گزیده‌هایی از کتاب‌های کودک و نوجوان

پدر به من گفت:

«روزی که تو به دنیا آمدی،

باران ایستاد و خورشید تابید،

و ما شِلِپ شِلِپ کنان از میان چاله‌های آب گذشتیم.»

خیلی خُب، خیلی خُب، لباس خوابت را سفت بچسب.

فکر کنم باید مثل همیشه کمکت کنم. وای، نمی‌دانم این چوب جادویم را کجا گذاشتم؟

شیر تا آن را دید، گفت: «چه‌قدر ریزه‌میزه و بامزّه است. نه پشم دارد و نه یال. راستی، توی زمستان چه‌جوری خودش را گرم می‌کند؟ از سرما یخ نمی‌زند؟ ...»

از زیر دست زارنوشاد رد می‌شوم و می‌روم داخل. من حتی روز روشن هم از این سنگ مستراح می‌ترسم. مثل قیف سرش گشاد است و وقتی پایین‌تر می‌رود تنگ می‌شود. شب‌ها وقتی روی این سنگ می‌نشینم از ترس فقط به آسمان نگاه می‌كنم و ستاره‌ها را می‌شمارم. عمو دیگر گریه نمی‌كند. به این طرف و آن طرف سنگ مستراح نگاه می‌كند و می‌گوید: «من اگه پول همراهم باشه ده روز هم به مستراح نمی‌رم.» زارنوشاد و پدر نگاهش می‌كنند، ولی چیزی نمی‌گویند. مثل پدر سرم را خم می‌كنم توی چاه مستراح، ولی زود سرفه‌ام می‌گیرد. پدر گوشم را می‌گیرد و محكم می‌كشد. از زیر دست زارنوشاد رد می‌شوم و می‌آیم تو حیاط. یحیی و یونس و ساره دور مادر جمع شده‌اند. یونس می‌گوید: «پیدا نشد؟» چیزی نمی‌گویم. می‌دانم اگر توی سرش هم بزنم الان جرأت نمی‌كند چیزی بگوید.

بعضی از مشتری‌ها شکایت کردند و ما مجبور شدیم ازشان بخواهیم از رستوران بروند.

این آخری کاسهٔ صبرم را لبریز کرد، برای همین تدی را اخراج کردم و شغلش را به زرافه سپردم.

اما حتی با وجود سرآشپز جدید، رستوران هنوز هم مشکلات جدی داشت.

ولی بزرگ‌ترین مشکل این بود: شنگبان درست همان موقع به خانه آمد.

رامونا ریشهٔ ناخنش را، که مانند افکارش دردناک بود، با دندان کند و گفت: «گندش بزند! حق ندارد دربارهٔ پدر از این حرف‌ها بزند. من هم دیگر باهاش حرف نمی‌زنم.»

بئاتریس ادامه داد: «و یک خبر هم از خاله بئا شنیدم. گفت که مدرسه‌ها دارند معلم‌هایشان را بیرون می‌کنند. با این حساب، از کجا معلوم است که پدر شغلی گیر بیاورد؟»

رامونا که خیال می‌کرد هر مدرسه‌ای، دربه‌در دنبال مردی به خوبی پدرش می‌گردد، با شنیدنِ خبر، نگرانی تازه‌ای پیدا کرد.

پرسید: «تو که فکر نمی‌کنی پدر به عربستان سعودی برود، نه؟ حتی اگر آنجا، گرم‌تر از سردخانهٔ افتضاحی باشد که در آن کار می‌کند؟»

روباه از خوشحالی فریاد می‌زند:

«هورا! گیر کردی! من بردم!

تو فقط وقتی می‌توانی دوباره پایین بیایی که من جادو را باطل کنم

و من اصلاً و ابداً چنین کاری را نخواهم کرد.

اصلاً و ابداً! چه خوب که می‌توانم برای همیشه و تا ابد زندگی کنم».

روباه شاد و خوشحال آواز می‌خواند.

مرگ لبخند می‌زند و انتظار می‌کشد.

هواپیما بالای سرشان غرید. گاس و آیدا به این فکر کردند که هواپیما کجا ممکن است برود. به این هم فکر کردند که آیدا کجا دارد می‌رود.

همان‌طور که دماغ به دماغ هم پچ پچ می‌کردند، با هم درباره‌اش فکر کردند و حدس زدند و تصورش کردند. آیدا گفت: «شرط می‌بندم هرجایی که بروم این بوی ماهیی نفست همیشه توی دماغم می‌ماند!»

گاس با این حرفش لبخند زد. مطمئن نبود لبخند زدن کار خوبی باشد؛ ولی آیدا هم داشت ریز ریز می‌خندید. آن‌ها جلوی خودشان را نگرفتند و همین‌طور خندیدند.

او مرا به آسمان‌ها برد،

بالاتر از درخت‌ها ...

هرگز فکر نمی‌کردم بتوانم پرواز کنم.

برایم از دانه‌ها گفت،

و بهترین دانه‌هایش را به من داد،

البته خودش هم از دانه‌ها خورد.