نپال، کشور دالایی لاما و بلند ترین رشته کوه های زمین، کودکان کوشایی هم پرورش می دهد. «باشگاه کودکان» ابتکار کودکان و نوجوانان ۱۰ تا ۱۸ ساله این سرزمین است که برای بدست آوردن حقوق کودکی شان تلاش می کنند.
بسیاری از نوجوانانی که در نپال زندگی می کنند مانند بسیاری جاهای دیگر جهان، ساعت های زیادی از روز به انجام کارهای سخت می پردازند و حتی به دشواری زمانی را برای مدرسه رفتن پیدا می کنند.
در این شرایط، «باشگاه کودکان» جایی است که از سال ها پیش، این نوجوانان را در میان گرفتاری های بسیار، دور هم جمع می کند تا از مشکلات کار و زندگی شان به هم بگویند، با «پیمان نامه جهانی حقوق کودک» آشنا شوند و صدایشان را به گوش بزرگ تر ها برسانند.
این باشگاه، ۲۲ شعبه با ۲۱۰۰ عضو، در نقاط مختلف نپال دارد که در کنار هم شبکه ای را تشکیل می دهند و یک باشگاه مرکزی هم مسئولیت هماهنگی شعبه ها را بر دوش دارد.
«ساراسواتی گرنگ» دختر ۱۶ ساله ای است که در گذشته یک کارگر ساده بوده و حالا ۹ سال است که در باشگاه کودکان فعالیت می کند. او می گوید: « آن چه در باشگاه می آموزیم بسیار مفید است، من پدر و مادر و دوستانم را با این اطلاعات آشنا می کنم و می دانم که فرزندانم هم در آینده با حقوق انسانی شان آشنا خواهند بود و می توانند بهتر زندگی کنند.»
یونیسف و سازمان های غیر دولتی محلی در نپال از کوشش های باشگاه های کودکان پشتیبانی می کنند به طوری که بسیاری از سازمان های مربوط به کودکان پیش از تصمیم گیری درباره مواردی چون ازدواج کودکان، تبعیض و بهداشت، با نمایندگان باشگاه ها مشورت می کنند.
کوشش های نوجوانان این باشگاه ها حتی در برنامه ریزی های دولت برای کودکان اثر گذاشته و آن را به گذراندن قانون های بیشتری در ارتباط با حقوق کودکان تشویق کرده است.
شاید جمله یکی از این نوجوانان باور همه اعضای باشگاه ها باشد که «کودکان بهترین کسانی هستند که می توانند به کودکان کمک کنند.»
