ما بیش تر رمان های نوجوان آمریکایی و گاهی اروپایی را در ایران می شناسیم؛ خوشبختی کتی از این نظر یک استثناست. این کتاب از نویسنده ای تایلندی است و یکی از پرفروش ترین کتاب های آن کشور.
فضای کتاب در روستا می گذرد و ماجرای دختر نه ساله ای است که پیش پدربزرگ و مادربزرگش زندگی می کند. داستان با توصیف از خواب بیدار شدن کتی، در یک صبح، با صدای تلق و تلوق کفگیر و ماهی تاب ی مادربزرگ، آغاز می شود و خیلی زود، با استفاده از جمله های پدربزرگ درباره ی مادربزرگ و کتی، تکلیف خواننده با شخصیت ها روشن می شود: کتی هم کودکی است مانند تمام بچه های هم سن و سالش، با تمام از زیرکاردر رویی ها و یا خواسته های کوچک و بزرگ؛ پدربزرگ روحیه ی طنز دارد، دنیا را سخت نمی بیند و سعی می کند از کنار مشکلات راحت بگذرد؛ اما مادربزرگ کم تر لبخند می زند و زندگی را، با نخریدن وسایل برقی، برای خودش سخت کرده است.
او، که زمانی در یک هتل ۵ ستاره مسئولیت داشته است، از تصور بیکاری می ترسد، اما کتی، به خاطر همراهی پدربزرگ، روزهای خوبی را می گذراند.
در حالی که کتی و پدربزرگش زندگی را به خوش می گذرانند، حواس مادربزرگ جای دیگری است. قرار است مادر کتی سرانجام برسد، اما با چه وضعی؟ خانواده دور هم جمع می شوند؛ کتی، که سال ها مادرش را ندیده و در آغوش نکشیده، هیجان زیادی دارد، اما مادر مریض است.
هر فصل کتاب با یک جمله ی معترضه شروع می شود که قرار است در آن فصل تکلیف خواننده با آن جمله روشن شود. کتاب همان داستان معمول تنهایی بچه هایی است که مدام این سوال را از خود می پرسند که چرا پدر و مارشان از هم جدا شده اند، اما این بار داستان متعلق به فرهنگ آسیای شرقی است و همین تفاوتش را با دیگر داستان های موجود کودک و نوجوان کمی بیش تر کرده. در این کتاب، از طرف کتی، سوال های زیادی مطرح می شود. او حتی، برای پرسیدن آن ها، ناگزیر به ترک پدربزرگ و مادربزرگش می شود و به این ترتیب، خواننده با تغییر فضاها و تغییراتی روبه رو می شود که جذاب است.
