۸ / ۲ / ۸۸
دیدگاهی جدید در مورد سازگاری انسان های اولیه، بر آن است که اجداد ما با بهتر کردن توانایی های خود در زمینه ی بازی کردن شیوه های هر چه بهتر کردن یک زندگی جمعی را در میان خود می پروراندند.
پیتر گری، روانشناس رشد کالج بوستون معتقد است استفاده از بازی‌ها به انسان‌های نخستین کمک می کرده است تا بر تمایل درونی خود به پرخاشگری و تسلط بر دیگران که از ایجاد جامعه ای مشارکتی جلو گیری می کرد، پیروز گردند.
گری می گوید: "بازی و شوخی تنها برای سرگرمی انسان‌ها بوجود نیامده‌اند. آن ها ابزاری برای حفظ ریسمان هستی هستند. وسیله‌ای برای بهبود حس برابری، همکاری مشتاقانه و صلح نسبی که موفقیت در شکار به آن وابسته بوده است."
گری معتقد است این تئوری، نتایجی را برای رشد انسانی در دنیای کنونی در پی دارد، وی اینگونه می اندیشد که بازی‌های دسته جمعی با تمایلاتی همچون حرص و طمع و تکبر در تضاد است و اهمیت به احساسات و خوشبختی دیگران را تقویت می کند. این استاد دانشگاه یکی از علت های فروپاشی اقتصادی امروز دنیا را نتیجه ی خودخواهی جامعه ای می داند که چگونه بازی کردن را فراموش کرده است.
گری همچنین عنوان می کند که ایجاد علاقه به بازی در میان کودکان توسط روانشناسان، معلمان و عموم مردم رو به افزایش است: «مردم در حال درک این مسئله هستند که در آموزش کودکان برای رقابت، زیاده‌روی کرده‌ایم. ما کودکان را از انواع معمولی و غیر رقابتی بازی‌های اجتماعی که برای رشد حس برابری، مشارکت و علاقه به دیگران ضروری هستند، محروم کرده‌ایم»
