مدرسه‌های سراسر کشور در تکاپوی بازگرداندن بچه‌ها به کلاس‌های درس هستند و پدران، مادران و آموزگاران نگران ایمن ماندن و سلامت آن‌ها. ما به کمک پزشکان متخصص کودکان، متخصصان بیماری‌های عفونی و کارشناسان تحصیلی در پی ارزیابی برنامه‌های مربوط به مناطق آموزش و پرورش برآمده‌ایم.
در ادامه خواهیم یافت: به‌هر حال احتمال خطر دچار شدن به بیماری کووید-19، صفر نخواهد شد، اما راهکارهایی آشکار میزان دچار شدن به این بیماری را در مدرسه می‌تواند کاهش دهد تا کودکان، آموزگاران و خانواده‌ها در امنیت بیش‌تری باشند.
اگر در این اندیشه‌اید که پاییز امسال یا ماه‌های پیش رو، کودک‌تان را به مدرسه بفرستید یا نه، پیش از هر چیز دو موضوع را بسنجید: 1. خطر بیماری کووید-19 که در خانواده‌ی شخص شماست و 2. میزان همه‌گیری این بیماری در جامعه‌ی شما. «اتحادیه آموزگاران آمریکا» اعلام کرده است که اگر در محدوده‌ای میزان پاسخ مثبت به آزمایش‌‌های کرونا کم‌تر از پنج درصد نباشد، حضور بچه‌ها در مدرسه ایمن نخواهد بود. همچنان که در ماه جولای (10 تیرماه تا 9 امرداد)، برپایه معیاری تعیین شده، هشت منطقه از ده منطقه‌ی آموزش و پرورش همگانی کشور آمریکا، بدون صلاحیت اعلام شد.
اگر خانواده‌ی شما کمابیش سلامت است و آمار محلی خوب به نظر می‌رسد، عناصر پایه‌ای زیر را برای بررسی برنامه‌های بازگشایی مدرسه‌ها در نظر بگیرید:
1. رفتن به مدرسه با اتوبوس
انتظارات: محدود کردن ظرفیت (کم کردن مسافران با توجه به ظرفیت اتوبوس)، رعایت فاصله‌ی اجتماعی، به‌کار بردن ماسک
اتوبوس‌ها با خطر احتمال همه‌گیری و سرایت بیماری همراهند: بچه‌ها در مدتی طولانی و بیش‌تر با تهویه‌ی ضعیف، نزدیک به‌هم قرار می‌گیرند.
«تینا تن»، پزشک بیماری‌های عفونی کودکان و متخصص در «دانشگاه نورث‌ورن» شیکاگو گفته است: «بهترین گزینه این است که بچه‌ها را پدر یا مادر به مدرسه برسانند. وگرنه بچه‌ها با دوچرخه و یا پیاده به مدرسه بروند.»
«راوینا کولور»، پزشک متخصص همه‌گیرشناس (که چگونگی همه‌گیر شدن بیماری‌ها را بررسی می‌کند)، و سخنگوی «انجمن بیماری‌های عفونی آمریکا» معتقد است: «بسیاری از خانواده‌ها این امکان را ندارند، بنابراین برای ایمنی بیش‌ترِ مدرسه‌ها، اتوبوس‌ها با نیمی از ظرفیت‌شان باید مسافر سوار کنند، فاصله اجتماعی رانندگان و کودکان دستِکم 180سانتی‌متر (شش فوت) باید باشد و همه ماسک بزنند. در وضعیت ایده‌آل مکان‌هایی ویژه‌ی نشستن بچه‌ها در اتوبوس با چسب‌نواری، نشانه‌گذاری شود.»
«جودیث گومز کاتریل»، پزشک بیماری‌های عفونی کودکان در «دانشگاه علوم سلامت» در این‌باره می‌گوید: «اگر ممکن است پنجره‌های اتوبوس‌ها را باز بگذارید تا هوا جریان بیش‌تری داشته باشد و با رقیق‌تر شدن هوا، میزان ویروس‌ها و در نتیجه خطر واگیری و دچار شدن به آن کاهش یابد.»
«لوری کمب»، رئیس «کانون ملی پرستاران مدرسه‌ها» می‌گوید: «دست‌های دانشآموزان باید پیش از ورود به اتوبوس ضدعفونی شود» و توصیه می‌کند در ورودی اتوبوس‌ها، دستگاه مایع ضدعفونی‌کننده نصب شود.
