سلام و درود به همه دوستداران کودکی، به همه بزرگان عرصه کودکی و ادبیات کودکان، به همه هنرمندان، به همه شما که کودکان را می‌بینید و به آن‌ها می‌اندیشید و برای بهتر شدن زندگی آن‌ها در هر کجا که هستید، گام بر می‌دارید.
امروز برای من و همکارانم و همه شما که در این‌جا حضور دارید، روز ویژه‌ای است. روزی که برای نخستین‌بار نمایشگاه – موزه‌ای تاریخی با نام کودک در چنین گستره‌ای برای یک سال درهای‌اش به روی عموم گشاده می‌شود.
خوش آمدید به سرایی که در آن هرچه هست، رنگ و بوی کودکی دارد. سپاس از همه آن‌ها که برای تاریخ و فرهنگ کودکی مایه می‌گذارند و دل در گرو زندگی بهتر و سرشارتر برای کودکان دارند.
سپاس از همه شما که یاری کردید که اکنون موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان در این جایگاه قرار بگیرد تا بتوانیم با حضور یکدیگر تجسم بخشی کوچک از ایده‌هایی که برای فرهنگ کودکی این سرزمین داریم، دیده شود. ما برای تحقق این ایده‌ها راهی طولانی را پشت سرگذاشته‌ایم و برای هر گام آن جنگیده‌ایم. و اگر یاری تک تک شما عزیزان نبود، اکنون در این جایگاه نبودیم.
راه اندازی بخشی از موزه دائمی کودکی، در این مقطع زمانی بسیار اهمیت دارد. نخست این‌که نشان دهیم مردمی زنده و پویا هستیم و می‌توانیم در سخت‌ترین وضعیت‌ها هم به فراتر از نیازهای روزمره بیاندیشیم و هم خواسته‌های فرهنگ کودکی همچون «موزه کودکی» را طلب کنیم، از همه آن‌ها که امکانات شهر را میان خود تقسیم می‌کنند، بدون این که سهم کودکان را در نظر داشته باشند. ما طلب کودکان را داریم تا کودکان در این مرز و بوم دیده شوند. دیدنی معنادار که فرهنگ و تاریخ آن‌ها را دربرگیرد.
شهر دوستدار کودک شهری است که شناسنامه داشته باشد. شهری که بتواند از ریشه‌هایش هستی بگیرد و به جوانه‌هایش و نازک‌برگ‌هایش زندگی بخشد.
و همه آن‌چه امروز در برابر دیده شماست و یا در مخازن موسسه از دیده پنهان است، اگر مشارکت سه عزیز بزرگوار جناب مهندس عُطاردیان، خانم پروین امینی و جناب مهندس زورچنگ نبود، اکنون نیز این بخش به دیده نمی‌آمد. آن‌ها با تمام ظرفیت و اراده پا پیش گذاشتند تا این ایده را که در چنین وضعیتی ناممکن به نظر می‌آمد، واقعیت بخشند. از سوی همه دوستداران فرهنگ کودکی سپاسگزار آن‌ها هستیم.
