گزیده‌هایی از کتاب‌های کودک و نوجوان

احترام یک ارزش است. احترام، راهی برای خوب زندگی کردن و راهی خوب برای زندگی کردن است. راهی برای حفاظت از دیگران، خودمان و دنیای مان. ما با کمک احترام، سعی می کنیم از مردم و تمام دنیا با عشق و محبتی بیشتر از گذشته، مراقبت کنیم.
به یاد داشته باش، حرفهایی که می زنی یا نمی زنی و کارهایی که می کنی یا نمی کنی، می تواند به دنیا کمک کند یا به آن آسیب برساند. انتخاب با توست.
 

• پدر و مادرمان اعتقاد به خریدن چیزهایی که خودمان می توانیم درست کنیم ندارند. شعارشان این است: «اگه اونو می خوای، خودت بسازش.»
• مامان بزرگ وقتی داشت سعی می کرد درختان سکویا را نجات دهد مرد. او ۸ روز بالای یک درخت سکویا ۶۰ متری نشست و پایین نیامد تا اینکه ماموران تصمیم گرفتند درخت ها را قطع نکنند.
• ما همیشه می پرسیدیم: «چرا پاپا به دیدن ما نمیاد؟» تنها جوابی که همیشه می گرفتیم این بود «اون داره سعی می کنه خودشو پیدا کنه.» که برای ما بی معنی بود.
• پاپا برای ما از «درهمتنیدگی» گفت. او گفت :درهمتنیدگی نشان میدهد که درجهان هستی همه چیز بههم مربوط و مرتبط است. گفت که نور از ذراتی بهنام فوتون ساخته شده است و گفت گاهی فوتون ها جفت جفت میان و به این می گن: «درهم تنیدگی». به ما نگاه کرد که روی صندلی تنگ هم نشسته بودیم می تونین اسم اونا رو دوقلو بذارین. 
• پاپا گفت اگر فوتونهای دوقلو از هم جدا شوند، باز هم طوری عمل می کنند که انگار با هم هستند. حتی اگر آن ها را دو طرف جهان هستی هم بگذارید، هیچ فرقی نمی کند. گفت یک فوتون رو بکشین یا تکون بدین، جفتش تو اون سر جهان هستی کشیده می شه و تکون می خوره.
• پاپا گفت: زمان می گذره، زمان آدمو تسکین می ده. حال بدو خوب می کنه. به او خیره شدم و گفتم: پاپا، شما دوقلو ندارین. نمی دونین از دست دادن نیمه ی وجودتون یعنی چه!
• دیگه تلاش نکن. به زندگی فرصت بده که فقط اتفاق بیفته و جلو بره..... زندگی خودش تو رو پیدا می کنه.
   