2. راهنمای ورود به مدرسه
انتظارات: برنامه‌های بهداشتی ایجاب می‌کند کودکان و آموزگاران بیمار در خانه بمانند.
همه کارشناسان در این موضوع هم‌نظرند که: «برنامه‌های بهداشتی بر این پیام باید پافشاری کنند که آموزگاران، و کارکنان آموزشی و کودکان اگر نشانه‌هایی از بیماری کووید-19 را دارند، در خانه باید بمانند.»
«ویلیام میلر» پزشک متخصص همه‌گیرشناس (که چگونگی همه‌گیر شدن بیماری‌ها را بررسی می‌کند)، در «دانشگاه اوهایو» در این‌باره می‌گوید: «به‌عنوان یک جامعه، خواهیم آموخت هنگامی که بیماریم در خانه بمانیم. این یک تغییر فرهنگی بزرگ است، زیرا بسیاری از ما این عادت را داریم که هنگام بیماری، باقدرت و شتاب کارهای‌مان را انجام دهیم و حتی گاهی این انتظار را نیز از کودکان‌مان داریم.»
برای اجرایی کردن این تغییر، روش کامل و بی‌نقصی وجود ندارد. پیشنهاد برخی از کارشناسان به مدرسه‌ها این است که به کمک سامانه ارسال پیام، با آن‌ها در تماس باشند. اما برخی کارشناسان دیگر ترجیح می‌دهند در مدرسه‌ها برای یافتن نشانه‌های بیماری، معاینه و آزمایش انجام شود.
لاری کمب می‌گوید: «شاید بررسی نشانه‌های بیماری در مدرسه‌ها، روشی کاملاً مطمئن و بدون لغزش نباشد، اما دستِکم به پدرها و مادرها تأکید می‌کند اگر کودکان‌شان بیمارند، در خانه بمانند. بهترین کار این است که همه، در هنگام ورود به ساختمان مدرسه، آزمایش شوند؛ البته اگر به‌کارگیری کارکنان برای انجام شدن این کار ممکن و مناسب باشد.»
البته «مرکز کنترل و پیشگیری بیماری» (CDC)، آزمایش گرفتن را در پیوند با نشانه‌های این بیماری همه‌گیر مناسب نمی‌داند، بلکه اکنون از پدرها و مادرها می‌خواهد کودکان‌شان را پیش از آمدن به مدرسه، بررسی و کنترل کنند.
«پریتی ملانی»، پزشک متخصص بیماری‌های عفونی و مقام ارشد سلامت در «دانشگاه میشیگان» می‌گوید: «اگر کودکانی نیز نشانه‌های بسیار خفیفی از این بیماری را دارند، باید در خانه بمانند؛ حتی یک سردرد یا دل‌درد کوچک. هنگامی که پدر و مادر نیز بیمار هستند، کودکان باید در خانه بمانند.»
البته شاید این روند، از نظر اقتصادی برای بسیاری از خانواده‌ها سخت باشد.
اگر آموزگاران یا دیگر کارمندان مدرسه به سبب بیماری مجبور شوند سر کارشان نیایند، سیاست‌ها به کمک مرخصی باحقوق و یا اطمینان از توبیخ نشدن به علت غیب، از آن‌ها باید پشتیبانی کنند.
برای آن که کودکانی که نشانه‌های بیماری را دارند، تشویق شوند در خانه بمانند، شاید نیاز باشد برخی مناطق آموزش و پرورش، سیاست‌های مربوط به حضور دانشآموزان در مدرسه را بازبینی کنند. سیاست‌هایی که دانشآموزان را برای حضور مداوم تشویق می‌کند و برای غیبت در برخی روزها، تنبیه.
تحت مذاکره: سنجش دمای بدن دانشآموزان
دیدگاه برخی از کارشناسان این است که سنجش دمای بدن دانشآموزان در مدرسه‌ها را اجرایی کنند. «دیال هولِت»، پزشک متخصص بیماری‌های عفونی که کار مشاوره با مدرسه‌ها را نیز انجام می‌دهد، می‌گوید: «برپایه قاعده، هر کودک با تب بالای 38 درجه باید به خانه یا مطب پزشک فرستاده شود.»
