شعر برای نوجوانان

شعر آسمان، ای روشن و تاریک از محمود کیانوش

آسمان، ایروشن و تاریک، روز و شب بسیار زیبایی؛ شب به رنگ آبنوس، اما روزها همرنگ دریایی. گاه گم همچون خیالی، گاه چون حقیقت خوب پیدایی. گاه آن بالا، بسی دوری، گاه پنداری که این‌جایی. شب هزاران چشم بیداری، با همه گرم تماشایی. روز در غربال خورشیدت خرده‌ی الماس پالایی. یک جهان تو زمین ماست، تو پر...

شعر برجی تمام برف از محمود کیانوش

هرگز ندیده‌ام زیباتر از تو کوه، این‌قدر سرافراز، این‌قدر با شکوه. گاهی نهان شوی در آشیان ابر؛ گاهی برآوری سر از میان ابر. قصری تمام سنگ، برجی تمام برف، شهری تمام خواب، خوابی تمام ژرف. با نور ماه در آیینه‌ای کبود؛ یا گوهری سپید بر سینه‌ای کبود. با آنکه در دلت آتش نهفته‌ای، از برف چهره را...

شعر باران و سلام سبز از محمود کیانوش

بیا، ای‌خوش خبر باران اسفند، سلام سبز فروردین بیاور؛ برای شاخ‌ساران برهنه فراوان جامه‌‌ی رنگین بیاور. بگستر بر زمین فرش زمرد، بریز الماس‌تر در جویباران، که می‌آید به سوی حجله‌ی باغ عروس دلفروز نوبهاران. ببار، ‌ای مهربان باران اسفند، که از مهر تو خاک ما بهشت است؛ غروب گریه‌ات در سینه‌ی دشت...

شعر من زندگی را دوست می‌دارم از محمود کیانوش

تا نور بینایی جان را فروزد در چراغ چشم، تا آفتاب از آسمان مهر گل برمی‌افشاند به باغ چشم، من دیدن هر چیز را در هر جای این جهان بیکرانه دوست می‌دارم. این زندگی این است، باید بکوشم در تماشایش، با هر چه دارد، هر چه می‌بخشد، خوب و بدش را، زشت و زیبایش، با قطره‌های شادی و دریای غم‌هایش، همیشه،...

شعر بتاب بر دنیا از آتوسا صالحی

ستاره می‌خندد: «بتاب بر دنیا که نور امیدی جهان،اگر تاریک ولی تو خورشیدی.» پرنده می‌پرسد: «به آسمان،با من چرا نمی‌آیی؟ پرنده‌ها رفتند تو باز این‌جایی؟» درخت می‌گوید: «بیا،کنارم باش بهارشو،برگرد که با تو دستانم شکوفه خواهد کرد.» و رود می‌خواند: «همیشه در راهم تو،با نگاهی نو بیا بیا با من مرا...

شعر پرده‌ی زرد از محمود کیانوش

باد پاییز از میانه‌ی دشت می‌دود گاه تند و گاه آرام به در باغ می‌رسد خسته، می‌کند با زبان سرد سلام. باغ افتاده است خواب‌آلود، داغ از آفتاب تابستان. نفسش از غبار و گرما تنگ تشنه‌ی یک نسیم و یک باران. به خیالش که در پی مرداد ماه اردیبهشت آمده است؛ دختر پاک و شادمان نسیم ناگهان از بهشت آمده است....

شعر قاصدک از محمود کیانوش

قاصدک، راست بگو، از کجا آمده‌ای؟ با چه پیغام خوشی نزد ما آمده‌ای؟ ای که بر اسب نسیم می‌شوی نرم سوار، می‌کنی با دل شاد همه‌جا گشت و گذار، همه در خانه‌ی خود می‌پذیریم تو را؛ می‌دویم از پی تو تا بگیریم تو را. ولی از بس سبکی می‌روی با نفسی؛ خوش نداری که خورد بر تنت دست کسی. هست تا اسب نسیم...

شعر آرزو از آتوسا صالحی

آرزو می‌کنم در بهاران دست جنگل پر از سایه باشد روز و شب، خار و گل،دست در دست مار با پونه همسایه باشد در هوا مهربانی بپیچد مثل بوی علف، بوی هیزم ناگهان جشن باران بگیرد خوشه‌های طلا رنگ گندم آرزو می‌کنم ناله غم درهیاهوی شادی بمیرد بوته‌های گل سرخ وحشی جای دیوارها را بگیرد آرزو میکنم دست‌هایت...

شعر چشم‌هایم را که می‌بندم از محمود کیانوش

چشم‌هایم را که می‌بندم شب می‌آید در جهان سر؛ آفتاب و آن صفای روز می‌رود از آسمان سر. چشم‌هایم را که می‌بندم آنچه پیدا هست تنهایی است؛ در سیاهی‌های تنهایی آنچه پیدا نیست زیبایی است. چشم‌هایم را که می‌بندم زندگی دیگر نمی‌خندد؛ باغ نور و رنگ و زیبایی در به چشم بسته می‌بندد. چشم‌های بسته...

شعر درخت شب از محمود کیانوش

شب درختی سیاه و بزرگ است، پخش در آسمان شاخسارش. چون هوا خوب تاریک گردد، گردد آغاز فصل بهارش. شاخه در شاخه و برگ در برگ، سایه بر سایه چون کوه بر کوه، برگ بر برگ: بسیار، بسیار، شاخه بر شاخه: انبوه، انبوه. از غروب این درخت سیاهی رفته رفته برآرد شکوفه، از هزاران هزاران ستاره تا سحرگاه دارد شکوفه...

