« آرزو نیمی از زندگیست و بی‌تفاوتی نیمی از مرگ ! جبران خلیل جبران »
این گفته مرا بی اختیار یاد آن کودک کار انداخت که وقتی گزارش‌گر از او پرسید: بزرگترین آرزویت‌چیه !؟ در نهایت معصومیت گفت: آرزو چیه!؟؟ ما با آرزوهایمان‌زنده ایم حتی وقتی بدانیم که بعضی هایشان دست‌نیافتنی هستند! آرزوها انگیزه تلاش و حرکت ما هستند برای ایجاد تغییر درآنچه نمی‌پسندیم و رسیدن به‌چیزی که مطلوب است! آرزو و امید دو بال پروازند وبی‌تفاوتی و نا امیدی عامل ایستایی و‌مرگ!ً در لحظه‌های دشوار نیاز ما به آرزوها و امیدهایمان بیشتر می‌شود! در آرزوی روزی که‌هیچ کودکی بی آرزو نماند.
دل نوشته‌ای از ثریا قزل ایاغ درباره گزارشی از یک کودک کار منتشر شده در سایت خبرنگاران جوان
