هفته ها از آغاز سیل و بارندگی های شدید در پاکستان می گذرد. تازه ترین آمارهای سازمان ملل خبر از ویران شدن ۹هزار مدرسه و نزدیک به دو میلیون خانه و آواره شدن ۲۰ میلیون و پانصد هزار انسان خبر می دهد.
تعجب برانگیز نیست که بخش بزرگی از این انسان ها، زنان و کودکان هستند. در این شرایط، یونیسف و سازمان های همکارش، مراکز بازپروری و آموزشی صحرایی به پا کرده اند تا از کودکان بحران زده حمایت کنند. به این امید که سرپناه این مراکز، روح و تن این کودکان پیر شده در بدبختی و گرسنگی و بیماری را اندکی به زندگی و کودکی گم شده شان برگرداند.
بر اساس گزارش یونیسف، اکنون ۱۵۳ مرکز ثابت و ۲۲ مرکز سیار دوست دار کودک ایجاد شده که بیشتر از ۳۴ هزار کودک را در پوشش دارند.
کودکان در این مراکز امن، درس خواندن را از سر می گیرند و از راه هنر، احساس درونی، ترس و تشویش خود از شرایط را بیان می کنند. هر یک از این مراکز یک بسته "مدرسه در جعبه" دارد. بسته ای که ابزار آموزشی مورد نیاز برای کودکان در بحران را در بر دارد.
به باور نماینده آموزشی یونیسف در پاکستان، بازگرداندن کودکان به مدرسه اهمیت خیلی زیادی دارد چون نوعی احساس امنیت و بازگشت به شرایط عادی را برای آن ها به همراه می آورد.
به این کودکان کیف های کوچکی داده می شود که محتوایش چند مداد، دفتر، پاک کن، چند کتاب و یک تخته سیاه کوچک است. برای بسیاری از کودکانی که پیش از این هرگز به مدرسه نرفته اند، این کیف دارایی بزرگی به شمار می رود و تازگی دارد.
ذولفقار، پسر ۴ ساله ای است که به یکی از این مدرسه ها پیوسته است. او هنگامی که برای نخستین بار مدادی را در دست گرفت و طرز کار با آن را آموخت، در زمانی که دو هم کلاسی دیگرش با بلوک های بازی، ماشینی می ساختند، یک ماهی نقاشی کرد. او به آموزگارش گفت که وقتی بزرگ شود، می خواهد یک آموزگار شود.
وجود چنین مراکزی برای این کودکان مصیبت دیده غنیمتی است. آن ها با شوق به این مدرسه های کوچک و غیرعادی اما امن می آیند تا ساعتی به بازی و آموزش بگذرانند، شاید برای مدتی کوتاه، گرسنگی و بی خانمانی خود را فراموش کنند.
