«علی سلیمانی» در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، منطقه‌ی کردستان، اظهار کرد: اطلاق کلمه‌ی پیکا به این اختلال به خاطر شباهت کار این افراد به زاغ است که از آشغال تغذیه می‌کند.
وی با اشاره به اینکه دهان وسیله‌ی مهمی برای کشف محیط در نوزادان است، افزود: کودک پیش از ۶ ماهگی دست و انگشتانش را می‌مکد و از ۶ ماهگی که قادر به گرفتن اشیاء می‌گردد، هر چیزی را که در دسترس آنها باشد در دهان می‌گذارند.
این روانشناس خاطرنشان کرد: کودکان در سال دوم زندگی تمیز می‌دهند اما برخی کودکان استفاده از مواد غیرخوراکی را مصرانه ادامه می‌دهند و از این عمل خود لذت می‌برند.
وی تصریح کرد: ویژگی مهم این اختلال عادت به خوردن غیر خوراکی‌ها نظیر رنگ، کاغذ، گل، تکه‌های لباس و پارچه، مو و حشرات است.
سلیمانی ادامه داد: این اختلال در تمام کودکان از طبقات اجتماعی متفاوت مشاهده شده است اما در کودکان سیاهپوست بیشتر از سفیدپوستان و در پسران اندکی بیشتر از دختران گزارش شده است.
این روانشناس در رابطه با سبب‌شناسی این اختلال گفت: محرومیت شدید، عامل فرهنگی، اختلال رابطه‌ی مادر و کودک، عقب‌ماندگی ذهنی و سایکوز از جمله علل ابتلا به این اختلال است.
وی با اشاره به اینکه گزارش‌های بالینی عدم توجه والدین و نظارت آنان را علل این اختلال می‌داند، ادامه داد: با این عمل کودک خشنودی حاصل از پرخوری را جایگزین عطوفت و توجه والدین می‌کند.
شماری از پژوهشگران علت تمایل به خوردن مواد غیر خوراکی را پاسخگویی به کمبودهای غذایی ذکر می‌کنند اما تعداد دیگر این نظریه را رد می‌کنند و بیشتر آنان پیکا را یک بیماری فقر عاطفی می‌دانند.
سلیمانی در رابطه با اختلال رابطه‌ی مادر و کودک، اعلام کرد: گاهی پیکا در کودکانی مشاهده می‌شود که در محیط‌های مرفه زندگی می‌کنند و از نظر غذا و وسایل بازی کمبودی ندارند.
گروهی علت اصلی پیکا را ادامه‌ی روش کودکانه و نارس رشد کودک می‌دانند که در کودکان عقب‌مانده‌ی ذهنی دیده می‌شود.
این روانشناس اظهار کرد: پیکا در بیماران سایکوتیک نشانه‌ی تثبیت در یک سطح ابتدایی ارتباط با اشیاء و اتکا به روش‌های حسی - لمسی کشف اشیاء محیط و یا نشانه‌ی بازگشت شدید روانی است.
وی در رابطه با علائم بالینی این اختلال خاطرنشان کرد: پیکا اغلب در ساکنان محله‌های کثیف دیده می‌شود، یعنی وجود رنگ‌های پوسته شده و نخاله‌های ساختمانی و گچ و کاغذ پاره و مواد دیگر در محیط زندگی او زیاد است و کودک به علت مشکلات تغذیه‌ای به پیکا دچار می‌شود.
وی از علائم دیگر بیماری، تحریک‌پذیری، ترسناکی، ضعف، گوشه‌گیری، گریه که قبل از حمله‌ی حاد دیده می‌شود دانست و افزود: در ضمن حمله حاد بازگشت شدید عاطفی بروز می‌کند.
سلیمانی در رابطه با عوارض حمله‌ی حاد این اختلال، تصریح کرد: کنترل حرکات، تکلم و رشد فکری اختلال یافته و احتمال دارد ضایعه‌ی مغزی خفیف نیز مشاهده شود و عوارض بعدی بازگشت عاطفی، وابستگی شدید، اختلال روابط، حواس پرتی و کم شدن توجه دیده می‌شود.
سلیمانی در رابطه با نحوه‌ی درمان این اختلال خاطرنشان کرد: پیکا خیلی زود در یک محیط مساعد و مطلوب در کودکان سالم از میان می‌رود و درمان اصلی باید مبتنی بر این اصل باشد که مادران را از خطرات پیکا آگاه کرد و آنان را تشویق کرد تا نظارت و مراقبت کامل از کودک مبتلا و رفع مشکلات او به عمل آورند.
این روانشناس یادآور شد: اگر علت ابتلاء کودک به پیکا کمبود توجه و محبت باشد، باید رابطه‌ی والدین و کودک را بهبود بخشید و در صورت عدم امکان چنین عملی باید کودک را از محیط نامساعد دور کرد.
