بانو «پری زنگنه» که بسیاری از ما ایشان را با شنیدن صدایش در آثار فولکلوریک می‌شناسیم، روز جمعه 18 بهمن ماه، مهمان موزه کودکی ایرانک بود.
بانو پری زنگنه جزو خوانندگان توانمند اپرا است و آثار ارزشمندی را در زمینه‌ی لالایی کودکان خوانده و داستان‌هایی را نیز برای کودکان نوشته است.
بازدیدکنندگان موزه پیش از آمدن خانم زنگنه، منتظر ایشان بودند و خانم زنگنه پس از رسیدن به موزه، چند دقیقه‌ای را در دفتر مدیریت موزه و در کنار همیاران موزه بود.
در همان چند لحظه‌‌ای که خانم زنگنه در دفتر موزه بود، گفت‌وگوی کوتاه و شیرینی را با ایشان داشتیم. ایشان در بخشی از سخن‌‌اش گفت: «باوجود چنین مکان‌هایی متوجه می‌شوم که کجای این مسیر هستم و امیدوار می‌شوم که کاری انجام دهم و ناامید نباشم و از پا ننشینم.»
سپس خانم زنگنه به جمع بازدیدکنندگان موزه که مشتاقانه منتظر آمدن ایشان بودند، پیوست و پس از معرفی ایشان از سوی یکی از همیاران موزه، سخن خود را با سلام و احوالپرسی گرم، آغاز کرد و خطاب به بچه‌ها گفت: امروز کلی برای‌تان قصه و شکلات آوردم و دوست دارم طوری صحبت کنم که هم برای پدر و مادرها مفید باشد و هم بچه‌ها خسته نشوند.
خانم زنگنه سپس از کارهایش برای کودکان و از گردآوری و اجرای لالایی‌هایی گفت که نه‌تنها به زبان فارسی، بلکه به زبان‌های دیگر نیز بود.
او از مسئولین موزه کودکی درخواست کرد تا از مدارس کودکانِ نابینا و ناشنوا بیش از پیش به موزه دعوت شوند، و از خانواده‌ها نیز خواست تا کودکان‌شان را با بچه‌های نابینا و ناشنوا، دَمخور و هم‌بازی کنند تا این تفاوت‌ها برای آنان عادی شود. او همچنین خواست حتی در رویارویی با کودکان نابینا، ناشنوا و توان‌خواه، چنان باشند که کودک با این موضوع مانند یک بازی روبه‌رو شود و با آن بتواند کنار بیاید.
خانم زنگنه برای بچه‌ها از جهان نابینایان و عصای سفیدی که در دستش بود، سخن گفت و به بچه‌ها گفت که اگر دوست دارند زندگی را مانند یک نابینا تجربه کنند، می‌توانند چند لحظه را با چشمان بسته و با احتیاط در خانه سپری کنند.
سپس مادران و کودکان دیدگاه‌ها و پرسش‌های‌شان را با خانم زنگنه در میان گذاشتند. بیش‌تر مادرها این موضوع را بازگو کردند که کودکی‌شان با صدای خانم زنگنه سپری کرده‌اند و با لالایی‌های ایشان بزرگ شده‌اند، و حتی اکنون کودکان‌شان را نیز با همین لالایی‌ها می‌خوابانند.
در پایان، بانو پری زنگنه همراه با بچه‌ها و خانواده‌های آنان، بخش‌هایی از یکی از لالایی‌های ایشان و ترانه «گنجشکک اشی‌مشی» را زمزمه کردند. این مراسم با امضا و گرفتن عکس‌های یادگاری، به پایان رسید.
خانم زنگنه، کتاب «موسیقی و نابینایان» را که به‌همراه خود آورده بود، به موزه اهدا کرد.
