آیدابی دختری ١٠ ساله است عاشق طبیعت، درختان و زمین. او با پدر و مادرش در مزرعه ای بیرون شهر زندگی می کند.او به مدرسه نمی رود و با پدر و مادرش درس می خواند اما به علت بیماری سرطان مادر او به ناچار به مدرسه می رود.
او که حاضر نیست شرایط به وجود آمده را بپذیرد همه را در خانه و مدرسه با کینه توزی نگاه می کند. او اجازه می دهد نفرت از دیگران و نپذیرفتن آموزگار، پدر و مادر و همکلاسی ها چنان در قلبش جای بگیرد که قلب مهربان او را تبدیل به قلبی سرد و سنگی کند. به دلیل هزینه ی سنگین درمان مادر آن ها ناچار می شوند بخشی از زمین های خود را بفروشند. این موضوع سبب دیگری برای نفرت از همه و بروز خشم به صاحب جدید زمین می شود.اما سرانجام آیدابی موفق می شود نفرت را از خود دور و قلبش را به عشق و مهر دیگران بسپارد. او پی می برد انسان ها مالک زمین نیستند بلکه امین و سرپرست آن هستند و باید از آن مراقبت کنند و زمانی که کارشان تمام شد آن را به دیگری بسپارند.
اما آن چه سبب دگرگونی اوست رفتار یک معلم کارآمد و روانشناس است و فروتنی دیگران در برابر خشم غیر منطقی او. داستان زبان توصیفی تاثیر گذاری دارد و گفت و گوهای آیدابی با درختان و نام گذاری آن ها و دادن هویت به جویبار، کوه، چشمه و درخت پیر نشان از تخیل غنی اوست.
