معرفی می‌کنم، این شخصی که شبیه بادام‌زمینی است، روی پیشانی‌اش به جای خال یا جوش «عدد» دارد و شب و روز را با یک پالتوی چرم زرشکی سر می‌کند، «آقای هوبلت» است.
آقای هوبلت کسی را ندارد تا صبح‌ها و شب‌ها به او «صبح‌بخیر» یا «شب‌بخیر» بگوید. بهتر! برای او که دچار اختلال وسواس است، تنها بودن دردسر کمتری دارد. چون پروژه هر روزش این است که تمام تابلوهای روی دیوار خانه‌اش را صاف کند، سر ساعت و دقیقه و ثانیه مقرر چای‌اش را بنوشد، قفل در خانه‌اش را باز کند، در زمان از پیش تعیین شده روی بالکن خانه‌اش بایستد و به مدت مشخصی به منظره شهر نگاه کند و بعد برود پشت میز کارش. میز کاری که طبقه بالای خانه‌اش است. او برای تمام دقیقه‌ها و حتی ثانیه‌های زندگی‌اش برنامه مشخصی دارد و حتی اگر سرش برود، نمی‌گذارد کوچک‌ترین کاری، خارج از زمان مشخص‌اش انجام شود، اصلاً معنادارترین و مهم‌ترین چیز در زندگی آقای هوبلت، ساعت و عقربه‌ها و گذر زمان است.
شهری که آقای هوبلت در آن زندگی می‌کند، یک شهر منحصربه‌فرد است. چون همه خانه‌ها و شخصیت‌ها در آن از آهن و فلز و پیچ و مهره ساخته شده‌اند.
آقای هوبلت روزها را یکی بعد از دیگری طبق برنامه همیشگی‌اش پشت سر می‌گذارد تا این‌که یک «سگ کوچولو» همه چیز را زیر و رو می‌کند و اعداد و ارقام زندگی هوبلت را به هم می‌ریزد. بله! یک سگ کوچولو توانایی این را دارد که احساسات آقای هوبلت را برانگیزد و اعداد روی پیشانی‌اش را با بالاترین سرعت ممکن جابه‌جا کند.
«لورنت ویتز» یکی از کارگردان‌های این انیمیشن می‌گوید: «شخصیت‌های اصلی این انیمیشن، یعنی آقای هوبلت و سگ‌اش مدت‌ها پیش طراحی شده بودند. اما باید آن‌ها را برای یک انیمیشن کوتاه شخصیت‌پردازی می‌کردیم. ما برای زنده کردن این دو شخصیت، روی چشم‌هایشان زمان زیادی صرف کردیم. چشم‌ها، همان جایی که احساسات در آن‌ها دیده می‌شود و خب می‌دانید که، آقای هوبلت نه دهان دارد، نه ابرو! به همین دلیل بود که پرداختن به چشم‌های آقای هوبلت سخت‌ترین چالش برای طراحان و انیماتورهای تیممان بود.»
ویتز درباره چالش‌های شهرسازی و خلق جهانِ انحصاری آقای هوبلت می‌گوید،: «برای خلق فضای ماشینی و بخاری باید درباره هویت اصلی این سبک و مصالحش اطلاعات زیادی جمع‌آوری می‌کردیم، همان‌طورکه درباره عملکرد مکانیکی ماشین‌ها و عناصر مختلف انجام داده بودیم. یکی دیگر از سختی‌های کارمان این بود که می‌خواستیم خانه آقای هوبلت شبیه خانه مادربزرگ پدربزرگ‌ها باشد و همان حس را تداعی کند.»
او در ادامه می‌گوید: «نمی‌خواستیم آقای هوبلت یک انمیشن سرد و بی‌روح و ماشینی باشد. از میان طراحان مختلف، پاسکال تیبوکس (Pascal Thiébaux) جهانِ منسجمی را خلق کرده بود که شخصیت‌های داستان می‌توانستند در آن زندگی کنند. برای خلق این جهان باید بین سردی فلز، گرمای سنگ و استانداردهای معماریِ انسانی تعادل ایجاد می‌کردیم.»
انیمیشن کوتاه «آقای هوبلت» به کارگردانی لورنت ویتز و الکساندر اسپیگرز در سال ۲۰۱۳ ساخته و تولید شده، در کمتر از یک سال بعد از تولید، بیست جایزه جهانی برده که بزرگ‌ترین این جایزه‌ها، جایزه بهترین انیمیشن کوتاهِ اسکار ۲۰۱۴ است.
در ادامه بخش کوتاهی از این انیمیشن را ببینید
