بیشتر پدر و مادرها، ستایش کودک خود را با اهمیت می دانند، اما بیشتر آنان متوجه نیستند که ستایش یک شمشیر دولبه است و می تواند زیان‌هایی نیز به همراه داشته باشد. دکتر "کارول دویک"، استاد دانشگاه استانفورد در این باره می گوید:
"مقداری ستایش برای کودک، لازم و مطلوب است؛ اما من فکر می کنم بسیاری از پدر و مادرها، کودک خود را بیش از اندازه ستایش می کنند، و این کار را هم به روش نادرستی انجام می دهند." نتایج یک نظرسنجی در این زمینه نشان می دهد که ۸۵% پدر و مادرها گمان می کنند باید هوش کودک خود را ستایش کنند تا خودباوری او را افزایش دهند، در حالی که خودباوری به این طریق بوجود نمی آید.
بسیاری از کودکان، سرگرمی‌های مختلفی دارند که از پرداختن به آن ها لذت می برند و نیازی به تشویق آنان برای انجام آن نیست. پدر و مادرها می توانند در لذت کودک سهیم شوند، اما نیازی نیست کودک را به خاطر آن چه که از انجام آن لذت می برد تشویق کرد. خطر این نوع تشویق آن است که کودک گمان می کند این فعالیت را برای شما انجام می دهد نه برای خود. در این مرحله، کودک این پرسش که آیا از انجام این فعالیت لذت می برد را رها می کند و به این سوال می پردازد که آیا برای انجام این فعالیت تشویق می شود یا نه.
بسیاری از پدر و مادرها، موضوع غلطی را تشویق می کنند. آن ها استعداد یا هوش کودک را ستایش می کنند و گمان می کنند که خودباوری او را افزایش می دهند. به عنوان مثال ممکن است پدر یا مادری بگوید: "آفرین، تو در این کار فوق العاده‌ای" یا "اینجا را نگاه کن، پسر من در این کار بی‌نظیر است". با این نوع تشویق، پدر و مادرها به توانایی یا استعداد کلی کودک تاکید می کنند، که روشی است که می بایست از آن پرهیز کرد.
در پی پژوهش های فراوان، کارشناسان دریافته اند ستایش استعداد یا هوش کودک، او را برای مدتی شاد می کند. اما هنگامی که به مسئله جدیدی برمی خورد که حل آن برای او مشکل است، این خودباوری از بین می رود. هنگامی که شما هوش کودک را ستایش می کنید، کارآیی او را با ارزش وجودی‌اش یکسان می کنید. اگر هنگامی که کودک کاری را به درستی انجام می دهد به او بگویید "به‌به، تو خیلی باهوشی. من به تو افتخار می‌کنم"، هنگامی که نتواند کار دیگری را درست انجام دهد، به جای آن که با صداقت به ناتوانی خود اقرار کرده و اشتباه خود را بپذیرد، سعی می کند تا از شخصیت خود دفاع کند و در نتیجه به دروغگویی پناه می برد.
روش جایگزین ستایش کودک آن است که فرایند انجام فعالیت او را ستایش کنیم. بعنوان مثال، می توانید از سعی و تلاش او و یا روشی که به کار می گیرد تا کاری را انجام دهد قدردانی کنید. به عنوان مثال، بگویید: "پسرم، آفرین به تو که این قدر روی این مسئله کار کردی تا در نهایت روش حل آن را پیدا کردی" و یا "تو راه های مختلف را امتحان کردی و راه درست را پیدا کردی، این عالی است."
با به کارگیری این روش، اگر کودک به مشکلی برخورد کند با خود خواهد گفت "من باید بیشتر تلاش کنم یا روش دیگری را برای حل مسئله پیدا کنم." در این حالت، خودباوری کودک در زمان روبرو شدن با مشکل حفظ خواهد شد، علاقه خود را به فعالیت موردنظر حفظ خواهد کرد، کارایی او روزبروز بیشتر خواهد شد و نیازی به دروغگویی هم نخواهد داشت."