کسان دیگر مانند ملانی، در این‌باره تردید دارند. او می‌گوید شاید بدن کودکان دچار ویروس کرونا هیچ نشانه‌ای از بیماری کووید-19 نداشته باشند، حتی تب. بنابراین تنها با سنجش دمای بدن، شاید بیماران واقعی را نشناسیم و منابع انسانی کاری را هدر بدهیم.
3. برنامه‌های مربوط به ماسک زدن
انتظارات: به‌کارگیری همیشگی و الزامی ماسک برای کودکان و بزرگ‌سالان.
همه‌ی کارشناسان هم‌نظرند که زدن ماسک، در بازگشایی مدرسه‌ها، موضوعی حیاتی است.
تینا تن در این‌باره می‌گوید: «به‌ویژه در موقعیت‌هایی که بیش از دو متر یا بیش‌تر از هم فاصله نمی‌توانند بگیرند. این توصیه هم‌راستا با راهنمای بازگشایی مدرسه‌ها در مرکز کنترل و پیشگیری بیماری (CDC) است.»
میلر می‌افزاید: «ماسک زدن برای آموزگاران و کارکنان مدرسه بسیار مهم و جدی است، زیرا مسافت پراکنده شدن ذرات معلق در هوا از سوی بزرگ‌سالان، بسیار بیش‌تر از کودکان است.» برخی بررسی‌ها گویای آن است که احتمال دچار شدن کودکان به بیماری از سوی بزرگ‌سالان، بیش از هر چیز دیگری رواج دارد.
اما ماسک زدن برای همه مناسب و مطلوب نیستند، کسانی مانند همه‌ی بیماران تنفسی، آنانی که مشکل شنوایی دارند و کودکان بسیار کم‌سن‌وسال.
مرکز کنترل و پیشگیری بیماری (CDC)، به مدرسه‌ها توصیه می‌کند برای دانشآموزان کم‌سن‌وسال و کسانی که در زمینه‌های یاد شده مشکل دارند (کم‌توان هستند)، ماسک‌های شفاف به‌کار ببرند.
هولت می‌گوید: مدرسه‌ها فرصت‌هایی را که دانشآموزان می‌توانند «ماسک‌های‌شان را بردارند و راحت نفس بکشند»، باید تنظیم و سازماندهی کنند؛ به‌ویژه برای کودکان کم‌سن‌وسال. «بی‌گمان این زمان‌های استراحت برای تنفس باید در فضای باز انجام شود.»
تحت مذاکره: شیلدهای محافظ صورت برای کودکان خردسال
برخی مربیان، بیش‌تر موافق استفاده از شیلدهای محافظ پلاستیکی پاکیزه به‌عنوان پوششی برای کودکان کم‌سن‌ترند. شیلدها راحت‌ترند، دست‌زدن و لمس چهره را دشوار‌تر می‌کنند، همچنین دیدن حالت‌های چهره کودکان از پسِ شیلدهای محافظ، آسان‌تر است. میلر می‌گوید: «اما هیچ مدرک مستدلی نیست که تأیید کند شیلدهای محافظ، میزان واگیری و دچار شدن به بیماری را کاهش می‌دهند.» CDC نیز شیلدها را به‌عنوان جانشینی برای ماسک‌ها پیشنهاد نمی‌کند.
انواع شیلدهای محافظ چهره را بر روی ماسک می‌توان به‌کار برد، به‌ویژه برای آموزگاران که چشم‌های‌شان نیز باید محافظت شود. در کمیته آموزگاران آمریکایی، از دکتر «آنتونی فاسی» درباره‌ی محافظت چهره آموزگاران پرسیده شد و او در پاسخ گفت: «ماسک باید باشد، اگر امکانش باشد، شیلد و دست‌کش نیز استفاده شود.»
4. در کلاس: فاصله‌ی اجتماعی و گروهبندی
انتظارات: دو متر فاصله میان میزهای تحریر، کلاس‌های کوچک و گروهبندی دانشآموزان (کوهورت)
رعایت فاصله افراد، زیر‌بنای محفوظ ماندن از ویروس کرونا است، چه در مدرسه، چه در خواربارفروشی‌ها و چه در جلسه‌های توجیهی کاخ سفید.
