امروز و همین امروز، باید به خود یادآوری کنیم وبه فرزندان مان بیاموزیم:"زمین از آن ما نیست، ما از آن زمینیم ...هرچه برای زمین پیش آید، برای تمام فرزندان زمین، همان پیش خواهد آمد."
یادتان می آید مادر بزرگ های ما وقتی هندوانه به خانه می آمد، گوشتش را می خوردند، تخمه هایش را بو می دادند تا شبچره فراهم کنند. بعضی ها که خیلی کدبانو بودند از پوست آن مربا درست می کردند، اگر نه به گوسفندان می دادند. در آخر کار هیچ زباله ای از هندوانه به جا نمی ماند. این نمونه ای از الگوی مصرف و تولید هرچه کمتر زباله در گذشته بود. البته زمانه تغییر کرده است، نمی گویم حالا هم می شود به همین روش عمل کرد، اما آیا می دانید بنابر آمار نه چندان تازه، هر شهروند تهرانی روزانه ۷۰۰گرم زباله تولید می کند که کم وبیش نیمی از آن بازیافت شدنی است و ما همه را یک جا به سطل زباله می سپاریم، در حالی که بین ۳۰ تا ۶۰در صد از زباله های خانگی را می توان تبدیل به کود یا مواد استفاده شدنی کرد. می توان به نمونه های دیگری از تخریب محیط زیست از سوی انسان اشاره کرد، از جمله مصرف بی رویه ی انواع انرژ ی. باز هم بنابر آمار نه چندان تازه، یک خودرو نزدیک به۹۰ در صد از سوخت خود راهدر می دهد وما همچنان چشم به مدل ها ی تازه و تازه تر خودرو داریم که با آلوده کردن هوا و پر کردن خیابان ها عرصه ی زندگی را برشهروندان تنگ تر می کنند.
جنگل ها را از یاد نبریم. مصرف بی رویه ی کاغذ و دور ریز سهل انگارانه ی آن، کاربرد بیش از اندازه ی دستمال کاغذی،
بریدن درختان برای خالی کردن زمین و ساخت وساز، ما را به دشمن درختان تبدیل کرده است. باز هم از مادر بزرگ ها یاد می کنم.
آن وقت ها دستمال کاغذی یا نبود یا خیلی کم بود. مادربزرگ ها دستمال های پارچه ای رنگارنگ می دوختند، روی آن ها را گلدوزی می کردند و به ما بچه ها می دادند که در کیف مدرسه مان بگذاریم. هنوز هم می شود این کار راکرد، نه؟
درباره ی ساخت آزاد راه ها به بهای نابودی ده ها گونه ی گیاهی وجانوری، درست کردن گذرگاه روی تالاب ها، گونه های ایرانی حیات وحش در خطر انقراض، قاچاق انواع پرندگان کمیاب به خارج از ایران و...پر گویی نمی کنم.
یادآوری این نکته ی مهم بسیار ضروری است که بزرگداشت زمین، گیاهان وجانوران و همه ی برکت های آن را باید از کودکی آموخت. محیط زیست، اکنون دیگر مقوله ای "لوکس" و "غربی" نیست. ادامه ی زندگی انسان بر روی این کره خاکی در گرو بقای همه گونه های گیاهی و جانوری و پایداری و حفظ زیست بوم تمامی ساکنان کره زمین است. حفظ محیط زیست یک وظیفه مهم برای همه شهروندان از بزرگ تا کوچک، زن یا مرد، شهری یا روستایی است.
مادران، پدران، مربیان، آموزشگران و کتابداران وظیفه دارند به کودکان بیاموزند که پاسداران مهربان وهمیشگی محیط زیست
باشند و تلاش کنند در این گستره خود نیز الگو باشند.
همه ی ما – بزرگ و کوچک - باید باور کنیم که "ما تار زندگی را نبافته ایم، ما تنها یک پود زندگی هستیم...هر چه با تار کنیم،
به خود کرده ایم" ... باید بیاموزیم که به زمین عشق بورزیم و از هر چه در آن هست، محافظت کنیم. به آن عشق بورزیم،همچون
"نوزادی که به ضربان قلب مادرعشق می ورزد".