پژوهشگران به تازگی دریافته اند که همبازی ها و همکلاسی های دوران کودکی، بهتر از خود ما می توانند پیش بینی کنند که در بزرگسالی چگونه فردی خواهیم شد.
لیزا سربین، پژوهشگردانشگاه های کنکوردیا و تگزاس در آمریکا، به تازگی پژوهشی را بر روی اینترنت منتشر کرده که نشان می دهد ارزیابی همبازی ها و همکلاسی های کودکان درباره شخصیت دوستان شان، می تواند پیش بینی خوبی از شخصیت آن ها در بزرگسالی باشد.
این پژوهش در سال ۱۹۷۶ در دانشکده روانشناسی دانشگاه کنکوردیا آغاز شد. کار به این ترتیب آغاز شد که در طول دو سال، دانش آموزان کلاس های اول، چهارم و هفتم شهر مونترال کانادا در یک نظرسنجی شرکت کردند. آن ها باید درباره شخصیت همکلاسی های شان نظر می دادند و آن ها را توصیف می کردند. در مرحله دیگر هم باید درباره شخصیت خودشان نظر می دادند و می گفتند که به نظرشان چه جور شخصیتی دارند.
در طول بیست سال بعد، کارشناسان رشد این کودکان را به دقت زیر نظر گرفتند. سپس بین سال های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۳، یک بررسی آماری از۷۰۰ فردی که در کودکی در این پژوهش شرکت کرده بودند انجام دادند.
در این بررسی، ویژگی های اخلاقی آن ها در بزرگسالی بررسی شده بود. ویژگی هایی مانند وجدان، برونگرایی، سازگاری و خوش رویی. آن ها سپس نظرهایی که این افراد در کودکی درباره یکدیگر و درباره خودشان داده بودند بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که هم کلاسی ها یکدیگر را بهتر از خودشان می شناسند.
دانشمندان این نتیجه را این طور توجیه کردند که چون همبازی ها و همکلاسی ها روزانه با یکدیگردر ارتباط هستند با اخلاق هم بهتر آشنا می شوند و می توانند ویژگی هایی مانند انزوا یا اجتماعی بودن آن ها را تشخیص دهند.
پژوهشگران پیشنهاد کرده اند که نتیجه پژوهش آن ها می تواند در تشخیص زودهنگام مشکلاتی مانند خشونت یا انزوا و هم چنین پرورش رفتارهای اجتماعی موثر در کودکان کمک کننده باشد.
