کودکم،
چهرهات
آسمان آبی من است.
نازنین،
خندهات
صبح آفتابی من است.
اَخم میکنی و باغ سینهام
خالی از گل و گیاه میشود.
جان من، که آسمانِ صاف بود،
ابر میشود، سیاه میشود.
باز شو، شکفته باش،
مثل روی آفتاب و روی ماه.
کودک عزیز من، بخند:
قاه، قاه، قاه! قاه، قاه، قاه!
