« آرزو نیمی از زندگیست و بی‌تفاوتی نیمی از مرگ ! جبران خلیل جبران »
این گفته مرا بی اختیار یاد آن کودک کار انداخت که وقتی گزارش‌گر از او پرسید: بزرگترین آرزویت‌چیه !؟ در نهایت معصومیت گفت: آرزو چیه!؟؟ ما با آرزوهایمان‌زنده ایم حتی وقتی بدانیم که بعضی هایشان دست‌نیافتنی هستند! آرزوها انگیزه تلاش و حرکت ما هستند برای ایجاد تغییر درآنچه نمی‌پسندیم و رسیدن به‌چیزی که مطلوب است! آرزو و امید دو بال پروازند وبی‌تفاوتی و نا امیدی عامل ایستایی و‌مرگ!ً در لحظه‌های دشوار نیاز ما به آرزوها و امیدهایمان بیشتر می‌شود! در آرزوی روزی که‌هیچ کودکی بی آرزو نماند.
دل نوشته‌ای از ثریا قزل ایاغ درباره گزارشی از یک کودک کار منتشر شده در سایت خبرنگاران جوان
ديدگاه شما