هولت می‌گوید: «در وضعیت ایده‌آل، لازم است میزهای تحریر دستِکم دو متر از هم فاصله داشته باشند. برخی مدرسه‌ها در نظر دارند برگزاری کلاس‌ها را به فضاهای بزرگ‌تر مانند تالار اجتماعات، تالار موسیقی یا سالن ورزش منتقل کنند.»
تینا تن پیشنهاد می‌کند چنان‌چه ممکن است کلاس‌ها در فضای باز و آزاد برگزار شود. او می‌گوید: «کسی این وضعیت را به حالت عادی قبل نمی‌تواند برگرداند. مدرسه‌ها به بهترین شکلی که در توان‌شان است، فضاها را باید تغییر بدهند.»
یکی از راهکارهایی که بیش‌تر کارشناسان پیشنهاد می‌کنند، سیستم گروهبندی کردن (cohort) و داشتن برنامه‌های متناوب است. به این ترتیب که هر کلاس در «اتاقی مستقل» (POD) که با کلاس‌های دیگر مرتبط نیست، برگزار شود. میلر می‌گوید: هدف، کاهش شمار جمعیتی است که هر فرد با آن روبه‌رو می‌شود؛ همچنین کاهش تراکم جمعیت در فضاهای گوناگون.
ملانی پیشنهاد می‌دهد آموزگاران درس‌های ویژه‌ای مانند هنر و موسیقی را نیز در چنین کلاس‌های مستقلی برگزار کنند تا دانشآموزان هنگام رفتن از کلاسی به کلاس دیگر، دست‌ها و بازوهای‌شان را به در و دیوار سالن‌ها نمالند.
میلر می‌گوید: «اگر این حباب (کلاس مستقل) ایمن باشد، هر کس در آن بماند، ایمن و سلامت خواهد بود.»
به‌عنوان بخشی از سیستم گروهبندی کردن، بسیاری از مدرسه‌ها، انتخاب شده‌اند تا برنامه‌های متناوب داشته باشند. به این شکل که برای نمونه یک گروه از دانشآموزان روزهای چهارشنبه و آدینه (روز تعطیل در برخی کشورها شنبه و یکشنبه است)، به مدرسه بروند و گروهی دیگر سه‌شنبه و پنج‌شنبه و روزهای دوشنبه میان دو گروه شیفتی و متغیر باشد. گزینه‌ی دیگر این است که گروهی صبح‌ها به مدرسه بروند و گروهی بعدازظهرها.
تحت مذاکره: پارتیشن‌ها یا جداکنندههای پلاستیکی شیشه‌مانند (پلکسی‌گلَس)
این نوع جداکننده‌ها در مدرسه‌های آسیایی و اروپایی به‌کار می‌روند؛ اما میلر می‌گوید: «اطلاعات درباره‌ی پلکسی‌گلس‌ها اندک است.» او در توضیحاتش ادامه می‌دهد: مگر این که جداکننده‌ها تا سقف کشیده شوند. «و البته هوا به‌آسانی در آن‌ها جاری شود.» ملانی می‌گوید: پلکسی‌گلس‌ها بیش‌تر برای اتاق مسئولین یا نگهبان‌های امنیتی حاضر در محدوده‌های پر رفت‌وآمد مناسب است.
5. هنگامی که کسی بیمار شد، چه کنیم؟
انتظارات: نیاز است کسی که نشانه‌های این بیماری را دارد، دور از دیگران و تنها بماند و با خانه‌ی سلامتِ محل همکاری کند.
هنگامی که کودکان نشانه‌هایی از این بیماری را دارند، مدرسه‌ها باید بدانند چه کنند و برنامه‌ای مناسب برای این وضعیت داشته باشند. «مهم است که اطلاع‌رسانی روشن انجام شود تا همه بدانند هنگامی که کودکی دچار می‌شود، چه اتفاق‌هایی پیش خواهد آمد.»
بیش‌تر کارشناسانی که با آن‌ها گفت‌وگو کرده‌ایم، موافقند که هر دانش‌آموز یا کارمند که نشانه‌های این بیماری را دارد، از سوی پزشک معاینه و آزمایش شود. ما برنامه‌ی مدرسه‌های اندکی را بازبینی و بازنگری کردیم، ولی آن‌ها به‌روشنی و مؤکد، دانشآموزان را به رعایت آن ملزم دانسته‌اند و البته کسانی که نشانه‌های بیماری را داشته باشند یا در وضعیت‌های حاد شناخته‌شده باشند، می‌توانند در خانه بمانند. (گرچه برخی نواحی آموزش و پرورش مانند «دیترویت»، همه‌ی کارکنان را پیش از بازگشایی مدرسه‌ها، ملزم به دادن تست و آزمایش دانسته‌اند.)
