پژوهش‌های اخیر نشان داده‌اند قطع ارتباط با طبیعت بر همه‌ی جنبه‌های زندگی کودکان، از سلامت سیستم گوارشی و سیستم ایمنی، تا سلامت روانی و حتی روشی که می‌اندیشند، تاثیرگذار است.
زمانی بازی در دل طبیعت بخشی از زندگی هر کودک بود، اما امروزه با تغییر سبک زندگی، محل زندگی و پیشرفت تکنولوژی این موضوع رنگ باخته است.
ارتباط با طبیعت از دوران کودکی، بر تندرستی شخص در تمامی دوران زندگی او تاثیرگذار است؛ نه تنها یک یا دو پژوهش، بلکه پژوهش‌های متعددی این تاثیرگذاری را نشان داده‌اند.
پژوهش‌ها نشان داده‌اند طبیعت تاثیری مثبت بر میزان اضطراب و افسردگی دارد. حتی وجود پنجره‌ای در وجود یک پنجره در محل کار رو به یک منظره‌ی طبیعی، بر میزان اضطراب و کارکرد کارمندان تاثیرگذار است. پژوهش‌ها نشان داده است طبیعت تاثیری مثبت بر کودکانی با مشکلاتی همچون تکانشگری (Impulsivity)، بیش فعالی و اختلال نقص توجه دارد.
به گفته‌ی پژوهشگران، طبیعت بر بهبود نحوه‌ی ارتباط افراد با یکدیگر نیز تاثیرگذار است. ارتباط با طبیعت از ابتدای کودکی، موجب تقویت و رشد حس همدلی در فرد می‌شود. همدلی توانایی است که ما با آن می‌توانیم دیگران را درک کنیم و موضوعات را از چشم آنان نیز ببینیم.
بازی و فعالیت در طبیعت علاوه بر تاثیرهای روحی، تاثیرهای فیزیولوژیک نیز دارد. قرار گرفتن در معرض انواع میکروب‌ها، و تابش نور خورشید و همچنین انجام فعالیت‌های فیزیکی، همگی برای حفظ سلامت فیزیکی خوب هستند. این موارد بر سلامت سیستم ایمنی ما تاثیرگذار است و سلامت سیستم ایمنی در وجوه مختلف سلامت فیزیکی و ذهنی نقش دارد.
طبیعت کودکان را به پرسشگری تشویق می‌کند. کودکان نیازمند تجربه‌ی بی‌واسطه طبیعت هستند، زیرا این ارتباط برای رشد مغز آن‌ها سودمند است. ارتباط با طبیعت برای کودکان بستری برای پرسیدن پرسش‌های گوناگون فراهم می‌کند. چرا آسمان آبی است؟ چرا ماه را می‌شود در طول روز هم در آسمان دید؟ چرا سبزه‌ها سبز هستند؟ زمانی که کودکان پرسش می‌کنند و خودشان آن را تشریح می‌کنند، زمانی است که مغز به شدت تحریک می‌شود. در این گونه زمان‌ها، مغز رشدی گسترده یافته و ارتباطاتی جدید در آن شکل می‌گیرد.
مسئولیت فراهم کردن بستری برای ارتباط کافی کودکان با طبیعت در ابتدا بر عهده‌ی والدین و همچنین مدارس است.
سایر اخبار مرتبط با این موضوع:
