سال گذشته جامعه هنر و ادبیات کودکان ایران، دو تن از هنرمندان جوان خود، علی نامور و علی عامه‌کن را از دست داد. انجمن فرهنگی هنری تصویرگران، برای بزرگداشت این دو تصویرگر کتاب‌های کودکان، مراسم یادبودی را در روز ۳۰ اردیبهشت در خانه هنرمندان، برگزار کرد.
دوستان، دوستداران و خانواده این دو تصویرگر، در این مراسم حضور داشتند. مراسم با یک دقیقه سکوت حاضران آغاز شد.
مهدی حجوانی از بینان گذاران انجمن تصویرگران، نخستین سخنران این برنامه بود. او سخنان خود را با یاد کردن از نسرین خسروی، ژانت میخائیلی، نفیسهٔ ریاحی، بهرام خائف و مرتضی ممیز آغاز کرد. او با اشاره به تجربه کاری کمی که با این دو تصویرگر داشته است گفت: "کار بزرگ را دو جور می‌توان فهمید. یکی بر اساس ماهیت کار و دیگری زمینه‌های اجتماعی که کار در آن صورت گرفته است. از نظر ماهیت، بی شک این دو تصویرگر از تصویرگران درجه یک ایران بودند و در حد و اندازه‌های جهانی. محور دیگری که باید بررسی کرد این است که این کارها در چه شرایط اجتماعی صورت گرفته است. اگر گفته می‌شود که سر سفره نقاشان، نان و پنیری شرفتمندانه و پاکیزه است در کار تصویرگری اصلاً سفره‌ای وجود ندارد. تصویرگری کتاب، یک کار حقیقتاً عاشقانه است. این دو تصویرگر در جامعه‌ای کار کرده‌اند که از دیدگاه برخی افراد که در جایگاه تصمیم گیری هستند، کار برای کودک اصلاً آن نما و پرستیژ لازم را ندارد. اگر چه در شعار ممکن است بگویند اما آن چنان ادبیات کودک برایشان مسئله نیست.
سومین مسئله‌ای که اهمیت کار آن‌ها را نشان می‌دهد و جای تأسف است، این است که هر دو این تصویرگران، سی و پنج سال داشتند و بی شک اگر مجال بیشتری پیدا می‌کردند ما بیشتر از درخت هنرشان میوه می‌چیدیم.
در ایران تصویرگر درجه یک شدن دشوار است، زیرا رقابت فشرده است. حقیقتاً اگر سینمای ایران در دنیا شناخته شده است تصویرگری ایران نیز بی شک این گونه است. تصویرگری ادبیات کودک ما از ادبیات کودک ما و وضعیت نشر کتاب کودک در ایران جلوتر است. البته این دو میدان متفاوت و غیر قابل مقایسه هستند، اما من تصور می‌کنم که قدری تصویرگری به سبب ادبیات و صنعت نشر سوخته و آسیب دیده است. یعنی گاهی تعداد زیاد متن‌های تکراری، کار تصویرگر را هم تکراری کرده یا نبود مدیر هنری خوب و چاپ نامناسب در حوزه نشر به آن آسیب زده است. ما ناشر خوب داریم، اما صنعت نشر نداریم. این عوامل سبب شده ارزش کار تصویرگران دیده نشود. البته من نمی‌خواهم از ادبیات کودک بد بگویم فقط در مقام مقایسه ظاهراً تصویرگری در عرصه جهانی درخشش بیشتری دارد، البته مشکل ادبیات کودک این است که باید ترجمه شود."
مصطفی رحماندوست دیگر سخنران این مراسم نیز گفت: "عصر که می‌آمدم اینجا فکر می‌کردم که: اگر یک ذره را برگیری از جای همه عالم فرو ریزد سراپای، اگر این میکروفن را جا به جا کنید یک سلسله تغییراتی از نظر فیزیکی در تمام هستی ایجاد می‌شود. وقتی کسی یا کسانی که مؤثر بودند از این جهان برداشته می‌شوند، آن تاثیری که گذاشته می‌شود چقدر است؟ آن چیزی است که دیگر قابل محاسبه نیست. هر دو تصویرگر، سی و پنج ساله بودند. اگر سی و پنج سال زندگی کنی و آنقدر مؤثر باشی که وقتی به تو فکر می‌کنند این بیت زیبا به یاد بیاید نشانه آن است که خیلی خوب زندگی کرده‌ای. طول زندگی اصلاً مهم نیست آن‌ها خیلی خوب زندگی کردند."
از دیگر سخنرانان این مراسم فرشید شفیعی، مرتضی زاهدی و فریبا نباتی بودند که به مشکلات صنفی تصویرگران پرداختند. در پایان لوح‌های یادبودی نیز از سوی انجمن تصویرگران به خانواده این دو تصویرگر اهدا شد. انجمن تصویرگران همچنین نمایشگاهی از آثار این دو تصویرگر را در گالری پاییز خانه هنرمندان برپا کرده است که تا ۵ خرداد ادامه دارد.
کارهای تصویرگری علی عامه کن، در نمایشگاه‌های معتبری مانند براتیسلاوا، بلگراد و بینال سارمده ایتالیا به نمایش درآمده است. از دیگر فعالیت‌های مهم او، تشکیل گروه بین المللی تصویرگران آبی به همراه برادرش حسن عامه کن است. علی نامور، نیز در زمینه تصویرگری کتاب کودک، بسیار پرکار بود. او برای نزدیک به ۳۰۰ کتاب، تصویرگری کرده است. او موفق شد مدال نومای ژاپن را در سال ۲۰۰۶ به دست آورد.
