۱۶ / ۱ /۸۸
کودکی در سومالی خیلی زود به پایان می رسد. دوره کودکی پسران واکسی موگادیشو تنها تا زمانی طول می کشد که بتوانند پول را شمرده و یک قوطی واکس را حمل کنند؛ آینده پیش روی آنان نیز چندان روشن نیست.
عبدی عدان نور، لحظه دلنشینی در زندگی خود به یاد ندارد. هنگامی که ده سال پیش به دنیا آمد، مردم شاخ آفریقا به معنای واقعی، مردمانی محروم بودند و آینده درخشانی هم پیش رو نداشتند. عبدی هر روز صبح بدون خوردن صبحانه با یک تی شرت پاره که کتف‌های استخوانی‌اش را می پوشاند و بدون پاپوش به مرکز موگادیشو می آید تا کفش‌های دیگران را جلا بیاندازد. «در یک روز خوب، حدود ۱/۵دلار درآمد خواهم داشت که آن را به مادرم می دهم تا بتواند غذا بخرد. هیچ وقت از زندگی ام لذت نبرده‌ام و تنها دلخوشی ام مدرسه است. با این وجود تنها می توانم چند خط از قرآن را بخوانم.»
سومالی که یکی از فقیرترین کشورهای جهان است، یکی از کمترین نرخ‌های ثبت‌نام در مدارس را نیز از آن خود کرده است. طبق آمار سازمان ملل، بین سال‌های ۲۰۰۰تا ۲۰۰۶، ۲۲ درصد کودکان به مدارس ابتدایی رفته‌اند، درحالی که تنها ۶ درصد در دبیرستان ثبت نام کرده‌اند. تاکنون شرایط چندان بهبود نیافته‌است و این مسئله برای آینده کشوری که بنابر تخمین‌های صورت گرفته توسط سازمان ملل، نیمی از جمعیت ۱۰ میلیونی آن کمتر از ۱۸ سال سن دارند، چندان مطلوب نیست.
