گزیده‌هایی از کتاب‌های کودک و نوجوان

  مامان و بابا سر هر مسئله‌ای جروبحث می‌کنند. آن‌ها سر اینکه چطور مسائل را حل کنند جروبحث می‌کنند. درباره‌ی آینده... درباره‌ی گذشته... درباره‌ی من جروبحث می‌کنند. و هیچ‌طوری نمی‌توانم جلوی‌شان را بگیرم. دلم می‌خواهد سرشان داد بکشم. بگویم در جنگل گم شده‌ام و می‌خواهم بیایند مرا پیدا کنند.

  آن دست توی دستش امن و مطمئن بود، او را پیش می‌برد. از کوره‌راه خارج شدند، از لای درختانی با تنه‌های قطور پیش رفتند. زمین ناهموار بود. تن سیلویا به تنه‌ی درختان کشیده می‌شد. زیر شاخه‌ها خم می‌شد. از بین سایه و مهتاب می‌رفت. لحظه‌ای آن دست راهنما دستش را محکم‌تر گرفت. سیلویا عقب کشیده شد. هر دو بی‌حرکت ایستادند.

  باید از قله‌ای پربرف، دره‌ای عمیق و رودی درخشان می‌گذشتم. بالای یکی از کوه‌ها از حال رفتم. خوشبختانه موش‌خرمای کوهی از آنجا می‌گذشت و من را به خانه‌اش برد. زمان زیادی گذشت تا دوباره توانستم روی پاهای‌ام بایستم. آلما، موش‌خرمای کوهی، خیلی مهربان و دوست‌داشتنی بود.

  اطلس کتابی است از نقشه‌ها، نقشه‌ها تصاویری‌اند که درباره‌ی مکان‌های مختلف به ما اطلاعات می‌دهند. آن‌ها همه نوع اطلاعات سودمند درباره‌ی اطلاعات کشورها را فراهم می‌کنند. نقشه‌ها برای نشان دادن کوه‌ها، دره‌ها، اقیانوس‌ها و دریاچه‌ها از رنگ‌های گوناگون و نمادها (علامت‌ها) و خط‌ها استفاده می‌کنند. در بیشتر نقشه‌های این اطلس، رنگ‌ها نیز برای نشان دادن ارتفاع زمین از سطح دریا مورد استفاده قرار گرفته است.

  من اینجا سوار کشتی بادبانی‌ام می‌شوم و به اقیانوس می‌روم. سوار شتر دوکوهانه‌ام می‌شوم... لباس چین‌دار می‌پوشم و ملکه‌ی این قصر باشکوه می‌شوم.

 برای شام امشب یه فکر خوبی دارم

فقط باید کتاب آشپزی رو بیارم

یه روز خوب و عالی تو باغچه‌ی خونه‌مون

ایستاده‌ام رو تپه، خوشحال و شاد و خندون

  برای من امروز روز ماندگاری است. مرد می‌شوم اما نمی‌دانم برای چندمین‌بار. اولین‌بار که شنیدم کسی گفت: «حالا برای خودت مردی شده‌ای» کی بود؟ شاید روزی که زمین خوردم و خط خونینی از ناخن‌های آسفالت روی زانو و آرنج دستم نقش بست. شاید هم...

  خانم بَجِر خیلی پیر است. او خیلی چیزها به عمر خود دیده. مثل چیزهایی که در آشپزخانه‌اش گذاشته. خانه‌ی خانم بَجِر در دامنه‌ی کوه کوچکی قرار دارد. او روزهای یکشنبه از راه‌باریکه‌ی بیرون باغش مسیر کوه را در پیش می‌گیرد و تا قله‌ی کوه بالا می‌رود.‌

  سلطان دو روز و دو شب فکر کرد که آن چوب به چه دردش می‌خورد. فکرش به جایی نرسید. غمگین بود و کارهای روزانه‌اش به‌خوبی پیش نمی‌رفت. نمی‌خواست سؤالش را با دیگران در میان بگذارد. می‌ترسید پیش خود بگویند چه سلطانی است که سؤال به این سادگی را نمی‌تواند جواب دهد و پرنده‌ی ضعیف و ظریف و عاشقی خوراک و خواب را از او گرفته است...