نویسنده کتاب «آی ابراهیم» معتقد است: پرویز کلانتری هم هنر مدرن را درک کرده هم به اصالت‌های خود پایبند بوده؛ تا آنجا که جمع این دو ویژگی، موجب ظهور و بروز تصویرگری چون کلانتری شده است.
پرویز کلانتری، نخستین روز از فروردین ماه ١٣١٠ در طالقان به دنیا آمده و در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران درس خوانده است. آشنایی و دوستی او با همایون صنعتی‌زاده، رئیس دانشکده موجب شده تا به انتشارات فرانکلین راه یابد و به امریکا برود و دوره تصویرگری ببیند. او از نخستین تصویرگران کتاب کودک و نوجوان در ایران است. خبرگزاری مهر برآن شده تا در قالب پرونده‌ای به گفتگو با تصویرگران و صاحب‌نظران درباره آثار کلانتری بپردازد؛ لیدا معتمد، یکی از این صاحب‌نظران است.
غلامرضا امامی، در گفتگو با خبرنگار مهر، پرویز کلانتری را نقشی یگانه و ماندگار در تصویرگری کودک و نوجوان می‌داند و می‌گوید: تصاویر او از دو ویژگی برخوردار است؛ از یک‌سو به شدت ایرانی است و در هنر این خاک ریشه دوانده؛ از سوی دیگر با معیارهای هنر جهانی هماهنگ است.
نویسنده کتاب «آی ابراهیم» معتقد است: پرویز کلانتری تنها به ویژگی‌های بومی توجه نکرده او هم هنر مدرن را درک کرده هم به اصالت‌های خود پایبند بوده؛ تا آنجا که جمع این دو ویژگی، موجب ظهور و بروز تصویرگری چون کلانتری شده است.
به گفته امامی، شاید مهم‌ترین ویژگی پرویز کلانتری این است که از دنیای کودکی و شادی و بی‌پیرایگی آن فاصله نگرفته و به زیبایی توانسته حس خود را در قالب تصویر بر کاغذ و بوم نقش بندد و کلاغ‌ها و انسان‌ها و روستاییان و کلبه‌های حصیری و آسمان پرستاره و زندگی عشایر به خوبی در کارهای او نمایان است.
مترجم کتاب «من خواب صلح می‌بینم» پرویز کلانتری را در شمار نقاشانی می‌داند که به تصویرگری کتاب کودک روی آوردند و می‌گوید: سال ۱۳۲۰ کسانی چون علینقی وزیری و صبحی مهتدی به جمع‌آوری افسانه‌ها برای بچه‌ها پرداختند و نخستین کتاب‌های ویژه کودکان نوشته و منتشر شد و نقاشان زبده‌ای چون محسن وزیری مقدم به کار برای کودکان پرداختند. سال‌ها بعد، حدود سال ١٣۴۵ با شکل‌گیری کانون پرورش فکری و روی کار آمدن ناشرانی چون فرانکلین، تصویرگری کودک و نوجوان به صورت شاخه‌ای مستقل درآمد.
امامی در ادامه بیان می‌کند: سال ۱۳۴۵، تعدادی از تصویرگران مثل پرویز کلانتری و نورالدین زرین‌کلک و غلامعلی مکتبی و محمد زمان زمانی برای گذراندن یک دوره شش ماهه به آمریکا رفتند و با برگشت به ایران به تصویرگری کتاب‌های درسی و همچنین تصویرگری برای بچه‌ها پرداختند. کلانتری بیشتر داستان‌ها و کتاب‌های فارسی را تصویر می‌کرد. برای مثال تصویرگری «حسنک کجایی» از اوست؛ «خانه آقا رحیم کجاست؟ » هم نمونه دیگری از تصویرسازی‌های او برای کودکان است که سادگی در آن موج میزند همان سادگی و صمیمیتی که در شخصیت او نیز هست.