شعر وقتی کبوتر نیست از آتوسا صالحی

گاهی که گنجشکان نمی‌خوانند وقتی پرستوهای زیبا در سفر هستند وقتی کبوتر نیست وقتی همه از حال آن‌ها بی‌خبر هستند انگار آن‌جا پشت شیشه آسمان خالی است خورشید بیرنگ است شکلی خیالی است حس می‌کنم جایی برایم نیست جایی برای «دوستم دارند.» جایی برای خنده‌هایم نیست دیگر پرستویی نمی‌آید گنجشکها از شاخه...

شعر کمی سرود و بوی عید از آتوسا صالحی

درخت‌ها برای خانه‌ی زمین، ستاره‌ها برای باغ شب کمند پرنده‌های فوج فوج روزهاست در آسمان شهر من نمی‌پرند کسی در آرزوی برگ و بار سبز، به فکر دست خالی کویر نیست و روی پشت‌بام‌های هیچ‌کس کلاغ و بادبادک و حصیر نیست درخت دارد انتظار می‌کشد و جاده رفته رفته پیر می‌شود نگاه چشمه‌ها به راه خشک شد...

شعر مهربانی از محمود کیانوش

بگذار چشمت در آسمان چهره‌ات، شاد مانند خورشید، بخندد. بگذار خورشید با خنده‌های گرم و آزاد بر اخم شب راه ببندد. بگذار لب‌ها مانند باغ در بهاران، از شاخه‌ها گل ببخشند. گل‌های حرفت، از مهربانی خورده باران، در باغ چهره برخشند.

شعر اسب سرکش از موهان سینگ

اسب خورشید با نفس‌های تندش می‌آید تا به نزدیکی ساحل شب سم فرو کوبد و گرد سرخی برانگیزد از جای یال شنگرفی‌اش از عرق گشته نمناک از دهانش کفی سرخ بیرون فشاند. شب می‌آید، شب تیره، آرام دست خود را میان دو گوشش می‌گذارد پنجه‌اش را به همرم نفس‌های او می‌نوازد می‌گشاید از او بند و افسار اسب سرکش با...

شعر شب نخواهد ماند از الینورفارجن

شب را تو اگرچه دست بسته با میخ هزارها ستاره بر سینه‌ی اسمان بدوزی چون سر بزند سحر دوباره شب رفته و جای او نشسته بر دامن آسمان چه روزی! شب را تو به بند اگر کشی سخت در خانه‌ی صدهزار اختر با رشته‌ی بادهای پر زور با قفل بزرگ ماه بر در مانند غمی سیاه، او رخت می‌بندد و می‌گریزد از نور! ...

شعر داغی به جاودانه از اسدالله شعبانی

از تنگ خاک، خانه برآوردم از سنگ و شن جوانه برآوردم خورشید را که گوهر دانایی‌ست، از ظلمت شبانه برآوردم آتش بر آشيانه‌ی غم بستم آه از دل زمانه بر آوردم با هر پرنده بال زدم، خواندم آواز عاشقانه برآوردم با هر گیاه، ياد ترا رُستم چون سرخ گل، زبانه برآوردم با هر چه کس من از تو سخن گفتم با هر که، بس بهانه...

شعر خواب هشتم از صفورا نیری

خواب دیدم: بشقابی سفید زیر درختی سبز، جا مانده با یک سیب زرد و صورتی در دلش. سیب‌ها، زیبا هستند اما آن سبب چیز دیگری بود... با خودم گفتم: برش می‌دارم تماشا می‌کنم می‌بویم دوباره در بشقاب می‌گذارم...! دوباره در بشقاب می‌گذارم...! بیدار شدم از خواب. همه جا را گشتم دنبال سیب نه برای تماشا نه...

شعر خواب هفتم از صفورا نیری

خواب دیدم: یاد آن قدر تند می‌آمد که پرنده‌ها را با خود می‌برد... پرستوها درست مثل تصویرشان در نقاشی‌ها بودند. پس از ماه‌ها دوری می‌آمدند تا برای مدتی پیش ما بمانند. برگشته بودند بی‌اشتباه به همان نقطه‌ای که ترکشی کرده بودند چندی پیش، بی‌خبر از حمله‌ی باد که غافلگیرانه، آن‌ها را با خود...

شعر خواب ششم از صفورا نیری

خواب دیدم: زیر آفتاب ظهر ایستاده‌ام در حیاط مدرسه به انتظار دوستی که عادت داشت تا لحظه‌ی آخر بماند در جلسه‌ی هر امتحانی. زیر آفتاب ظهر ذهنم هم گرم شده بود! جواب‌های درست یکی یکی یادم می‌آمد! می‌خواستم راهی پیدا کنم ورقه‌ام را پس بگیرم بنشینم تا لحظه‌ی آخر سر فرصت، جواب‌ها را دوباره...

شعر بی تو جهان تهی‌ست از اسدالله شعبانی

به شعله دولت آبادی .... بی‌تو تمام راه پریشانی‌ست بی شعله‌ای همیشه به تاریکی. بگذار تا برای همیشه دست تو را که شاخه دانایی‌ست با این دل شکسته بپیوندم زیرا که عشق، پیوند باستانی دل‌ها و دست‌هاست. من با تو از یگانگی دست‌های انسانی وز اشتياق بال زدن در هوای آزادی، من با تو از یگانگی حرف‌ها سخن دارم...