مهر انگیز منوچهریان در سال ۱۲۹۳(ش.) در مشهد زاده شد. پدرش، منوچهر منوچهریان از آزادی خواهان نامی دورهی مشروطه بود.مهر انگیز همراه خانواده به تهران آمد ودر سالهای آغاز حکومت پهلوی اول وارد دبستان شد، سپس به دبیرستان و بعد به دارالمعلمات رفت.
پس از آنکه دختران توانستند به دانشسرای عالی راه یابند، وی نیز همراه نخستین گروه دختران وارد دانشسرا شد و در رشتهی فلسفه و علوم تربیتی درس خواند. هنگام تحصیل در دانشسرا، پژوهشی با عنوان «محیط طفل در ایران از بدو تولد تا هفت سالگی» انجام داد. منوچهریان در سال ۱۳۱۷ تحصیلات خود را به پایان رساند و با پیوستن به وزارت معارف، دبیر فلسفه و روان شناسی دبیرستان‌های تهران شد.
او که می‌خواست در دگرگون کردن وضعیت نابسامان زنان ستم دیده‌ی ایران و آشنا کردن آن‌ها با جایگاه و حقوق خویش در جامعه نقشی داشته باشد، برآن شد که در دانشگاه تهران درس حقوق بخواند. اما چون یک زن بود، پنج سال چشم به راه ماند و سرانجام با پایداری و استواری، به دانشکده‌ی حقوق راه یافت.
پس از آنکه از این دانشکده در سال ۱۳۲۷ دانش آموخته شد، پروانه ی وکالت دادگستری را دریافت کرد و همچنان به تحصیل ادامه داد تا در سال ۱۳۳۷ از دانشگاه تهران دکترای حقوق جزا گرفت و در شمار صاحب نظران دادگاه‌های ویژه‌ی کودکان ونوجوان و مقو له‌ی ناساز گاری‌های خانوادگی در آمد. منوچهریان بیش از ۱۲ کتاب در رشته‌های مختلف حقوق و آموزش و پرورش نوشته است، از جمله: «طرح قانون حمایت صغار،» «طرح قانون خانواده» و «تفسیر اعلامیه جهانی حقوق بشراز نظر حقوق زن ایرانی» و «زیبایی شناسی برای سال ششم متوسطه».
او بنیان گذار و رییس اتحادیه زنان حقوقدان ایران، عضوزنان حقوقدان وابسته به سازمان ملل متحد وچند سازمان ملی و بین المللی دیگر بود. مهر انگیز منوچهریان نخستین برنده‌ی ایرانی جایزه‌ی حقوق بشر سازمان ملل متحد در سال ۱۹۶۸م. و برنده‌ی جایزه‌ی حقوق بشر مرکز صلح جهانی از راه قانون در سال ۱۹۷۱م. است. منوچهریان در تیرماه سال ۱۳۷۹درگذشت.