طاعون |
|
 ببر سفید |
|
 خیانت انیشتین |
|
 برده‌رقصان |
|
 آیا باید به بیمارستان بروم؟ |
«مریض بودن اصلا خوب نیست. وقتی حالت خوب نیست پدر و مادرت چکار می‌کنند تا بهتر بشوی؟ |
 ماسک کاغذی |
«موشان موشان موشان کله‌اش خورده به کوشان». من هر وقت بچه‌ها دست می‌زدند و برایم از این شعرهای مسخره می‌خواندند ناراحت می‌شدم اما هر چقدر پا می‌کوبیدم روی زمین هیچ فایده‌ای نداشت. انگار هیچ کس من را نمی‌دید. ولی سهند وقتی برایش شعر: |
 ایست زورگویی ممنوع |
شب نمی‌توانستم توی تختم بخوابم، چون همه جای تختم استفراغی شده بود و مامان همه رختخواب‌هایم را شسته بود. روی زمین هم سخت خوابم می‌برد. خیلی طول کشید تا خوابم ببرد، اما تا صبح خواب می‌دیدم من و ماهان و سهند و آرش لباس مرد عنکبوتی پوشیدیم و تا امید به ما نزدیک می‌شود چهارنفری می‌پریم دورش و دیگر جرئت نمی‌کند هیچ کاری بکند، تازه یک داداش کلاس پنجمی هم داشتم که زورش از رئیس امید هم زیادتر بود، ولی وقتی از خواب بیدارشدم نه لباس مرد عنکبوتی داشتم، نه داداش. این قدر حالت تهوع داشتم که دلم نمی‌خواست صبحانه بخورم... |
 همکاری در یک روز شیری |
من گاو و گوساله‌ها را می‌کشیدم و دست و پای گوسفندهایی را که فربد با پنبه برایشان پشم درست کرده بود و می‌چسباند روی مقوا. بقیهٔ بچه‌های گروهمان هم نرده‌ها را با مقوای قهوه‌ای می‌بریدند و می‌چسبانند کنار هم، برای دیوارهای مزرعه. اما بردیا مجبور بود همهٔ کارهای گروهشان را خودش یک نفری انجام بدهد. وقتی که رنگ کردن چمن‌های مزرعه‌مان تمام شد و نرده‌ها را هم چسباندیم، رفتیم سراغ درست کردن درخت برای گروه بردیا و بچه‌هایشان. بچه‌های گروه بردیا با هم لجبازی کرده بودند و همهٔ مقواهای سبزشان را پاره پاره کرده بودند. خانم معلم که سوت کشید وقت تمام! بردیا زد زیر گریه... |
 کی همه چی را بلده؟ |
من دیکتهٔ خیلی از کلمه‌هایی را که پارسال می‌نوشتم یادم رفته است. من قیافهٔ کلمه‌ها یادم نمی‌ماند و موقع نوشتن همه را با هم قاطی می‌کنم، هر چقدر هم کتابم را زیر سرم می‌گذارم تا کلمه‌ها بروند توی سرم و شب خوابشان را ببینم و قیافه‌شان یادم بماند هیچ فایده‌ای ندارد. من شب‌ها فقط خواب همبرگر و پیتزا و لازانیا می‌بینم. چراغ اتاقم را خاموش می‌کنم و می‌پرم توی تختم، اما هرچقدر چشم‌هایم را بهم فشار می‌دهم خوابم نمی‌برد. به سرم می‌زند بروم سر یخچال و چند تا خیار با پوست بخورم تا دل درد بگیرم و فردا صبح بجای مدرسه با مامان بروم دکتر... |
 شهر بدون پلاستیک |
چه مرضی دارم این همه دروغ می‌گویم، خودم هم نمی‌دانم. هر دفعه هم می‌بینم که یک دروغ تازه یعنی کلی دردسر و دلشوره، اما باز هم به جای این که فکرم را به کار بیندازم و راه درستی پیدا کنم، اولین چیزی که به فکرم می‌رسد، دروغ گفتن است. چاره‌ای ندارم، مجبورم، نمی‌شود مثل بچه آدم گوشی بابا را بگیرم و کارم را انجام بدهم. |
 پل شکسته |
- یک روز در زمین بازی مدرسه گفته بودند: « اتل‌متل‌توتوله، کاکاسیاه کوتوله.» بعد به جینی نگاه کرده و خندیده بودند. بعد از آن اسم او را اتل‌متل گذاشتند. جینی در حمام به پدرش گفت که او را محکم‌تر بشوید.
|
 او هنوز اینجاست |
نفسم بیرون نمی‌آمد. محکم همدیگر را بغل کرده بودیم. فقط خودمان دوتا. جای خالی گای در خانه و عشق زیاد خانم هوز را از نزدیک لمس کردم... و بیشتر در بغلش فرو رفتم؛ احساساتمان یکی شده بود و دنیایم کنار او، بزرگ‌تر. |
 خورشید را برایم قورت می‌دهی؟ (قورتش بده) |
همه‌چیز سرجایش بود.
پروفسور سرش را بلند کرد و با خنده گفت: «رودل کرده‌ای!» و ابروهایش بالا رفتند: «با آن چیزهایی که تو قورتشان دادی، معلوم است الان باید حالت بد باشد.» |
ديدگاه شما