گزیده‌هایی از کتاب‌های کودک و نوجوان

کلاغ‌ها روی تاج سپیدار در هم می‌لولند و به هم فشار می‌آورند. انگار آنجا تنها نقطه­ امن دنیاست آن‌ها می‌توانند رویش بنشینند و بی‌دغدغه قارقار کنند. تلفن زنگ می‌زند. دو تا از کلاغ‌ها، ناگهان از جا می‌پرند و هوا را می‌شکافند و به سمت ملخی که بزرگ و سبز است، پرواز می‌کنند. یکی‌شان در یک چشم بر هم زدن، قوسی به بدنش می‌دهد و سر و گردنش را جلو می‌کشد و ملخ را لای منقار درازش گیر می‌اندازد.

دارم با صدای بلند فکر می­‌کنم. فکر فکر فکر... دارم فکر می­‌کنم انگار مهم است که پشت آن روبان طلایی زیبا و کاغذی که نور روی آن بازتاب خیره‌کننده‌ای دارد چیست. بمب؟...

 و یا واقعاً امپراتور کوتوله­ سرزمین لی‌­لی­‌پوت؟

اگر بسیاری از آدم های کوچک در بسیاری از جاهای کوچک، کارهای کوچک بسیاری انجام دهند، می توانند چهره جهان را تغییر دهند.

تا به ساختمان خالی برسم، دوباره خیس بودم و می‌لرزیدم. از پله‌ها که بالا رفتم، "طاعون" واق واق کرد، ولی بقیه روی زمین یا روی تشک لای پتو و لباس‌های ژنده و تکه پاره‌های ملافه‌ها خواب بودند. دنبال رنگین کمان گشتم، اما نبود. چند تا لباس کهنه، شلوار و پیراهن پاره جمع کردم و از آن‌ها برای خودم لانه‌ای ساختم و تویش خریدم. تقریبا تمام شب قبل دنبال رنگین کمال گشتم، اما او را پیدا نکردم. خیلی نگرانش بودم. ولی با شکم پر از دونات می‌توانستم خوب بخوابم.
_ شایدی بلند شو!
یک نفر شانه‌هایم را تکان داد. چشم‌هایم را باز کردم. نفسم در آن اتاق تاریک مثل ابر بود. هوا خیلی سرد بود. نمی‌توانستم جلوی لرزم را بگیرم، دندان‌هایم را به هم فشار می‌دادم تا به هم نخورند.
اشکی روی من خم شده بود و گفت: «تومورو برای امشب دو تا کارت ورودی مجانی برای کریدل گیر آورده.»
_ چطوری؟
خمیازه کشیدم...

«سکوت تهی نیست. بلکه یک پیش درآمد پرمعناست، صفحه ای خالی که باید نوشتن را در آن آغاز کرد. نوشتن هم راه دیگری برای پرواز کردن است. نوشتن هم بالهایی دارد که ما را به دور دست می برد.»

• ظاهرا توی قلعه طی سال ها پدیده های فراهنجار زیادی اتفاق افتاده که تا امروز هیچ توجیه عقلانی براشون پیدا نشده.
• ناگهان آفتاب از میان ابر پرتوافشانی کرد و یک ردیف پنجره به طرز اسرارآمیزی برق زد. انگار کسی با شمعدان در اتاق ها قدم می زد. ..... به یاد داستان ریش آبی افتادم که وقتی زن هایش در اتاق ممنوعه قدم می گذاشتند، می مردند. آیا داستانی که مردم از قلعه تعریف می کردند مشابه آن داستان بود.
• ناگهان هوا سرد شد. چیزی شبیه مه از دره ها بالا آمد. غبار خاکستری مه از هرسو به طرفم می آمد. ولی بدتر از همه آن سکون ناگهانی بود. انگار زیر درپوشی شیشه ای ایستاده بودم.عین حشره ای که در کهربا محبوس شده باشد. بعد آن را دیدم. نگاهم را بالا انداختم. روی یک صخره ایستاده و مه اطرافش را فراگرفته بود. اسبی سفید بود، سفید نقره ای، بزرگ و قوی با سری باریک و کشیده......
• بعضی اوقات با خودم می گفتم: آیا صحت دارد که نیرویی برتر ، ما را به سوی انسان ها و مکان هایی که در موقعیت خاصی از زندگی مان برای ما مهم هستند هدایت می کند؟
• پدر گفت: این جا به سنت ها خیلی پایبندن. البته این تعلق خاطر به سنت ها از جاذبه های انگلیسی هاست. به او گفتم: پابند بودن به همه سنت ها زیاد هم جاذبه نداره، سنت ها باید پسندیده باشن. 
• پدرم گفت: من فکر می کنم آدم می تونه توی شرایط خاصی، به زمان گذشته برگرده؛ بعضی جاها هستن که ویژگی های ماورایی دارن. توی این مکان های خاص، قوانین طبیعی زمان و مکان و فناپذیری صدق نمی کنه.
• چشمم به ساعت آفتابی افتاد. زیر عقربه آن متنی نوشته شده بود که نوشته های روی معابد قدیمی را تداعی می کرد، نگاه کردم:

