به باور یک روانپزشک، هرچه رابطه فرزند و مادر در یکی دو سال نخست زندگی کودک بهتر باشد، کودک کمتر دچار تنش می شود و در سال های بعد، رفتن به مدرسه را راحت تر می‌پذیرد.
دکتر محمد آیتی، در گفت وگو با خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاری دانشجویان ایران گفته که اختلال اضطرابی هم چنین می‌تواند ریشه ژنتیکی داشته باشد.
به گفته دکتر آیتی "کودکانی که در سال نخست مدرسه یا در دوره پیش دبستانی یا حتی پیش از آن مایل به جدایی از مادر خود نیستند دچار نوعی از این اختلال به نام اضطراب جدایی هستند. این اضطراب می تواند با انواع دیگر آن به ویژه اضطراب منتشر و اجتماع هراسی همراه باشد. معلمان کلاس اول و مربیان پیش دبستانی با کودکان زیادی مواجه می‌شوند که دچار این اضطراب هستند."
کودکان در موارد شدید ابتلا به این تنش از رفتن به مدرسه پرهیز می‌کنند و دچار نشانه های جسمی چون تهوع، سردرد و دل درد می شوند حتی ممکن است در مدرسه هم نشانه هایی چون تپش قلب، دل پیچه، اسهال، تهوع و تعریق را تجربه کنند. در این شرایط، آگاهی پدر و مادر از چگونگی برخورد با این کودکان اهمیت می‌یابد.
این روانپزشک گفته: "در فرهنگ سنتی این اعتقاد وجود دارد که چنین کودکی باید به حال خود گذاشته شود تا خود مشکل‌اش را حل کند. اما این کار ممکن است به وضعیت روحی کودک ضربه بزند و تا مدت ها اثر آن باقی بماند یا حتی اثرات آن غیرقابل جبران باشد."
در این شرایط بچه باید از پدر و مادر یا کسی که به او وابستگی زیادی دارد به تدریج جدا شود. البته همکاری کارکنان مدرسه با پدر و مادر کودک مضطرب اهمیت زیادی دارد.
دکتر آیتی در پایان گفته "گاهی اوقات به ناچار مادر کنار کودک در کلاس نشسته و به تدریج فاصله خود را با فرزندش افزایش داده است تا او بتواند حقیقت دوری چند ساعته از مادر را بپذیرد."