سال هاست در دبستان های سوئد از روشی به نام "یادگیری خواندن از راه نوشتن" با کمک رایانه، استفاده می شود. این فعالیت در کلاس اول، یعنی زمانی که کودک به یادگیری خواندن و نوشتن می پردازد، به شکل گسترده تری انجام می گیرد.
پژوهش ها نشان داده اند که برای کودکان، نوشتن راحت تر از خواندن است. وقتی کودکان به کمک رایانه می نویسند، نیازی ندارند که خود را درگیر شکل های حروف الفبا کنند، از این گذشته، آنچه که با رایانه نوشته می شود، درست مانند متن های کتاب و روزنامه است و این خود سبب انگیزش خواندن می شود.
هدف این روش، ایجاد انگیزه های لازم در کودکان برای خواندن به کمک چیزهایی است که خود می نویسند. به سخن دیگر، کودک با رایانه، خود با آوا های مختلف حروف الفبا آشنا می شود، به آن ها گوش می دهد و هم زمان می تواند به نوشتن یک متن معنادار و با ارزش بپردازد، متنی که سبب ایجاد اشتیاق خواندن در کودک می شود. از آن جا که این متن ها از سوی خود کودکان نوشته می شوند و از دانش و تجربه های آن ها سرچشمه می گیرند، آنچه آن ها می نویسند، دارای سطح های گوناگونی خواهد بود. با گذشت زمان، بنابر پژوهش هایی که در این زمینه انجام گرفته اند، این روش، پیامدهای در خور توجهی با خود به همراه داشته است، از جمله این که از وقت و زمان به بهترین شکل ممکن استفاده می شود. افزون بر این، کودک همواره علاقه مند است که آنچه را خود نوشته است، برای دیگران بخواند و همین سبب انگیزه برای خواندن می شود.
به باور راکه گرون لوند پروفسور دانشگاه اوربرو استفاده از این روش سبب رشد رفتارهای اجتماعی دانش آموزان هم می شود. دانش آموز تلاش می کند که متن های بهتری بنویسد، خودش متن ها را درست می کند، آنچه را آموزگار و دوستانش پیشنهاد می دهند، در نوشته اش اعمال می کند و هم زمان به این که نوشته اش تا چه حد برای دیگران فهمیدنی و رسا بوده است، می اندیشد. همچنین، این روش سبب رشد اعتماد به نفس دانش آموزان هم می شود. به ویژه در مورد آن دسته از دانش آموزانی که هنوز مهارت های حرکتی آن ها به اندازه ی کافی رشد نکرده است. تمامی حروف الفبا یکسان به نظر می رسند، حتی اگر از سوی دانش آموزان گوناگون با مهارت های حرکتی متفاوت نوشته شده باشند. در واقع، همه ی دانش آموزان در هر وضعیتی که باشند، می توانند از این فعالیت بهره بجویند.
اگر چه به کار گیری این روش در آموزشگاه ها با استقبال خوبی روبه رو شده، چه از سوی آموزگاران و چه دانش آموزان، با این حال هنوز یادگیری از راه نوشتن با استفاده از قلم و کاغذ از رونق نیفتاده است. از آن جا که سامانه ی آموزشی غیر متمرکز است، هر آموزگاری بنا به روش کار خود و گروه دانش آموزانی که با آن ها سر و کار دارد، درباره ی استفاده از این روش تصمیم گیری می کند. هنوز هم آموزگارانی هستند که نوشتن با قلم و کاغذ را در سر لوحه ی آموزش خود دارند و بر این باورند که استفاده از روش های نو به معنای حذف روش های سنتی نیست و می توان از هر دو روش به شکل منطقی استفاده کرد. آن ها باور دارند که نوشتن با قلم و تمرین پیوسته، سبب رشد مهارت های حرکتی می شود و یکی از وظیفه های آموزشگاه در برابردانش آموزان، همین یاد دادن خواندن و نوشتن است که آموزگاران هم باید آن را با بردباری انجام دهند.
از سوی دیگر، شمار رایانه ها در آموزشگاه ها محدود است و هر کلاس بر پایه ی برنامه ی درسی روزانه ی خود، اجازه دارد تنها چند ساعت در هفته به نوشتن مطالب خود با رایانه بپردازد. بیش تر دانش آموزان بر این باورند که این ساعت ها بهترین فرصت ها را در مدرسه برای آن ها فراهم می سازند. آنچه را دوست دارند می نویسند و برای نوشته ی خود عکس انتخاب می کنند، گاه قصه می نویسند و گاه خاطره، گاهی هم درباره ی یک فیلم به یاد ماندنی ....
آن ها دوست دارند درباره ی چیزهایی که برای شان جالب و لذت بخش اند و می خواهند دیگران را هم در لذت آن ها سهیم کنند، بنویسند.