بنگر که زمان با چه شتابی می گذرد

پس، هر ساعت و هر دقیقه را 

تا آنجا که در توان داری ، دریاب

وقتی خورشید سربرآورد

زمان پرواز خواهد کرد

و هرگز آنچه رفته، برنخواهد گشت. هرگز!

• آدم ها برداشت های مختلفی از خوشبختی دارن.. ارزش های زندگیشون با هم فرق می کنه.
   

احترام یک ارزش است. احترام، راهی برای خوب زندگی کردن و راهی خوب برای زندگی کردن است. راهی برای حفاظت از دیگران، خودمان و دنیای مان. ما با کمک احترام، سعی می کنیم از مردم و تمام دنیا با عشق و محبتی بیشتر از گذشته، مراقبت کنیم.
به یاد داشته باش، حرفهایی که می زنی یا نمی زنی و کارهایی که می کنی یا نمی کنی، می تواند به دنیا کمک کند یا به آن آسیب برساند. انتخاب با توست.
 

• پدر و مادرمان اعتقاد به خریدن چیزهایی که خودمان می توانیم درست کنیم ندارند. شعارشان این است: «اگه اونو می خوای، خودت بسازش.»
• مامان بزرگ وقتی داشت سعی می کرد درختان سکویا را نجات دهد مرد. او ۸ روز بالای یک درخت سکویا ۶۰ متری نشست و پایین نیامد تا اینکه ماموران تصمیم گرفتند درخت ها را قطع نکنند.
• ما همیشه می پرسیدیم: «چرا پاپا به دیدن ما نمیاد؟» تنها جوابی که همیشه می گرفتیم این بود «اون داره سعی می کنه خودشو پیدا کنه.» که برای ما بی معنی بود.
• پاپا برای ما از «درهمتنیدگی» گفت. او گفت :درهمتنیدگی نشان میدهد که درجهان هستی همه چیز بههم مربوط و مرتبط است. گفت که نور از ذراتی بهنام فوتون ساخته شده است و گفت گاهی فوتون ها جفت جفت میان و به این می گن: «درهم تنیدگی». به ما نگاه کرد که روی صندلی تنگ هم نشسته بودیم می تونین اسم اونا رو دوقلو بذارین. 
• پاپا گفت اگر فوتونهای دوقلو از هم جدا شوند، باز هم طوری عمل می کنند که انگار با هم هستند. حتی اگر آن ها را دو طرف جهان هستی هم بگذارید، هیچ فرقی نمی کند. گفت یک فوتون رو بکشین یا تکون بدین، جفتش تو اون سر جهان هستی کشیده می شه و تکون می خوره.
• پاپا گفت: زمان می گذره، زمان آدمو تسکین می ده. حال بدو خوب می کنه. به او خیره شدم و گفتم: پاپا، شما دوقلو ندارین. نمی دونین از دست دادن نیمه ی وجودتون یعنی چه!
• دیگه تلاش نکن. به زندگی فرصت بده که فقط اتفاق بیفته و جلو بره..... زندگی خودش تو رو پیدا می کنه.
   

