در اواخر ماه مارس ۲۰۰۹ ، (فروردین ۸۸)، درمنطقه ای واقع در جنوب غرب جاکارتا، پایتخت اندونزی، سدی شکست. جاری شدن سیل باعث آب گرفتگی صدها خانه و غرق شدن بسیاری از ساکنان این منطقه گردید.
بنیاد خیریه SOS Children's Villages اندونزی با ابتکار و مهربانی، به تامین نیازهای جسمی و روحی کودکان پرداخت.
با هم بازی کردن در اردوگاه های اسكان موقت برای غلبه بر تجارب دردناک کمی بعد از وقوع فاجعه، SOS Children's Villages یک گروه امدادی تشکیل شده از دوازه نفر را راهی این منطقه کرد. در اردوگاه هاي اسكان موقت ابتدا برنج ، لباس و دیگر کالاها ضروری بین خانواده های پناهنده توزیع شد.
کمک دیگر این بنیاد از طریق کتابخانه های سیار بود که کتاب و وسایل آموزشی را به رایگان در اختیار دانش آموزان خانواده های بی بضاعت قرار می داد. ۶۷ کودک که با خانواده هایشان در این اردوگاه ها بطور موقت اسکان داده شده بودند، دو بار در هفته بی صبرانه در انتظار عبور این کتابخانه های سیار از کنار چادرهایشان بودند.
کتابخانه های سیار بدیدار کودکان می شتابند
کتابخانه های سیار مینی بوس هایی بودند که افزون بر کتاب، اسباب بازی نیز در خود داشتند. طی هفته ها این کتابخانه های سیار به طور منظم از شش اردوگاه که خانواده های آسیب دیده در آن ها اسکان داده شده بودند، بازدید کردند.
کتاب های این کتابخانه ها با دقت فراوان انتخاب شده و در اختیار کودکان قرار داده می شد. این کتابخانه ها نه تنها کتاب به امانت می دادند بلکه داوطلبانی که همراه با این مینی بوس ها سفر می کردند، با بچه ها بازی می کردند، برایشان کتاب می خواندند و قصه تعریف می کردند، با هم نقاشی می کردند، اُریگامی (هنر کاغذ و تا) درست می کردند و برای آن ها درباره سلامتی، تندرستی و موضوع های دیگر، کلاس درس تشکیل می دادند.
کلاس درس در فضای آزاد
این داوطلبان به این ترتیب می کوشیدند تا به کودکان کمک کنند تجارب تلخ را فراموش کنند و اثر کمتری از این فاجعه در خاطرشان بجا بماند.
این طرح از طرف کمیته حمایت از کودکان اندونزی(KPAI) با استقبال فروان روبرو شد.
با مرور زمان این ارودگاه ها کم کم ناپدید و مردم برای بازسازی مناطق آسیب دیده و ادامه زندگی آن ها را ترک کردند.
