یک برگ کاغذ و یک قیچی در اختیار هر یک از کودکان قرار دادم و از آن ها خواستم کاغذ را به صورت نوارهای باریک ببرند (البته به آن ها کمک کردم تا یاد بگیرند چگونه از قیچی استفاده کنند).
سپس به آن ها نشان دادم که چگونه با چسب نوارها را به صورت حلقه درآورند و حلقه بعدی را با رد کردن کاغذ از آن درست کنند. کودکان با زیاد شدن حلقه های متصل به هم ذوق زده شده بودند. آن ها را با صحبت درباره بادبادکی که می خواهیم درست کنیم و سوار بر آن بالا برویم بیشتر به شوق آوردم.
امیرحسین با شادی می گفت: "وای ممکن است هواپیمای ما پاره شود و بیفتیم پایین و سرم بشکند." سام گفت: "من آمبولانس می شوم و تو را به دکتر می برم." زنجیر حلقه ها را به دو زاویه یک مربع مقوایی چسباندیم و این شد هواپیمای ما.
کودکان به نوبت هواپیما را بالای سرشان می گرفتند و می دویدند و ویژویژ می کردند و بعد خودشان را روی زمین پرت می کردند بقیه می دویدیم او را بغل می کردیم و آمبولانس او را به بیمارستان می برد با پارچه های باریک سر و دستش را می بستیم و او را معالجه می کردیم.
