کتاب «پروژه‌ی پدری» مجموعهای است از خاطرات پدران نسل جدید؛ روایت‌هایی ملموس از تولد فرزندان و زندگی در خانواده‌های ایرانی که برخلاف همیشه، این بار پدران راوی ماجرا هستند.
در جامعه‌ای که تمام آموزه‌ها پسران را به قوی بودن تشویق می‌کند، به‌ندرت پیش می‌آید که مردان و به‌ویژه پدران درباره‌ی احساسات خود صحبت کنند؛ گویی احساسات امری کاملاً زنانه و چیزی خارج از وجود مردان است که قرار است به آنان الصاق شود! این تجربه‌‌‌ی زیسته‌ی بیشتر مردان است. هرچند به دلیل تغییرات فرهنگی در دهه‌های اخیر، جوهر این بینش اندکی کم‌رنگ شده، هنوز به‌قدری دوام دارد که در مقابل هر بروز احساسات، کلماتی تیره و زمخت را پشت سر هم ردیف کند: «مرد که گریه نمی‌کنه»، «مرد باید محکم باشه» و «این بچه‌بازی‌ها دیگه از یه مرد بعیده». شاید به همین دلیل بود که دست‌اندرکاران نشر اطراف دست به کار شدند تا از ماجرا سر در بیاورند و ببینند که این بینش چقدر عمق دارد و به‌واقع چه وقت می‌خواهد دست از سر مردان بردارد! نتیجه‌ی این کنجکاوی چیزی نبود جز کلمه شدن و به روی کاغذ آمدن این سکوت رمز‌آلود؛ مجموعهای از روایت‌های جذاب پدران ایران‌زمین درباره‌ی فرزندان‌شان و حس ناب پدر شدن؛ مجموعهای جذاب که «پروژه‌ی پدری» نام گرفت. نامی برگرفته از احساسات پدران این روایت‌ها. گویی احساس پدری چیزی از جنس «بودن» مادرانه نبوده و نیست، بلکه ته‌رنگی از جنس «شدن» و شکل گرفتن در خود داشته و دارد؛ چیزی همچون پروژه‌ای که باید انجام شود: «پروژه‌ی پدری»
بله، پدر شدن برخلاف مادر شدن چیزی نیست که از زمان شکل‌گیری نطفه در زهدان آغاز شود. گاه حس پدری پس از تولد نوزاد، قرار گرفتن او در دستان بزرگ پدر و حتی شاید خیلی بعدتر از آن شروع شود. از زمان تلاقی اولین نگاه، دیدن اولین لبخند یا... می‌بینید... «پروژه‌ی پدری» به ما می‌گوید که پدرها بیش از آنچه اطرافیان‌شان و حتی آحاد جامعه فکر می‌کنند، موجوداتی احساساتی و عاطفی‌اند؛ اما از جنسی دیگر. این موجودات سیبیلو و در ظاهر زمخت، چه آرام باشند و چه پرشر‌و‌شور، با احساسات‌شان عجین شده‌اند و شاید کمی، فقط کمی، به فضا نیاز دارند تا بتوانند احساسات‌شان را با صدای بلند اعلام کنند. بی‌شک این کتاب فرصتی است برای تمام پدران و حتی مردان ایران‌زمین که سکوت اجدادی هزارساله را بشکنند، از غالب خشک و رسمی خود بیرون بیایند و درباره‌ی آنچه در آنان و بر آنان می‌گذرد با همسر و نزدیکان‌شان، سایر مردان محکوم به غار سکوت و حتی جامعه صحبت کنند.
نویسندگان این کتاب پدران جوانی‌اند که دغدغه‌های مختلف و کودکان متفاوتی دارند و از رازهای مگویی گفته‌اند و نوشته‌اند که ما تا به حال از پدرها کمتر شنیده‌ایم و شاید انتظار هم نداریم مردی این‌قدر عیان از ترس‌ها و اضطراب‌هایش بگوید. «پروژه‌ی پدری» زنان و مردان را فارغ از جنسیت کنار هم می‌نشاند و یادمان می‌اندازد تقسیم‌بندی‌های مرسوم مردان مریخی و زنان ونوسی خیالی بیش نیست. ما همه مثل همیم، با دنیایی از اضطراب‌ها و ترس‌ها؛ آنجا که «چهل‌وچند هفته» می‌گذرد و «پروژه‌ی پدری» آغاز می‌شود.