معرفی کارگاه‌های معماری موزه کودکی ایرانک
کارگاه‌های «آموزش معماری ویژه کودکان و نوجوانان» در موزه کودکی ایرانک بر پایه‌ی پژوهش در زمینه‌ی آموزش تجربی و تجربه‌ی آن‌ها استوار هستند. تجربه‌ی افرادی همچون فریدریش فروبل در قرن نوزدهم میلادی، در ادامه‌ی پژوهش‌های روسو و پستالوزی، نشان داد که فعالیت خودخواسته، بازی و کاردستی در رشد روانی کودک تأثیرگذار است و بر این اساس برای پرورش کودکان روش‌های تازه‌ای را ابداع کرد که مبتنی بر بازی و شناخت محیط پیرامون از طریق تجربه‌ی آن بود.
در ادامه آموزگارانی همچون ماریا مونتسوری و اشتاینر والدورف در نیمه‌ی اول قرن بیستم این نگرش به آموزش را این‌گونه پیش بردند که در دسترس قرار دادن اشیا، شکل‌های دوبعدی (سه‌گوش، چهارگوش، دایره) و شکل‌های سه‌بعدی (مکعب، مخروط، هرم) باعث می‌شود که کودکان به بررسی این اشکال بپردازند، ویژگی آن‌ها را تجزیه و تحلیل کنند و در صورت نیاز از آن‌ها استفاده کنند. پژوهش‌های تکمیلی دهه‌های بعد این روش آموزش را پیش بردند.
در واقع در اختیار قرار دادن ابزارهای گوناگون به کودکان، روشی مناسب برای کشف و شناخت محیط پیرامون آن‌ها است. همچنین شیوه‌ای برای اندیشه‌ورزی، آموزش ریاضی پایه و درک هندسه‌ی اقلیدسی و توپولوژیک به کودکان به شمار می‌رود (محمدی، ۴۵، ۱۳۹۴). در این کارگاه‌ها به دنبال پیوند و تجربه‌ی مفاهیم معماری، ریاضی، هندسه، شناخت محیط پیرامون و بازی هستیم.
کشف، شناخت و تجربه‌ی محیط پیرامون که گستره‌ی وسیعی از دانش‌ها از جمله معماری، جغرافیا و علوم را در بر می‌گیرد، از دو طریق فراهم می‌شود:
۱. گفت‌وگو پیرامون یک موضوع محیطی، تجربه‌ی ملموس کودک از موضوع با گفت‌وگو، طراحی، نقاشی و ساخت ماکت.
۲. گفت‌وگو پیرامون یک مفهوم فرمی-هندسی، ساخت ماکت در مقیاس یک‌به‌یک، تجربه‌ی فضایی و زیست فضایی با آن.
در ادامه به معرفی برخی از کارگاه‌های معماری برگزار شده در موزه کودکی ایرانک می‌پردازیم.