هر کس، چه با نتیجه‌ی آزمایش و چه بدون آن، چنان‌چه نشانه‌های بیماری را داشته باشد باید تا ده روز پس از آغاز نشانه‌ها در خانه بماند، و همه‌ی مدرسه‌ها باید پروتکل و قوانین معینی برای قرنطینه‌ی کسانی که با آن‌ها در ارتباط بوده‌اند، داشته باشند.
ملانی می‌گوید: «اگر این مراحل در تعامل با خانه‌ی سلامت محل انجام شود، عالی خواهد شد. البته میزان اجرایی کردن این مراحل، به شدت و میزان ناگواری نشانه‌ها و بیماری‌ها وابسته است و این که کودک بیمار تا چه اندازه با دیگران در تعامل بوده است.»
هولت می‌گوید: «در صورت مثبت بودن تست و آزمایش هر فرد، مدرسه‌ها باید پیوسته با خانه‌ی سلامت آن محل در تماس باشند تا اگر نیاز بود، مدرسه را تعطیل کنند.»
«گومز کوتریل» می‌گوید: «راه‌اندازی کلاس مستقل یا گروهبندی کردن دانشآموزان از تعطیلی مدرسه‌ها می‌تواند جلوگیری کند، زیرا اگر دانش‌آموزی در گروهی دچار نشانه‌های بیماری باشد، تعامل‌های او به گروه خودش محدود بوده است و تنها دانشآموزان همان گروه باید قرنطینه شوند.
هدفِ آینده: تست روزانه از دانشآموزان و کارکنان مدارس
برخی کارشناسان می‌گویند با همه کمبود و تأخیرهای کنونی، گرفتن تست مرتب از دانشآموزان و کارکنان مدرسه‌ها بدون نشانه‌های بیماری، اجرایی نیست. اما اگر شدنی بود، کمک می‌کرد تا مدرسه‌ها در ایمنی کامل باز باشند.
«دانیل زر» پزشک متخصص بیماری‌های عفونی در کودکان در «بیمارستان کودکان سیاتل» می‌گوید: «تست هفتگی ایده‌آل است، زیرا بیماری‌های بدون نشانه را نمایان می‌سازد.»
«میشل مینا»، همه‌گیرشناس و ایمونولوژیست (که سیستم ایمنی بدن را بررسی می‌کند)، می‌گوید: «هنگامی که فناوری‌های جدید ثابت و تأیید شدند و تست‌های سریع در دسترس قرار گرفت، مدرسه‌ها تست‌های روزانه را می‌توانند داشته باشند.» او می‌گوید: «در نبود واکسن، راهکار روشن، تست‌های روزانه‌ی سریع و ارزان، در خانه و مدرسه است تا شمار بیماران کاهش پیدا کند و از همه‌گیری بیش‌تر بیماری پیشگیری شود.»
6. ضدعفونی کردن سطوح
انتظارات: تمرکز بر بهداشت دست‌ها و تمیز کردن سطوح در تماس دست
مرکز کنترل و پیشگیری بیماری (CDC) گفته است که ریشه‌ی اصلی انتقال کووید-19 از راه قطره‌های ریزی است که هنگام سرفه، عطسه و حرف زدن به بیرون از بدن منتشرمی‌شود؛ و البته ویروس، چندین ساعت و یا حتی روزها، روی سطوح می‌تواند زنده بماند.
دانیل زر می‌گوید: «به‌جای نگرانی برای تمیزکردن همه‌ی بخش‌های مدرسه، نیاز است بر بهداشت دست‌ها و پاکیزه کردن سطوحی که پیاپی در تماس با دست‌ها هستند، تمرکز شود.»
ملانی در این‌باره می‌گوید: «برای افزایش بهداشت دست‌ها در مدرسه‌ها، در کلاس‌های درس و راهروها دستگاه‌های مایع ضدعفونی می‌توانند نصب کنند و در دستشویی‌ها نیز به میزان کافی و فراوان صابون و دستمال قرار دهند.»
