کودکان هنگامی که پای بازی و رابطه شان با خانواده و دوستان در میان باشد، مذاکره کنندگان بسیار ماهری هستند. این نتیجه یک بررسی تازه در دانشگاه گوتنبرگ سوئد است.
در این بررسی کارشناسان، درباره این که کودکان بر سر چه مسائلی و چگونه و با چه شیوه ای با دیگران مذاکره می کنند، پژوهش کردند. آن ها بررسی کردند که کودکان چگونه هنگام بازی کردن و از طریق آن یاد می گیرند که کدام شیوه های گفت و گو بهتر آن ها را به خواسته شان می رساند.
براساس نتایج این پژوهش، کودکان هنگام بازی با یکدیگر، یاد می گیرند که چگونه آن چه را که پیش از این توافق کرده بودند تغییر دهند. کارشناسان این پژوهش، رفتار کودکان دو و سه ساله را زیر نظر گرفتند و دریافتند که آن ها در گفت و گو های خود در زمان بازی، ابتکار عمل، خلاقیت، جدیت، پشتکار، همکاری، فعالیت و شیوه های حل مسئله را به کار می برند.
نتیجه نشان داد که گفت و گو بخشی از بازی کودکان است و از راه گفت و گو یک هدف را دنبال می کنند: این که بدانند چگونه می توانند با یکدیگر هم بازی و راضی از روند بازی باشند.
دخالت نکنید!
کارشناسان، در یک نتیجه آموزشی از این پژوهش می گویند که بزرگ تر ها نباید بلافاصله در گفت و گوی کودکان برای توافق بر سر بازی دخالت کنند. آن ها بر این باورند که گفت و گوی کودکان و مشارکت آن ها برای حل مشکل و به تفاهم رسیدن، در بسیاری از موارد نتیجه بخش است. کودکان برای رسیدن به تفاهم بهترین راه ها را برمی گزینند و بزرگ سالان به خیال این که بین کودکان نزاعی در جریان است، نباید دخالت کنند.
بر اساس این بررسی، نوع گفت و گوی کودکان بر سر مسائلی که در بازی پیش می آید، متفارت است. اگر گفت و گو با آرامش و تفاهم آغاز شود، معمولا مسئله این است که آن ها هم بازی بودن با یکدیگر را پذیرفته اند و گفت و گو می کنند تا دیدگاه یکدیگر درباره جنبه های مختلف بازی را بدانند. اما اگر گفت و گو با کمی تندی آغاز شود، احتمالا درباره قدرت، چیرگی یکی بر دیگری و یا خطا در بازی است.