طبق مطالعه‌ای که در مجله طبیعت(nature)به چاپ رسیده است، کودکان درخودمانده (Autistic Children) جهان و مردمان اطراف را به گونه متفاوتی می‌نگرند.
در این پژوهش، محققین مدرسه پزشکی ییل که به بررسی حرکات چشم کودکان ۲ ساله در هنگام تماشای تلویزیون پرداخته‌اند دریافتند کودکان در این سن معمولا به افراد توجه می‌کنند. این ویژگی به آن ها کمک می کند تا با نگاه به پرستاران خود، توانایی های اجتماعی مهمی را بیاموزند که به آنان در برقراری ارتباط با دیگران کمک می کند.
اما در مقابل، کودکان درخودمانده بجای توجه به افراد در کارتون، بیشتر به جزئیات فیزیکی – نظیر آواها و جنبش هایی که در آن دم رخ می دهند – توجه می‌کنند. این کودکان که بیشتر به این جزییات در پیرامون خود پرداخته اند، شانس آموختن شیوه برقراری ارتباط با پدر و مادر، برادران و خواهران و یا دیگران را از دست می دهند.
به علاوه، این گروه از پژوهش گران دریافتند کودکان نوپای درخودمانده که رویارویی اجتماعی کمتری با افراد دارند، بیشتر به دهان‌ها نگاه می کنند تا چشم‌ها. پزشکان امیدوارند با استفاده از این آزمایش بتوانند به شناسایی این بیماری در سنین پایین‌تر در کودکانی بپردازند که بیشتر در معرض این بیماری قرار دارند، مانند کودکانی که برادر و یا خواهر بزرگتر آن ها به این بیماری گرفتار بوده است.