اردوان گیتی ۲۵ ساله و ناشنوا است. دوره آموزش پیش دبستانی، دبستان و راهنمایی را در آموزشگاه های باغچه بان گذرانده و سخن گفتن و حروف الفبا، خواندن و نوشتن را آن جا آموخته است.
هم اکنون دردوره ی کارشناسی در رشته نرم افزار درس می خواند و تابستان ها در مدرسه مشارکتی موسسه پژوهشی کودکان دنیا به کودکان ۶ تا ۱۰ ساله زبان اشاره یاد می دهد. کتابک با او درباره تجربه هایش گفت و گویی داشته است که در زیر می خوانید:
- تاکنون چه فعالیت هایی در رابطه با کودکان داشته اید؟
در سن ۱۰ سالگی در کنفرانس حقوق کودکان و نوجوانان که با نظارت یونیسف در تهران در سالن همایش صدا وسیما برگزار شد، سخنرانی کردم. موضوع سخنرانی ام، زیرنویس و مترجم در تلویزیون و مشکلات مدرسه و خواسته های کودکان و نوجوانان ناشنوا بود. در کمیسیون مشکلات معلولان نیز درباره مدرسه برای ناشنوایان و کمبود خدمات معلولان شرکت داشتم. از آن پس به فعالیت های اجتماعی با تمرکز بر مسائل کودکان و نوجوانان و ناشنوایان علاقه مند شدم.
- از چه سالی با مدرسه ی مشارکتی همکاری می کنید؟ تاکنون چند دوره کلاس برگزار کرده اید؟
در سال ۸۵ همکاری با این مدرسه را شروع کرده ام و تاکنون پنج دوره در تابستان ها برنامه ی آموزش زبان اشاره در این مدرسه اجرا کرده ام.
- چه فعالیت های دیگری در این مدرسه برای کودکان انجام می دهید؟
به جز آموزش زبان اشاره، الفبای انگشتی فارسی و انگلیسی و علایم اشاره در زندگی روزمره را به کودکان یاد می دهم. از کارهای فوق برنامه ام می توانم به معرفی جبار باغچه بان و دیدار از موزه ی باغچه بان همراه دانش آموزان این مدرسه اشاره کنم.
- آیا دانش آموزان مدرسه ی مشارکتی از آموزش زبان اشاره خوب استقبال می کنند؟
در آغاز کار، زبان اشاره برای شان عجیب و غریب است، ولی بعد از آشنایی با آن، خودشان هم اشاره هایی ابداع می کنند و به کار می برند.
- خانواده های دانش آموزان چه برخورد و نظری درباره ی زبان اشاره داشته اند؟ آیا در میان خانواده ها دراین زمینه با مخالفت هم روبه رو شده اید؟
خانواده ها خیلی استقبال کرده اند. حتی شاگردهایم به والدین خود زبان اشاره یاد می دهند. یک روز یکی از مادر ها به مدرسه آمد و با زبان اشاره با من احوال پرسی کرد. خیلی تعجب کردم. فکر کردم از دوست یا خویشاوندی زبان اشاره را یاد گرفته است. بعد فهمیدم که شاگردم به مادر خودش زبان اشاره یاد داده است. تا حالا والدین از نظر آموزش زبان اشاره مخالفتی نشان نداده اند.
- انگیزه ی شما برای آموزش زبان اشاره به کودکان شنوا چیست؟ چه چیز سبب شد که این کار را بپذیرید؟
از نظر من هرچه شنواها بیشتر ناشنوایی را بشناسند و هر چه شمار بیشتری از آن ها با زبان اشاره آشنا شوند، کیفیت زندگی ناشنوایان بهتر خواهد شد و این انگیزه اصلی من در اجرای این برنامه است. کودکان را هم خیلی دوست دارم و خوشحال می شوم که آن ها با زبان اشاره ی طبیعی آشنا شوند.
- برنامه ی خاصی در این زمینه برای آینده دارید؟ آیا از مدرسه یا مراکز دیگری هم برای آموزش زبان اشاره درخواست داشته اید؟
در قطعنامه ی همایش دانشجویان ناشنوای سراسر کشور در اصفهان پیشنهاد شد که در دانشگاه ها واحد مخصوص زبان اشاره گنجانده شود تا دانشجویان با زبان اشاره و ناشنوایی آشنایی یابند و بتوانند در انجام خدمات خود شخصاً با ناشنوا ارتباط برقرار کنند. به تازگی از دانشگاه قاضی آنکارا دعوتنامه ای به من رسیده است در یک برنامه یک روزه دراین دانشگاه زبان اشاره ی بین المللی را آموزش بدهم. در خانه به دو نفر از آموزگاران مدرسه، زبان اشاره ی طبیعی فارسی را آموزش داده ام و در نظر دارم در کشورمان هم زبان اشاره ی بین المللی را به علاقه مندان بیاموزم.
- لطفا درباره همایش کشوری دانشجویان ناشنوا بیش تر توضیح بدهید. آیا هر سال برگزار می شود؟ اهداف برگزاری آن چیست؟
در همایش دانشجویان دور هم جمع می شویم و مشکلات مان را مطرح می کنیم و مسائل و خواست های خود را در یک قطعنامه می نویسیم و قطعنامه را به مقامات مسئول می رسانیم. هدف دیگر همایش ،آگاه سازی دانشجویان ناشنوا از تاریخ و حقوق و اخبار ناشنوایان است، از جمله معرفی قانون جامع حمایت از معلولان و کنوانسیون حقوق اشخاص دارای معلولیت. در این همایش، مسئولیت کارگاه آموزشی به عهده ی من بود.
من در چند مدرسه ی دیگر مربوط به موسسه ی کوچ هم درباره زبان اشاره و آشنایی با ناشنوایان صحبت کرده ام. به نمایند گی از کانون ناشنوایان ایران، در فعالیت های فدراسیون جهانی ناشنوایان در دوربان افریقای جنوبی نیز شرکت کرده ام.