آغاز مرحله واقع گرایی
از دیدگاه ویکتور لونفیلد:
در این مرحله کودک در می یابد که الگو برداری کلی دیگر برای نشان دادن واقعیت کافی نیست. آغاز واقع گرایی که با طبیعت گرایی تفاوت بسیار دارد، عموما با اضافه شدن جزئیات در قسمت های مختلف تصویر رخ می دهد. کودک به مرور زمان مفهوم فضا و کارکردهایش را در می یابد و این درک را با نشان دادن عناصر هم پوشاننده (روی هم افتاده) بر روی خط افق (نه خط مبنا) انجام می دهد. در این دوره کودکان شروع به نقد و مقایسه نقاشی خود با دیگران می کنند. و هرچند رفته رفته مستقل از بزرگسالان می شوند اما تلاش می کنند تا خود را همتای آنان نشان دهند.
مرحله واقع گرایی
از دیدگاه بتی ادواردز:
در این دوره اشتیاق به واقعگرایی کاملا شکوفا می شود. زمانی که طراحی ها «درست به نظر نمی آیند» (واقعی به نظر نمی رسند) کودک شروع می کند به کمک گرفتن، تا تضاد میان تصویری که کشیده است با عناصر واقعی را حل کند. در این مرحله کودک با وجود فراگیری روش های درست دیدن در نشان دادن پرسپکتیو، تغییر نسبت ها (کوچک سازی) و نشان دادن فضای سه بعدی دچار چالش می شود.
مرحله پیچیدگی
از دیدگاه بتی ادواردز:
در نه یا ده سالگی، کودکان تلاش می کنند تا جزئیات بیشتری را در طراحی های خود وارد کنند به امید نزدیکی بیشتر به واقعیت. دلواپسی و توجه به محل قرار گیری تصاویر جای خود را به دلواپسی درباره چگونه به نظر آمدن تصویرها می دهد. در این دوره بیشتر شاهد تصاویری از تانک، دایناسور و قهرمانان مافوق طبیعی در نقاشی پسرها و اسب، منظره های زیبا و مدل ها و غیره در نقاشی دخترها هستیم.
