یک شاعر نوجوانان گفت: اگر چه عشق در زمره مقولات مورد نیاز کودکان و نوجوانان ما قرار دارد اما این حقیقت انکارناپذیر نه تنها در ادبیات، بلکه در خانواده‌های ما در حال رنگ باختن است.
علی باباجانی در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات ایسنا، گفت: یکی از مشکلاتی که در زمینه مقوله عشق وجود دارد کج‌فهمی خانواده‌ها در مورد این مقوله است. بچه‌های ما در خانواده‌هایشان نمی‌آموزند که چگونه باید احساسات واقعی خود را نشان دهند. بنابراین زمانی که با طغیان هیجانات روحی روبه‌رو می‌شوند نمی‌دانند چه کنند و اغلب حس درونی خود را سرکوب می‌کنند.
این نویسنده ادامه داد: نوجوانان باید شرایطی را احساس کنند که بتوانند به راحتی تبادل ارتباطات محبت‌آمیز خانواده‌ها را ببینند و به راحتی درباره آن حرف بزنند. اما به دلیل نبودن چنین شرایطی، اغلب به بی‌راهه می‌روند و دوستان خود را به عنوان مشاور در این زمینه انتخاب می‌کنند. در حالی که از مسئولیت‌های مهم هر خانواده‌ای عشق‌ورزی است و این مقوله‌ای است که باید در خانواده تمرین شود.
باباجانی با تأکید بر اینکه ادبیات نوجوانان نیازمند پرداختن به عشق است، گفت: این یک نیاز روحی است ولی متأسفانه از عشق تصویر خوبی ارائه نشده است. نویسندگان ما در این زمینه به خودسانسوری می‌پردازند و آنان که در مورد این سوژه می‌نویسند در مرحله بالادستی و از طریق ممیزی آثارشان محدود می‌شود. یعنی نه تنها ما نوجوانان خود را سرکوب می‌کنیم بلکه این موضوع نصیب نویسندگان آنان هم می‌شود.
این نویسنده یادآور شد: اشعار سعدی مالامال از شعله‌های عاشقانه است. البته اشعار این شاعر به نسبت سایر شاعران از عشق فردی کمتری برخوردار است. یعنی در شرایطی که سایر شاعران به عشق‌ورزی فردی و درونی روی آورده‌اند، سعدی با هنر خود عشق را اجتماعی کرده و مدینه فاضله‌ای را از این منظر ایجاد می‌کند.
باباجانی تأکید کرد: به نظر می‌رسد پرداختن به مقوله عشق نیازمند حمایت‌های بالادستی است. یکی از کمبودهای آثار ادبی ما همین موضوع است. در حالی که ردپایی از روابط عاشقانه در خانواده‌ها دیده نمی‌شود شخصیت‌های داستانی ما هم اغلب تنها تصویر شده و می‌شوند. به فیلم‌ها و کارتون‌های اخیر توجه کنید، باب اسفنجی نمونه واضح آن است. شخصیتی که اگرچه خانواده دارد اما تصویری از خانواده او به چشم نمی‌خورد.
این نویسنده گفت: به نظر من در شرایطی که همه ما به نوعی تنهایی را تجربه می‌کنیم رسالت من نویسنده آن است که با خلق آثار اجتماعی اجازه ندهم که حس تنهایی در نوجوانان و بچه‌ها شکل گیرد. عشق و محبت بخش انکارناپذیر زندگی هر انسانی است که باید تجربه کند و چه تجربه‌ای بهتر از آنچه از طریق متون ادبی حاصل می‌شود.