مدرسه‌ها باید روزانه و چندبار، سطوحی که پیاپی در تماس با دست‌ها هستند، جاهایی مانند دستگیره‌ی در، درهای دستشویی و سینک‌ها را پاک و ضدعفونی کنند. همچنین تماس دست با برخی سطوح را می‌توان حذف کرد. تینا تن می‌گوید: «درِ ورودی کلاس‌ها تا آغاز درس می‌توانند باز بمانند تا هر دانش‌آموز نیازی به باز کردن در نداشته باشد.» میلر نیز می‌گوید: «نگرانی درباره‌ی تمیز کردن میزهای تحریر کم‌تر است، زیرا بیش‌تر دانشآموزان به میزهای تحریر همدیگر دست نمی‌زنند.»
هولت می‌گوید: «لازم است دستشویی‌های دانشآموزان، روزانه کاملاً تمیز و ضدعفونی شود. تماس بدن و در نتیجه امکان آلودگی در این مکان‌ها فراوان است. دستشویی‌ها باید تهویه هوای قوی داشته باشند تا هوا جریان پیدا کند و اندازه تراکم ویروس‌های انباشته در هوا، رقیق و ضعیف شود.»
امکان مذاکره
لوری کمب می‌گوید: «شاید استفاده از اسپری‌های ضدعفونی‌کنند چندان نیاز نباشد، زیرا اسپری کردن مواد ضدعفونی‌کننده خواه‌ناخواه خطرها و آسیب‌های خودش را دارد و دانستنی‌های ما در این‌باره به اندازه‌ای نیست که سلامت و ایمن بودن این مواد را تأیید کنیم.»
7. گردش هوا
انتظارات: گردش هوا به هر میزان که ممکن است.
چون امکان انتشار ویروس از شخص به شخص پرخطرترین راه است، نگرانی دانشمندان نسبت به انباشتگی ویروس در فضاهای بسته نیز وجود دارد. بنابراین اصل بر این است که تا حد ممکن، به فضای بسته، هوا منتقل شود تا تراکم و انباشتگی ذرات ویروسی کم و رقیق شود.
میکروب‌شناس «جان سانتارپیا»، که بررسی‌هایی در زمینه‌ی هواویزهای زیستی (ذره‌های معلق در هوا) در مرکز پزشکی «دانشگاه نبراسکا» انجام داده است، می‌گوید: «مدرسه‌ها باید هرچه زودتر سیستم‌های تهویه‌شان را مشخص کنند تا توان بهینه‌سازی و تهویه‌ی هوا در هر کلاس نمایان شود. هر چه جابه‌جایی هوا بیش‌تر باشد، بهتر است.»
«پیتر فهل»، رئیس سیستم مدیریت ساختمان (BMS) در «هانی‌ول» می‌گوید: «بیش‌تر مدرسه‌های نوساز با سیستم‌های تهویه‌ی هوای مدرن‌تری طرح‌ریزی شده‌اند تا انرژی حفظ شود. اما با تنظیم آن‌ها، امکان هفت تا هشت‌برابر کردن هوای تازه نیز وجود دارد.» او می‌افزاید: «همچنین مدرسه‌ها سیستم «فیلتر هپا»[1] را که ذره‌های بسیار ریز را نیز از میان می‌برند، زود به زود، شاید ماهانه می‌توانند تعویض کنند.»
اما بسیاری از مدرسه‌ها با سیستم‌های قدیمی و کهنه‌تر، توانایی افزایش هوای تازه را ندارند.
سانتارپیا در این‌باره می‌افزاید: «مدرسه‌های که برای به‌روز رسانی سیستم تهویه بنیه مالی ندارند، از فیلترهای هپای مجزا می‌تواننداستفاده کنند.» او می‌گوید: برای انتخاب دستگاه مناسب، اندازه‌ی اتاق و میزان سر و صدایی که تولید می‌شود، باید در نظر گرفته شود، اما اگر این دستگاه‌ها درست به‌کار گرفته شوند، تا میزان فراوانی آلاینده‌های هوا را می‌توانند کاهش دهند.»
متأسفانه کیفیت هوا در کلاس‌ها ممکن است پایین باشد، اما مناطقی با توان مالی بیش‌تر، تجهیزات سیستم‌های مدرن‌تری دارند.
