گزیده‌هایی از کتاب‌های کودک و نوجوان

وقتی مکس خودش را به زحمت از زمین بلند می‌­کرد، چیزی به سرش خورد. فریاد زد: «آخ! این چی بود؟»

موش کور کوچولویی با دستپاچگی گفت: «ببخشید! عصای من بود. اصلا ندیدمت.»

مکس گفت: «چی؟ من به این بزرگی را ندیدی؟ نکند چشم­هایت نمی‌­بیند؟»

موش کور گفت: «چرا می‌­بینم ولی چشم­هایم خیلی ضعیف است. در عوض، بینی­ام معرکه است. حتی می‌­توانم بفهمم زیر زمین چه خبر است.»

همه‌ی روزهای هفته کتاب، بچه‌ها داستان‌هایی در مورد قطارها، پری‌ها، گاوچران‌ها و سگ‎‌ها برای بقیه خواندند.

وقتی خانم بروکس نظر من را می‌پرسد، می‌گویم: «خیلی گل داشت»، «خیلی پر مو بود»، «خیلی تق تق داشت» یا «خیلی پیتیکو پیتیکو داشت»

ویلف دلش نمی‌خواست خورده شود، اما خیلی از حیوانات جنگل گوشت‌خوار بودند و این یعنی آن‌ها گوشت دوست داشتند. ویلف می‌دانست که خودش و دات هم از گوشت درست شده‌اند و حیوانات برای خوردن آن‌ها حتما سرودست می‌شکستند. اما اگر ویلف کاری می‌کرد که خودش و دات زیاد گوشتی به نظر نرسند و شبیه گیاه شوند، آن‌وقت حیوانات، دیگر بی‌خیال خوردن او و خواهرش می‌شدند.

پرستار ماریان پرید وسط حرف شاع و گفت: 
- شاهزاده‌های عزیزم، شما به هم حسودی می‌کنید، مگر نه؟!
- پیشنهاد می‌کنم یک مسابقه بگذاریم. شما یک روز تمام، مثل همیشه با هم بگومگو کنید. بازنده کسی خواهد بود که در طول روز نخواهد همان کاری را که برادرش کرده، انجام دهد. یعنی مثلا اگر یکی بستنی خواست آن دیگری هم باید بستنی بخورد.
- من موافقم!
امیلو هم روی دست او بلند شد و گفت:
- این همان چیزی است که من همیشه می‌خواستم.
- بسیار خوب، پس من آغاز «مسابقه‌ی حسادت» را اعلام می‌کنم.

- من امروز پرواز می‌کنم.

- شما امروز  پراوز نمی‌کنی.

فردا هم پرواز نمی‌کنی.

هفته بعد هم پرواز نمی‌کنی.

هیچ وقتِ هیچ‌وقت پرواز نمی‌کنی.

- ولی تلاشم را می‌کنم.

وقتی به مدرسه می‌رسند، پولی از بچه‌ها و معلم‌ها خجالت می‌کشد. به خاطر همین، خانم معلم به مادر پولی اجازه می‌دهد که چند ساعتی در مدرسه بماند و کنار پولی باشد. تا او به مدرسه و بچه‌ها عادت کند.

پدر، کت پرسی را از تنش در‌می‌آورد و به جارختی آویزان می‌کند. پدر هم باید در مدرسه بماند، تا ظهر همراه بچه‌ها به خانه برگردد.

فقط در عرض ده دقیقه تمام بچه‌های کلاس سوار هواپیما شدند تا به چین سفر کنیم. من، آمبر براون، یکی از دانش آموزان هیجان زده‌ی کلاس سوم هستم. دوست صمیمی‌ام، جاستین دانیلز، الان کنار من روی نیمکت نشسته است و وانمود می‌کند یک ساعت شماطه دار است.

تنها چیزی که الان می‌شنوم، تیک تاک، تیک تاک است، اما کاملا مطمئنم او نقشه دیگری دارد. معمولا وقتی نوبت پرواز کلاس ماست، من و جاستین کنار هم می‌نشنیم.

در واقع از همان اولین باری که در کلاس آمادگی هم‌دیگر را دیدیم، کنار هم نشستیم. اما آن داستان دیگری است.

هنری دیگر فکرهای توی سرش را دوست نداشت. برای همین سعی کرد به هیچ چیز فکر نکند. اما کار دیگری هم نداشت که بکند. هنری فکر کرد و فکر کرد و فکر کرد. با خودش گفت: «من کی هستم؟ آیا هنری فنچ هستم؟ فکر کنم بالاخره یک چیزی هستم.» و فکر کرد: «من یک چیزی هستم.»

مامانم همیشه می‌گفت من باید به گردنم افتخار کنم. می‌گفت حیوانات دیگر خیلی دوست دارند گردنی مثل من داشته باشند.

آره، حتما!

مامان ببخشیدها، ولی هیچ کس این گردن را نمی‌خواهد.

گردنم از آن گردن‌هاست که فقط یک مامان می‌تواند قربان صدقه‌اش برود.