ملوین دوست دارد، همه چیز، همان طور که او می‌خواهد، پیش برود. اما در مدرسه یک قانون به اسم «همینه که هست»، وجود دارد. او با این قانون یاد می‌گیرد، عصبانیت و خودخواهی را در خود مدیریت کند. ملوین می‌پذیرد که برخی چیزها خوشایند ما نیست و گاهی ما ناامید می‌شویم.
ملوین نمی‌توانست تحمل کند که چیزی مخالف میلش باشد. او دوست نداشت در صف نفر آخر باشد، دوست نداشت شیرینی‌اش نصف شیرینی خواهرش شکلاتی باشد. وقتی چیزی را دوست نداشت، عصبانی می‌شد، او با پرخاشگری وسایل را پرت می‌کرد، اما در مدرسه یک قانون وجود داشت: «همینه که هست»، عصبانی شدن هم ندارد!
ملوین مجبور بود با ماژیک نقاشی بکشد، در حالی که دوست داشت، با مداد شمعی کار کند و قانون «همینه که هست» جلوی عصبانیت او را می‌گرفت. او با خودش فکر می‌کرد، خب ایرادی ندارد، در خانه که این قانون مسخره را نمی‌دانند، می‌تواند آن جا عصبانی باشد. اما یک شب وقتی خواهرش برای دیدن فیلم مورد علاقه‌اش پا به زمین می‌کوبید، ملوین به او گفت «همینه که هست»، عصبانی شدن هم ندارد و همه جا خوردند. به او گفتند پس ماندن در صف یا پیدا نکردن کوله مورد علاقه هم عصبانیت ندارد. ملوین آب دهانش را قورت داد. دیگر همه از قانون با خبر شده بودند. به خانواده گفت که این قانون مربوط به خانه نیست؛ او می‌تواند این‌جا عصبانی باشد. آن‌ها به ملوین گفتند که این قانون برای خانه هم خوب است. او می‌خواست داد بزند، می‌خواست گریه کند، به زمین مشت و لگد بزند؛ اما این کارها را نکرد؛ چون «همینه که هست»، عصبانی شدن هم ندارد!
در مسیری نرم، داستان، یک کودک لجباز و پرخاشگر را یاری می‌کند تا بپذیرد ناکامی و ناامیدی هم بخشی از زندگی است. در این مسیر، درونی‌سازی مفهوم پذیرش در کودک باعث تقویت مهارت انعطاف‌پذیری و خلاقیت در او می‌شود. این داستان به کودک نشان می‌دهد چگونه از نوآوری در شرایط محدود استفاده کند، تا مسئله‌هایش را حل کند و تمام این موارد لجبازی را در کودک کم کرده، و تفکر تحلیلی را در او رشد می‌دهند. نویسنده در به‌کارگیری جمله‌ها زیرکانه عمل کرده، چرا که تمام واژه‌هایی که کودک در این رویدادها به کار می‌برد، در داستان هست؛ این واژه‌های مهم، در سایز و رنگ دیگری چاپ شده است. واژه‌هایی مانند اصلا یا داد و گریه. این تفاوت در نشان دادن واژه‌ها یک نشانه منفی و هشدار برای به کار بردن آن‌هاست.
ویژگی جالب دیگر کتاب تصویرگری آن است. تصویرساز جزئیات را کم کرده است. او در برخی از‌بخش ها، شخصیت‌ها را بزرگ‌تر از حالت عادی، نقش کرده است. این تفاوت در اندازه، به تیزنگری خواننده برای فهم داستان کمک می‌کند.
«همینه که هست» داستانی از «جولی گسمن» است. او کوچک‌ترین عضو یک خانواده 9 نفری است. وی کتاب داستان‌های بسیاری برای کودکان نگاشته است.
«سارا هورن» تصویرگری اهل انگلیس است. او نقاشی را در 9 سالگی آموخت و بعدها مهارت خود را در تصویرگری رشد داد. او در دانشگاه هنر، مدرک کارشناسی ارشد تصویرگری گرفت. هورن اکنون در استدیوی خود در لندن نقاشی می‌کشد و می‌نویسد. کتاب‌های «هورن»درمکزیک، ژاپن، استرالیا و چند کشور دیگر، به فروش جهانی رسیده است.