جای بحث دارد: سیستم‌های ضدعفونی‌کننده و تصفیه‌ی هوای با پرتوی فرابنفش
سانتارپیا همچنین می‌گوید: «فناوری‌های نو مانند سیستم‌های پرتوی فرابنفش، توجه بسیاری را به خودشان جلب کرده است، اما هیئت مربوطه همچنان به‌دنبال مداخله‌ی تازه‌تری مانند دستگاه‌های یون‌ساز برای ضدعفونی هوای مجهز به پرتو فرابنفش است. یک چالش وجود دارد که وقتی هوا در سیستم کانالی (مربوط به تهویه‌ی هوا) حرکت می‌کند، شاید دستیابی به پرتو فرابنفشی با شدت لازم و همچنین مدت کافی برای تابیدن به ویروس و کشتن آن، دشوار باشد.
8. خوردن ناهار و میان‌وعده‌ها
انتظارات: زمان‌های متناوب برای کافه یا غذا خوردن کودکان در کلاس
برای خوردن ناهار و میان‌وعده، باید ماسک‌ها برداشته شود، بنابراین در این هنگام رعایت فاصله اجتماعی مهم و بنیادی است.
دانیل زر بر این باور است: «مدرسه‌ها نباید اجازه دهند کودکان در کافه‌های شلوغ خوراکی بخورند. یعنی ناچارند خوراکی‌های‌شان را در کلاس بخورند.» آن‌ها باید در کلاس مستقل‌شان بمانند و تنها برای خوردن، ماسک‌شان را بردارند.
پیشنهاد کارشناسان دیگر، ساعت‌های میان‌وعده‌ی متناوب است، تا از این راه شمار دانش‌آموزانی که در کافه حضور دارند، کم شود و دانشآموزان بتوانند فاصله اجتماعی را رعایت کنند. در واقع در حباب‌های اجتماعی خود بتوانند بمانند، چه در کلاس‌های‌شان باشند چه در کافه.
میلر می‌گوید: «خرید ناهار مسئله‌ای نیست، به این شرط که دانشآموزان با فاصله از هم قرار بگیرند و کلاس‌ها با هم ادغام نشوند.» بسیاری از مدرسه‌ها قصد دارند کیسه‌های ناهار تدارک ببیند تا دانشآموزان آن‌ها را با خود به کلاس بتوانند ببرند؛ گرچه نگرانی‌هایی در پیوند با مغذی بودن این وعده‌های غذایی وجود دارد.
9. وقت استراحت (زنگ تفریح)
انتظارات: گروه‌های کوچک دانش‌آموزی تحت نظارت و مراقبت، زنگ تفریح‌شان را در فضای باز بگذرانند.
کالر می‌گوید: «کودکان به دویدن، بازی و استراحت نیاز دارند. بیش‌تر کارشناسان ما موافقند که دانشآموزان زنگ‌های تفریح را در فضای باز بگذرانند. در وضعیت ایده‌آل، برای بچه‌ها فضای کافی باشد تا هم فاصله اجتماعی را رعایت کنند و هم بتوانند ماسک‌های‌شان را بردارند.
اگر کودکان در وقت استراحت، دو متر فاصله را نتوانند رعایت کنند، ماسک‌ها را نباید بردارند؛ به‌ویژه اگر در فضای بسته باشند.»
کالر وقت‌های استراحت متناوب را نیز پیشنهاد می‌کند، یعنی این که کودکان را در گروه‌های کوچک و تحت نظارت و مراقبت بیرون بفرستند. البته تک‌تک بچه‌ها هنگام برگشتن به کلاس، دست‌های‌شان را باید بشویند.
سفارش برخی کارشناسان، داشتن حتی بیش از یک زنگ تفریح در طول روز است. دانشآموزان «زمان‌هایی برای برداشتن ماسک» داشته باشند تا احتمال پذیرش ماسک از سوی کودکان در ادامه‌ی روز بیش‌تر شود.
10. سالن ورزشی و ورزش
انتظارات: فعالیت کودکان در فضای آزاد، بدون ورزش‌هایی که بدن‌ها در تماس با هم‌اند.