اینکه ایگناتیوس ب. گرامپلی عمارت اسپنس را اجاره کند کاملا با عقل جور می آید. چون مرحوم آلیو س.اسپنس بوده در سال ۱۸۷۴، این خانه سبک دوره ی ویکتوریا را به این منظور ساخت که جایی برای نوشتن داشته باشد. 
در مدتی که اسپنس در این خانه سه طبقه زندگی می کرد، ده ها داستان غم انگیز نوشت و تصویرگری آن ها را انجام داد. 
او به افتخار تمام شدن هر یک از دست نوشته هایش، مهمانی های مفصلی با حضور همه ی اهالی شهر برگزار می کرد. اما چیزی که باعث درماندگی بسیار اسپنس شد پیدا نکردن ناشری بود که مایل باشد داستان های اسرارآمیز مصورش را بخرد، داستان هایی که بدون شک از زمانه خودشان پیش بودند و خوانندگان آن زمان قدرشان را نمی دانستند. 
کسانیکه اسپنس را می شناختند می گویند وقتی ناشرها پشت سر هم نوشته هایش را رد کردند، او از مردم کناره گرفت. اسپنس که هیچوقت ازدواج نکرده بود و فرزندی نداشت، به ندرت از خانه بیرون می آمدو نود و هفت سال پیش علت مرگ او را شکسته شدن قلب بخاطر ناکامی از حرفه ی ادبی اعلام کردند.
گفته می شود اسپنس کمی پیش از مرگش سوگند خورده بود که اگر دست کم یکی از داستان های اسرارآمیزش چاپ نشود ( فرقی نمی کند کدامیک از داستان ها) شبحش تا ابد هم در خانه خودش و هم در شهر خواهد ماند. گزارش ها حاکی از آن است که در خلال این سال ها، چندین بار تصویر اسپنس در یک آیینه قدیمی د رمغازه عتیقه فروشی شهر ظاهر شده است. ...
وقتی دوازده سال پیش لس  و دیان هوپ عمارت اسپنس را که بیش از هشت دهه خالی مانده بود را خریدند، از همه ی این جریان ها با خبر بودند. خانم و آقای خوپ که از اساتید رشته ی تحقیقات امور غیر عادی هستند، قصد داشتند درباره شبح آلیو س.اسپنس تحقیق کنند و با ارائه سندی وجود آن را به اثبات برسانند.
روزی که لس هوپ و زنش به خانه مزبور اسباب کشی کردند، لس گفت: « اگر بتوانیم کاری کنیم که شبح الیو برنامه ای اجرا کند، به گنج دست پیدا خواهیم کرد.» ... اما وقتی آزمایش های مکرر آن ها برای پیداکردن هر نوع مدرکی درباره ی وجود اشباح در عمارت اسپنس با شکست روبرو شد، لس و دیان هوپ خانه را برای فروش گذاشتند. آن ها تابستان امسال یک سفر دور اروپا دارند که طی آن نتایج تحقیقات شان را در یک سخنرانی با عنوان « فقط احمق ها و بچه ها به وجود اشباح اعتقاد دارند» توضیح می دهند و نظرات شان را بیان می کنند.
خانم و آريالای هوپ تنها فرزند خود، سیمور را به دلایل کاری همراه خود نبرده اند. 
 

همه ی ما هر چند وقت یک بار، یک چیزی را پیدا می کنیم. مگر نه؟ 

بعضی هامان آن مداد عزیزی را که یک زمانی لیز خورده و رفته لای پشت کاناپه، پیدا می کنیم. یک عده ی دیگر از پیدا کردن گربه شان که غیبش زده، یا لنگه جورابی که مدت هاست گم شده، از خوشحالی بال در می آورند. اما پیگیری، پیدا کردن و از زیر خاک درآوردن چیزی که در حد یک مقبره ی ۳۰۰۰ ساله ی پر از گنج و جسد جواهر نشان یک پادشاه مصری و افسانه ای باشد، کار هرکس نیست و مردی با هوش و مقاوم مثل «هاوارد کاتر» را می خواهد!

پادشاهی از مصر باستان، که زیر دستان باهوش و باکلاس و ماهرش، خواندن و نوشتن بلد بودند، تحقیقات علمی می کردند، پزشکی پیشرفته ای داشتند، محاسبات ریاضی پیچیده ای انجام می دادند، ساختمان ها و شهرهای خوشگلی می ساختند، در حالی که همزمان با آن ها بقیه ی ما، ماقبل تاریخی ها هنوز داشتیم دست و پا می زدیم که از عصر شکوفای حجر بیرون بیاییم.
 

• ... پس نتیجه می گرفت به جای فکر کردن به بهترین نامادری، باید به بهترین بچه بودن فکر کند.
• اصلا همین اتفاق بود (مرگ مادرش) که از لاکی یک نگهبان ساخت. کسی که حواسش بود تا برای دیگران اتفاق خطرناکی نیفتد. کسی که همیشه مراقب بود و کوله اش را همه جا می برد و مدام نشانه های خطر را می پایید.
• گفت وگوی لاکی با حیوان دست آموزش: وقتی ده ساله ای،محال است بتوانی افسار زندگی ات را در دست بگیری! این کار فقط مال بزرگ ترهاست، آن ها هستند که زندگی تو را کنترل می کنند. چرا؟ چون می توانند به راحتی آب خوردن رهایت کنند و بروند. می توانند بمیرند، مثل مادر لاکی. می توانند تصمیم بگیرند که هیچ وقت تو را نخواهند، مثل پدر لاکی و می توانند یکهو برگردند فرانسه؛ همان قدر ساده و ناگهانی که ترکش کرده بودند، مثل بریجیت. و حتی اگر همیشه یک کیف امداد با خودت این ور و آن ور می بردی، هیچ ضمانتی برای ایمن ماندنت وجود نداشت.هیچ کیف امدادی توی دنیا نمی تواند تو را از اتفاق های بدی که برایت رخ می دهند دور نگه دارد… ـ اما امیدت را از دست نده.

