۱۳ / ۲ / ۸۸
در طول هفته اول کلاس، نگاه‌های نوجوانان روی زمین متمرکز و پاسخ‌هایشان نجواگونه و بسیار آرام بود. تقریبا هیچ تماس چشمی وجود نداشت.
اما در هفته دوازدهم، همین نوجوانان پرحرف، مسئولیت پذیر و علاقمند به فعالیت‌های اجتماعی شده بودند.
این دگرگونی ها، نتیجه کلاس ویژه ای بوده است که توسط دانشگاه UCLA برای کمک به نوجوانان مبتلا به اوتیسم(در خود ماندگی) و آموزش برقراری رابطه درست با همسالان تشکیل شده است. الیزابت لاوگسون، مربی کلینیک روانپزشکی UCLA عنوان می کند: "نوجوانان در حال رشد، معمولا قوانین اجتماعی پایه را از راه مشاهده رفتار همسالان و آموزش‌های خاص والدین می آموزند. در این میان، نوجوانان در خود مانده غالبا به آموزش بیشتری احتیاج دارند".
وی می افزاید: "نوجوان بودن، خود به اندازه کافی مشکل است. اما برای نوجوانان مبتلا به اوتیسم بسیار مشکل‌تر است، چون آنان غالبا توانایی یادگیری بسیاری از نشانه‌های اجتماعی را که بیشتر ما بدون آن که خود بدانیم از محیط می‌آموزیم، ندارند – رفتارهایی نظیر زبان بدن، حرکات و اشارات دست و برداشت احساسات دیگران از چهره آنان، همین طور احساسات پنهان در گفتار مثل محبت، طعنه و یادشمنی از آن جمله اند. نداشتن این توانایی های پایه اجتماعی می تواند منجر به طرد شدن، انزوا و یا ناراحت کردن همسالان شود. و متاسفانه این انزوا می تواند در طول دوران بزرگسالی همراه شخص باقی بماند".
والدین نیز می بایست بطور مجزا و همزمان با کودکان در جلسات مشابهی شرکت کنند تا روش پشتیبانی از رشد کودکان خود را بیاموزند. لاوگسون می افزاید: "همکاری والدین ضروری و بسیار مهم است. پژوهش‌های دیگر نشان داده است که همکاری والدین می تواند اثرات مثبت چشمگیری بر دوستی‌های کودکان داشته باشد، چه بصورت آموزش و نظارت مستقیم و چه بصورت پشتیبانی از رشد کودک در یک گروه مناسب از همسالان".
