چندی است که خانه کتابدار با همکاری گروه "پرنده های کاغذی" کارگاه هایی را برای آشنایی ترویجگران کتاب خوانی با تئاتر شورایی برگزار می کند.
آگوستو بوآل ابداع کننده آن می گوید ما به گونه ای از تئاتر نیاز داریم که برای تغییر واقعیت به ما کمک کند.
تئاتر شورایی یکی از انواع نمایش های محیطی است که بارزترین مشخصه آن کاربردی بودن آن است. تئاتر شورایی روشی جهانی است برای تکثیر و مردمی کردن تئاتر در جامعه. در این نوع تئاتر موقعیت نمایشی بر اساس نگرانی ها، مشکلات و خواسته های یک اجتماع آفریده می شود و پس از بازنمایی آن، از اعضای همان مجموعه خواسته می شود تا برای بهتر کردن شرایط بازنمایی شده، راهکارهای مناسب نمایش دهند. بنابراین تئاتر زمینه ساز یک گفت و گوی فعال اجتماعی می شود و بهانه ای برای مشارکت نظری و عملی در راستای زندگی بهتر فراهم می آورد. از این رو، هیچ کس در این گونه ی تئاتر ناظر منفعل نیست و به گفته آگوستو بوآل همه "تماشا بازیگر" هستند.
در زیر گزارش یکی از این نشست هارا می خوانید. در این نشست نمایشی با عنوان "دوستت دارم اما ...! " برگزار شد که به ارتباط بین دو نسل می پرداخت.
در این کارگاه نخست افراد گروه با کمک یک بازی ریتمیک که به هماهنگی افراد گروه هم کمک می کرد با هم آشنا شدند.
سپس این پرسش"آیا امکان دارد آن چه که پدران و مادران برای فرزندانشان می خواهند بهترین نباشد؟" از مخاطبان دعوت شد تا نمایشی را ببینند.
شخصیت اصلی نمایش بهشاد، درگیر مسائل خانوادگی دوستش رومیناست. مادرش به شدت با این کار مخالف است و او را به رها کردن دوستش و پرداختن به درس هایش تشویق می کند. سرانجام بهشاد برخلاف میل باطنی اش و درحالی که به خوبی می داند رومینا به کمک او نیاز دارد او را رها کرده و به خواسته مادرش تن می دهد. پس از نمایش دوباره با طرح پرسش هایی مانند مساله نمایش ما چه بود ؟ گروه به گفت و گو و تبادل نظر پرداختند. در پایان در نقش نوجوان سرکوب شده قرار گرفتند و راهکار پیشنهاد دادند.
