مخالفان مشق شب بر این باورند که تکلیف خانه سبب خستگی و دلزدگی کودکان از درس خواندن می شود و دانش آموزان را از فعالیت های جذاب دیگر که مهارت های مهم زندگی را به آن ها آموزش می دهد باز می دارد و آن ها را یک بعدی بارمی آورد.
به باور این مخالفان، والدین بیش از حد نیاز درگیر آموزش کودکان می‌شوند و با فشار آوردن به کودکان و استفاده از روش های آموزشی متفاوت از آن چه که از سوی آموزگار استفاده می شود، سبب سردرگمی کودکان می شوند.
اما موافقان مشق شب بر این باورند که تکلیف شب در موفقیت تحصیلی دانش آموزان تاثیر مثبت دارد و عادت های مطالعه و مهارت های تمرین کردن را از راه تکرار در دانش آموزان پرورش می دهد و سبب می شود که دانش آموزان بفهمند که یادگیری می تواند همانند مدرسه در خانه هم رخ دهد. مسئولیت پذیری آن ها را افزایش می دهد و کمک می کند که به "یادگیرنده های مستقل" تبدیل شوند. افزون بر این به والدین هم این امکان را می دهد که از مراحل آموزش کودک خود و آن چه در مدرسه رخ می دهد آگاه شوند. اگر این امیتازهای را در مورد تکلیف شب بپذیریم، پرسش این است: چه میزان تکلیف خانه برای رسیدن به اهداف اشاره شده در بالا بهترین است و چه نوع تکلیفی؟ و چه میزان مداخله و مشارکت والدین در انجام تکالیف این پیامدها را خواهد داشت؟
آیا شما از موافقان مشق شب هستید یا مخالفان آن؟ چرا؟ اگر موافقید چه مقدار و چه نوع تکلیفی را مناسب می دانید؟ رو نویسی، پروژه ی پژوهشی و عملی ...؟ به نظر شما مداخله و مشارکت پدر و مادر در انجام تکالیف خانه چگونه باید باشد؟
نظر خود را با ما و دیگران در میان بگذارید.