میلر می‌گوید: «بازی‌ها در فضای آزاد و با بیش‌ترین فاصله میان کودکان باید انجام شود، بازی «کیک‌بال» (نوعی بازی مانند بیس‌بال)، به نسبت ایمن است. شکل اصلاح‌شده‌ی «گرگم به هوا»ی بدون تماس، بازی خوبی است، همچنین «قایم‌موشک» یا هر بازیی که در آن کودکان بیش‌تر باید بدَوَند و هر اندازه از هم دورتر باشند، هم بازی جریان داشته باشد و هم به هم نخورد. اگر بیرون نمی‌توانید بروید از سالن ورزشی یا کافه یا فضایی بزرگ استفاده کنید.»
بسیاری از کارشناسان برای احتیاط، هشدار داده‌اند که از ورزش‌هایی که تماس‌های جسمی بازیکنان در آن هست، پرهیز شود.
تن در این‌باره می‌گوید: «ورزش‌های همراه با تماس بازیکنان باید تا هنگامی که شمار بیماران کاهش نیافته، انجام نشوند و این کار همه ورزش‌های گروهی مانند بسکتبال، فوتبال، بیس‌بال، کشتی و حتی فعالیت‌های پیشاهنگی را دربر می‌گیرد.»
ملانی می‌گوید: «ورزش‌هایی مثل دوی صحرانوردی و تنیس، نسبت به ورزش‌های دیگر مطمئن‌ترند. در تنیس، به‌ویژه، نوع تنیس انفرادی یا سینگل که فاصله‌ی کافی میان بازیکنان هست، تنها باید مطمئن شوید که دست‌های‌تان تمیز است و احتیاط‌های جانبی دیگری نیاز نیست.»
دانیل زر می‌گوید: «اگر دانشآموزان به‌سختی نفس می‌کشند و فاصله‌ی کافی میان‌شان است، ماسک‌های‌شان را می‌توانند بردارند.»
11. عنصر جامانده
انتظارات: افزایش بودجه
ما از کارشناسان درباره‌ی مؤلفه‌های لازم دیگر در پیوند با برنامه‌ی بازگشایی مدرسه‌ها پرسیدیم.
پاسخ نخست: پول.
«لیلی اسکلسن گارسیا»، رئیس «انجمن ملی آموزش و پرورش» می‌گوید: «آن‌چه مدرسه‌ها برای ایمنی و سلامت دانشآموزان نیاز دارند، از ماسک تا مایع ضدعفونی‌کننده‌ی دست‌ها، همه و همه به پول نیاز دارند.» به‌تازگی برای قانع کردن دولت برای تأمین هزینه‌ی مدرسه‌ها تماسی گرفته شد. او شکایت یکی از سیاستمداران را یادآوری می‌کند. «پول، پول، پول، همه‌ی شما فقط و فقط پول می‌خواهید.» آن سیاستمدار گفت: «به‌واقع آن‌چه مدرسه‌ها نیاز دارند، جداکنندههای پلکسی گلس است.» و اسکلسن گارسیا پاسخ داد: «نمی‌دانستم آن‌ها را مجانی می‌دهند! همان‌ها پنجاه‌ودو میلیون دلار خرج برداشته است!»
برپایه برآورد «شورای ریاست مسئولین مدرسه‌ها»، مدرسه‌ها برای بازگشایی ایمن به 245 میلیارد دلار نیاز دارند تا رکودِ اقتصادی به‌سبب بیماری همه‌گیر کووید-19 را از میان بردارند. کاخ سفید در روند مذاکره‌هایی، 105 میلیارد دلار به این موضوع اختصاص داده است، اما بخش بسیاری از این بودجه صرف مسائل جسمی در بازگشایی مدرسه‌ها خواهد شد.
پشتیبان مالی
و البته برخی مدرسه‌ها منابع بیش‌تری برای آغاز به کارشان دارند. آخرین گزینه، در پیوند با مدرسه‌هایی با توان مالی بیش‌تر است که به‌سادگی این برنامه‌های سلامت را اجرا خواهند کرد. ملانی می‌گوید: «بی‌عدالتی‌هایی که اکنون هست، با هجوم بودجه‌ها افزایش خواهند یافت.»
پی‌نوشت
1. High Efficiency Particulate Air، از میان بردن ذره‌های معلق هوا با کارایی فراوان، که از درهم تنیده شدن نامنظم و کاملاً اتفاقی الیاف‌های فایبرگلاس، پوشال یا حصیر و فشردن آن‌ها ساخته می‌شود.