طبق نتایج منتشر شده در مجله آکادمی روانپزشکی کودک و نوجوان آمریکا، داروهای محرک نظیر ریتالین که برای درمان بیماری بیش‌فعالی و کم توجهی مورد استفاده قرار می گیرند، در بلندمدت در بهبود کودکان موثر نیستند.
پژوهشگران در ده سال گذشته یک مطالعه همه جانبه بر روی کودکان بیش فعال انجام داده‌اند. این تحقیق، جامع‌ترین پژوهش بر روی نتایج دارو بر درمان رفتار این کودکان بوده است.
در این پژوهش، ۴۸۵ کودک به مدت ۸ سال تحت بررسی قرار گرفتند و مشخص شد کودکانی که از داروهای محرک استفاده می کنند در مقایسه با دیگر کودکان، بهبودی قابل توجهی در علائم بیماری نظیر عدم توجه و بیش فعالی نداشته‌اند. بیشتر کودکان پس از استفاده از این داروها به مدت ۱۴ ماه، دیگر از آن ها استفاده نکرده‌اند. برای پژوهشگران ابن پرسش پیش آمد که آیا درمان این بیماری توسط دارو که بیش از دو سال بطول می انجامد، مفید یا اصلا ضروری است؟ یافته‌های پیشین نشان می داد کودکانی که از این داروها و یا ترکیب از آن ها به همراه درمان‌های رفتاری استفاده می کرده‌اند، در سال اول نسبت به کودکانی که تنها از درمان‌های رفتاری استفاده کرده اند یا اصلا به درمان نپرداخته اند در وضعیت بهتری به سر می برند.
اما مشکل در جای دیگری است: مطالعه دیگری نشان می دهد داروهای محرک تاثیرات نامطلوبی بر رشد کودکان دارد. کودکانی که از این داروها استفاده نمی کنند بطور متوسط حدود ۲ سانتیمتر بلندتر و ۲/۵ کیلوگرم سنگین‌تر از کودکانی هستند که به مدت سه سال از این داروها استفاده کرده‌اند. این اختلاف در آینده نیز جبران نمی شود.