نمی دانم منظور آلریک از این که من دنیا را تکان یا شکل می دهم، چه بود. اما می دانم که حس میکنم انگار تازه دارم بیدار می شوم. من زیبایی آسا را ندارم، اما می دانم که داستان هایم دارند. من قدرت هرالد را ندارم، اما در درونم قدرتی را احساس میکنم که متعلق به خودم است.

من می دانم کی هستم.
من سولویگ هستم.

آقای اسپیرو اسمم را پرسید!!
آقا پسر، پیش از آنکه دادوستدمون رو تموم کنیم باید از اسمت اطلاع پیدا کنم! آرتور جوان فراموش کرد هفته‌ی پیش این اطلاعات مهم رو در اختیارم بذاره.
چیزی که آقای اسپیرو نمی‌دانست این بود که گفتن اسمم برایم به سختی از بر خواندن سخنرانی گتیسبورگ بود! ...
به دلیل خاصی گفتن اسمم برایم سخت‌ترین کار دنیا بود! البته اسمم با صدای «ب» یا « پ» شروع نمی‌شد اما با صدایی شروع می‌شد که هرچه نفسم را بیرون می‌دادم و همزمان سه – سه – سه – سه می‌کردم آن صدا از دهانم بیرون نمی‌آمد که نمی‌آمد! ...
با آن که بیشتر وقت‌ها ترفند پرتاب مداد در مورد این صدای لعنتی جواب نداده بود دستم را در جیب عرق کرده‌ام فرو بردم تا مدادم را در بیاورم. گلویم چنان کیپ شده بود که انگار داشتم خفه می‌شدم و چون دست‌هایم می‌لرزید نمی‌توانستم مدادم را پیدا کنم! ... دندان بالایی‌ام را روی لب پایینی‌ام فشار دادم و تلاش کردم آن صدا را تلفظ کنم. اما فایده‌ای نداشت.بیشتر تلاش کردم. باز هم بی‌فایده بود! ... بنابراین برخلاف عقل و منطق و برخلاف راهنمایی‌های مربی‌ام نفسم را در سینه حبس و با تمام قدرت سعی کردم اسم را بگویم!
آخرین چیزی که یادم می‌آید وزوز پشه‌ای در اطراف چراغ ایوان آقای اسپیرو است. ... به هوش که آمدم روی ایوان آقای اسپیرو نشسته و به دیوار چوبی خانه‌اش تکیه داده بودم. پول خردهایی هم که او در دستم ریخته بود به اطراف پخش و پلا شده بودند.
آقای اسپیرو پارچه نم داری روی سرم گذاشته بود و داشت با پارچه‌ی دیگری که خونی شده بود لب‌هایم را به آرامی پاک می‌کرد. ...

فراموشی 
فراموشی می آید 
مثل پاییز
با ابرهای سهمگینش.
دیروز
برگ خشکی دیدم
که نمی دانست 
از کدام شاخه جدا شده

«طلاق». من هیچ وقت این کلمه را درست نفهمیده بودم. فکر می کنم مثل مرگ از آن کلمه هایی است که می دانی که برای خیلی از آدم ها پیش می آید. اما تا وقتی دور و بر خودت پیش نیامده، توجهی به آن نمی کنی.
اصلا راستش فکر می کنم تا قبل از این، دیکته ی کلمه ی طلاق را بلد نبودم. چون نوشته اش را ندیده بودم. مطمئنم تا حالا توی لیست نبوده. لابد دیکته ی کلمه های ناراحت کننده را آدم باید خودش یاد بگیرد.