آبله مرغان یک بیماری ویروسی است که از راه تنفس به بدن راه پیدا می کند. این بیماری معمولا کم خطر است و احتمال بروز آن در همه کودکان موجود است.
- کدام گروه سنی از کودکان بیشتر در خطر ابتلا قرار دارند؟
بچه های زیر ده سال بیشتر در معرض تهدید این بیماری هستند و بیشتر کودکان تا قبل از این سن به بیماری مبتلا می شوند. ابتلا در سن بالاتر و یا در بزرگسالی برشدت بیماری می افزاید.
فصل ابتلا به آبله مرغان بیشتر در اواخر زمستان و اوایل بهار است. بچه هایی که به واسطه دریافت داروهایی خاص دارای نقص در سیستم ایمنی بدنشان هستند و یا نوزادانی که بیماری را از مادر خود در اواخر بارداری گرفته باشند ممکن است با عوارض پیچیده تری از بیماری مواجه شوند.
- نشانه های آبله مرغان
بین زمان آلودگی به ویروس آبله مرغان و پدیدار شدن اولین علائم آن چهارده تا بیست و چهار روز فاصله وجود دارد. اولین علائم تب خفیف و سر درد است. در بچه های کوچک تر بی قراری نیز دیده می شود.
این علائم به زودی با جوش های خاصی همراه می شوند. بر آمدگی های قرمزی که به سرعت وسطشان از مایع پر می شود و با خارش همراهند. بعد از چند روز این جوش ها شروع به خشک شدن و بر آمدن می کنند.
جوش ها بیشتر روی بدن بروز می کنند ولی ممکن است حتی در دهان هم دیده شوند.
در هر ده مورد ابتلا، یک مورد می تواند به قدری علائم خفیفی ایجاد کند که اصلا توسط کودک یا والدین مورد توجه قرار نگیرد.
همراهی دیگر عفونت ها با ویروس آبله مرغان بسیار نادر است ولی گاهی سینه پهلوی ویروسی و دیگر عفونت های باکتریائی می توانند با این بیماری همراه شوند.
- درمان آبله مرغان
همچون بیشتر بیماری های ویروسی درمان خاصی برای آبله مرغان وجود ندارد ولی اگر علائم نگران کننده ای غیر از موارد بالا مشاهده شود، مراجعه به پزشک ضروری است.
برای نوزادان و بچه های در سنین کمتر نیز حتما به پزشک مراجعه کنید.
داروهای مسکن و آشامیدن مقدار زیاد مایعات، همچنین استفاده از داروهای ضد حساسیت برای کاهش خارش موثر است.
دست های کودک خود را پاکیزه و ناخن هایش را کوتاه نگهدارید. سعی کنید او را از خاراندن جوش ها منع کنید چرا که باعث کنده شدن آن ها و باقی ماندن جایشان خواهد شد.
جوش ها تا زمانی که کاملا خشک شوند می توانند عفونی باشند ولی استراحت در خانه و مدرسه نرفتن بیش از پنج روز لازم نیست.
در موارد بسیار شدید بیماری گاهی پزشکان داروهای ضد ویروس تجویز می کنند.
بعد از پایان بیماری، ویروس به صورت خفته در بدن می ماند و می تواند بعدها در بزرگسالی باعث بیماری زونا شود.
