مراسم بزرگداشت "پروین دولت آبادی"، شاعر توانای ایرانی، با عنوان "روزی که نهالی کاشتم" به مناسبت دومین سالگرد درگذشت او روز پنج شنبه دوم اردیبهشت ماه در اصفهان برگزار شد.
این مراسم که با خوشامدگویی آقای مردانی، مسئول حوزه هنری سوره، آغاز شد، با سخنرانی دکتر شیوا دولت آبادی، نهضت قریشی نژاد، دکتر احمد محیط، مژگان ثابت و سیروس دولت آبادی ادامه یافت و در پایان نیز فیلمی درباره این بانوی شعر و ادب ایران، پخش شد.
شعر او پیام مادران برای جهان بود، هرچند خودش مادر نبود.
شیوا دولت آبادی، خواهر پروین دولت آبادی در سخنانش پروین را آرام، مهربان، دلسوز و شاعر و انسان ویژه ای معرفی کرد و گفت: "شعر پروین پیام مادرانه ای برای جهان بود،هر چند که او خودش مادر نبود.» دکتر شیوا دولت آبادی به مظلوم ماندن پروین در ادب فارسی اشاره کرد و گفت: "پروین دوست نداشت خودش را مطرح کند. بارها از او می شنیدم که می گفت شعر، او را می سراید، نه او شعر را. پروین برای کودکان، شعر سرود ولی این تنها کار او برای کودکان نبود، او نشریه پیک را نیز برای کودکان به ارمغان گذاشت."
- پروین آرزو می کرد آن آدم برفی که در حیاط خانه درست شده سرما نخورد!
نهضت قریشی نژاد، دیگر سخنران مراسم، در مورد پروین دولت آبادی گفت: "کارنامه بانو پروین دولت آبادی ارزشمند است. او در طول بیش از دو دهه برای کودکان شعر سرود. این شاعر بزرگ در دهه ۴۰ خورشیدی اشعاری را سرود که مهرورزی، عاطفه و دوست داشتن را به همه آموخت. اشعار پروین خیال انگیز است و از دریچه چشم کودکان به مسائل نگاه می کند و کودکان را همنشین ابر و هم کلام باد می داند. پروین خودش را جای کودکان می گذارد و در اشعاری که می سراید آرزو می کند که آن آدم برفی که بچه در حیاط یا بیرون از خانه درست کرده است سرما نخورد، و در عین حال هم تخیلش را غنی و بارور می کند و حتی رقص پروانه را به بچه ها نشان می دهد."
نهضت قریشی نژاد در پایان سخنان خود آرزو کرد که فرهنگ دوستان و خانواده دولت آبادی برای زنده نگه داشتن نام این بانوی فرهیخته کاری انجام بدهند و بنیادی به نام پروین دولت آبادی ایجاد کنند و در چاپ اشعار و مجموعه ی خاطراتش بکوشند.
- شعر پروین از انسان صمیمیت و یکرنگی می خواهد!
در ادامه این مراسم، دکتر احمد محیط در مورد این بانوی فرهیخته گفت: "پروین دولت آبادی شاعری نوسراست که با شعر کلاسیک هم پیوندی بی تردید دارد. پروین با فرهنگ این سرزمین آشناست و از طریق پیوندهای خانوادگی با بزرگانی چون ملک الشعرای بهار و جلال همایی آشناست. این به شعر او، حتی اگر قالب را شکسته باشد، آهنگی کلاسیک می دهد. ریشه ی شعر پروین در شعر عرفانی و رندانه شاعران بزرگی چون مولوی و حافظ است."
احمد محیط در ادامه به چهره های گوناگون انسان در شعر پروین دولت آبادی پرداخت و گفت: "از ویژگی های انسان های حاضر در سروده های سال های نخست پروین می توان چنین یاد کرد: آمیزه ای از اشتیاق، تنهایی، دلزدگی، خشم فروخورده و خودداری انسانی که بر گونه خود سیلی پرهیز می زند. آن چه پروین در شعرش از انسان می خواهد و برایش آرزو می کند، صمیمیت و یکرنگی است، توان دوست داشتن و از خود بخشیدن است. ساکن نبودن، اندیشه ورزی و خرد، صبح اندیشی و شب گریزی و ایمان داشتن به سرافرازی نهانی است."
و سرانجام، این مراسم با سخنان آقای سیروس دولت آبادی درباره خاندان دولت آبادی به پایان رسید. پس از پذیرایی نیز فیلم کوتاهی از زندگی این بانوی فرهیخته پخش شد.
روحش شاد و یادش گرامی ......
