به دست خود درختی می‌نشانم
به پایش جوی آبی می‌کشانم
کمی تخم چمن بر روی خاکش
برای یادگاری می‌فشانم
درختم کم‌کم آرد برگ و باری
بسازد بر سر خود شاخساری
چمن روید در آن جا سبز و خرم
شود زیر درختم سبزه‌زاری
به تابستان که گرما رو نماید
درختم چتر خود را می‌گشاید
خنک می‌سازد آن جا را زسایه
دل هر رهگذر را می‌رباید
عباس یمینی‌شریف