كودكان حق دارند زیبایی های مادر زمین را ببینند و كشف كنند. مادر زمین به راستی زیباست. برای رسیدن به این زیبایی ها نزدیك به پنج میلیارد سال زمان برده شده است.
كوه ها، دریاها، جنگل ها، بیشه زارها، جانوران یا هر چشم انداز دیگری از چهره هزارگون مادرزمین می تواند حسی آرامش بخش به كودكان ما منتقل كند. ما اگر به كودكان خود زیبایی ها را نشان دهیم، می توانیم رفتارهای پسندیده و كنش های خلاق از آن ها انتظار داشته باشیم. اما نمایش زشتی ها روح و روان نازك و ترد آن ها را درهم می شكند و جایی برای شكفتن وجود آن ها نمی گذرد.
جامعه تمیز و پاکیزه انسان های خوش فكر می پروراند. اما جامعه زشت سیما، انسان های آشفته و پریشان می آفریند. زشتی و آلودگی در هیچ دین و اندیشه ای سفارش نشده است. با این همه ما آدم بزرگ ها گاهی فراموش می كنیم كه كودكان حق دارند كه مادر زمین را با همه زیبایی هایش حس کنند. باید گفت شوربختانه با ورود به جامعه صنعتی شتاب آلودگی و زشت سازی سیمای مادرزمین به دوره ای بدون بازگشت رسیده است.
این زشت سازی و پراکندکن آلودگی ها در جامعه های در حال توسعه بیش تر به چشم می آید. دو سال پیش از این بود. هنگامی كه با گروهی از دوستان به سفر نوروزی در شمال كشور و منطقه میانكاله می رفتیم، هنگامی كه از جاده فیروزكوه وارد جاده كناره شدیم، حاشیه های جاده كه در دو سو پوشیده از انبوه زباله و به ویژه زباله های تجزیه ناپذیر مانند ظرف های پلاستیكی بود، آن چنان به ذهن من فشار وارد كرد كه یك دم با خود گفتم، سفر به كجا؟ در میانكاله و آشوراده نیز همین وضعیت با شدت كم تری دیده می شد. میان بیشه زارهای زیبای میانكاله به ناگهان شما به توده ای از زباله روبه رو می شدی كه مسافران نوروزی برجای گذاشته بودند.
ما ایرانیان عادت بسیار بدی پیدا كرده ایم. به ویژه این روزها كه ظرف های یك بار مصرف هم رواج پیدا كرده است. اگر مسافر نوروزی باشیم، در جایی سفره خود را پهن می كنیم، خوراك مان را می خوریم و می نوشیم و سپس ظروف آن را در دشت و بیابان ، كنار رود و بركه و درختان رها می كنیم و می رویم. نخستین پرسش این است كه چرا ما این كار را در خانه خود نمی كنیم. یعنی ظرف های مان را به دقت می شوییم و اتاق ها و حیاط را جاور می كشیم؟ ما به خانه مان حس مالكیت داریم اما به مكان های عمومی چنین حسی نداریم. با آن ها دشمنی می ورزیم. خانه را از خود می دانیم و مكان های عمومی را از دشمن خود. خانه خود را تمیز می كنیم و مكان های عمومی را آلوده. این رفتار وحشتناك است و جامعه ما را هر روز بیش از گذشته به سوی آلودگی و زشتی سوق می دهد و ما بی آن كه حساسیتی نشان دهیم كودكان مان را در این فضا پرورش می دهیم. بیایید برای اولین بار هم كه شده دست نگه داریم.
فكر كنیم مكان های عمومی مشتركاتی است كه برای همه ما آفریده شده كه از آن به یكسان بهره ببریم و اجازه دهیم كودكان مان نیز از آن به درستی استفاده كنند. به یاد داشته باشید كه كودكان از رفتارهای ما الگو می گیرند. هنگامی كه كه ظرف های یكبار مصرف و زباله های ی آلوده خود را در طبیعت رها می كنیم در حقیقت به كودكان مان یاد می دهیم كه آن ها نیز چنین كنند. این كار هم گونه ای خودكشی است كه جامعه ما را از بنیان فرومی پاشاند. پس اندكی درنگ كنیم و در سفرهای نوروزی خودمان طبیعت را آلوده نكنیم و به كودكان مان نیز بیاموزیم مادرزمین مادر همه ماست و اخلاق انسانی اجازه نمی دهد كه هیچ انسانی چهره مادر خود را آلوده سازد.