می گویند آثار کلاسیک ادبیات جهان تمامی ندارند، یعنی، در طول سال ها و دهه ها، این آثار معانی و زوایای جدیدی پیدا می کنند که باز می توان آن ها را خواند و بازخوانی کرد. به همین دلیل هم، از این دسته آثار نسخه های مختلف و روایت های گوناگونی وجود دارد که هر یک از آن ها در واقع بخشی از معانی مضمر در این آثار را برجسته می سازند.
شاهکار سروانتس، دن کیشوت و نیز این بازنویسی دوست داشتنی، روان و خواندنی از این اثر نیز، از این قاعده مستثنی نیستند.
جیمز بالدوین تلاش کرده است دن کیشوت را، با حذف تطویل های نامناسب برای نوجوان و نیز آسان کردن برخی از مضامین و گره های پیچیده ی داستان، به اثری دوست داشتنی و خواندنی برای آن ها تبدیل کند. خواندن حتی ۲۰ صفحه از این کتاب ۲۵۰ صفحه ای می تواند هر کس را به این قضاوت برساند که بالدوین در این کتاب موفق بوده است.
آشنایی نوجوانان ما با آثار بزرگی هم چون دن کیشوت اهمیت زیادی دارد. این آثار، و به ویژه همین دن کیشوت، از این جهت که هم چون زیرساختی فرهنگی برای محصولات دنیای مدرن عمل می کنند، می توانند مخاطب را، از همان سال های شکل گیری شخصیتش، با سرچشمه های فکر واندیشه ی مدرن آشنا سازند. دن کیشوت نخستین رمان منتشر شده در جهان است و به همین دلیل، همه ی آثار ادبی منتشر شده بعد از آن به نوعی وامدار این اثر محسوب می شوند.
وفور و تکرار بازسازی این اثر، در ژانرها و هنرهای گوناگون، نشان می دهد که آن را می توان در کنار آثار بزرگی چون کمدی الهی، مجموعه ی آثار شکسپیر و امثالهم. یکی از سرچشمه های فکر امروز دانست. علاوه بر همه ی این ها، خود این اثر لطیف، پر از تخیل، سرگرم کننده و شیطنت آمیز است و روحیه ی نوجوانی در آن موج می زند. موفقیت بالدوین در انعکاس این ویژگی ها، در اثر بازنویسی شده اش و نیز ترجمه ی روان و خواندنی حشمت کامرانی، می تواند ما را مجاب سازد که خوانندگان فارسی زبان ادبیات نوجوان را به تهیه و مطالعه ی این اثر تشویق کنیم.