اینکه ایگناتیوس ب. گرامپلی عمارت اسپنس را اجاره کند کاملا با عقل جور می آید. چون مرحوم آلیو س.اسپنس بوده در سال ۱۸۷۴، این خانه سبک دوره ی ویکتوریا را به این منظور ساخت که جایی برای نوشتن داشته باشد. 
در مدتی که اسپنس در این خانه سه طبقه زندگی می کرد، ده ها داستان غم انگیز نوشت و تصویرگری آن ها را انجام داد. 
او به افتخار تمام شدن هر یک از دست نوشته هایش، مهمانی های مفصلی با حضور همه ی اهالی شهر برگزار می کرد. اما چیزی که باعث درماندگی بسیار اسپنس شد پیدا نکردن ناشری بود که مایل باشد داستان های اسرارآمیز مصورش را بخرد، داستان هایی که بدون شک از زمانه خودشان پیش بودند و خوانندگان آن زمان قدرشان را نمی دانستند. 
کسانیکه اسپنس را می شناختند می گویند وقتی ناشرها پشت سر هم نوشته هایش را رد کردند، او از مردم کناره گرفت. اسپنس که هیچوقت ازدواج نکرده بود و فرزندی نداشت، به ندرت از خانه بیرون می آمدو نود و هفت سال پیش علت مرگ او را شکسته شدن قلب بخاطر ناکامی از حرفه ی ادبی اعلام کردند.
گفته می شود اسپنس کمی پیش از مرگش سوگند خورده بود که اگر دست کم یکی از داستان های اسرارآمیزش چاپ نشود ( فرقی نمی کند کدامیک از داستان ها) شبحش تا ابد هم در خانه خودش و هم در شهر خواهد ماند. گزارش ها حاکی از آن است که در خلال این سال ها، چندین بار تصویر اسپنس در یک آیینه قدیمی د رمغازه عتیقه فروشی شهر ظاهر شده است. ...
وقتی دوازده سال پیش لس  و دیان هوپ عمارت اسپنس را که بیش از هشت دهه خالی مانده بود را خریدند، از همه ی این جریان ها با خبر بودند. خانم و آقای خوپ که از اساتید رشته ی تحقیقات امور غیر عادی هستند، قصد داشتند درباره شبح آلیو س.اسپنس تحقیق کنند و با ارائه سندی وجود آن را به اثبات برسانند.
روزی که لس هوپ و زنش به خانه مزبور اسباب کشی کردند، لس گفت: « اگر بتوانیم کاری کنیم که شبح الیو برنامه ای اجرا کند، به گنج دست پیدا خواهیم کرد.» ... اما وقتی آزمایش های مکرر آن ها برای پیداکردن هر نوع مدرکی درباره ی وجود اشباح در عمارت اسپنس با شکست روبرو شد، لس و دیان هوپ خانه را برای فروش گذاشتند. آن ها تابستان امسال یک سفر دور اروپا دارند که طی آن نتایج تحقیقات شان را در یک سخنرانی با عنوان « فقط احمق ها و بچه ها به وجود اشباح اعتقاد دارند» توضیح می دهند و نظرات شان را بیان می کنند.
خانم و آريالای هوپ تنها فرزند خود، سیمور را به دلایل کاری همراه خود نبرده اند. 
 

همه ی ما هر چند وقت یک بار، یک چیزی را پیدا می کنیم. مگر نه؟ 

بعضی هامان آن مداد عزیزی را که یک زمانی لیز خورده و رفته لای پشت کاناپه، پیدا می کنیم. یک عده ی دیگر از پیدا کردن گربه شان که غیبش زده، یا لنگه جورابی که مدت هاست گم شده، از خوشحالی بال در می آورند. اما پیگیری، پیدا کردن و از زیر خاک درآوردن چیزی که در حد یک مقبره ی ۳۰۰۰ ساله ی پر از گنج و جسد جواهر نشان یک پادشاه مصری و افسانه ای باشد، کار هرکس نیست و مردی با هوش و مقاوم مثل «هاوارد کاتر» را می خواهد!

پادشاهی از مصر باستان، که زیر دستان باهوش و باکلاس و ماهرش، خواندن و نوشتن بلد بودند، تحقیقات علمی می کردند، پزشکی پیشرفته ای داشتند، محاسبات ریاضی پیچیده ای انجام می دادند، ساختمان ها و شهرهای خوشگلی می ساختند، در حالی که همزمان با آن ها بقیه ی ما، ماقبل تاریخی ها هنوز داشتیم دست و پا می زدیم که از عصر شکوفای حجر بیرون بیاییم.