سالهاست که مهاجران سیستان و بلوچستانی به دلیل مشکلات اقتصادی برای یافتن کار به شهرهای پر رونق‌تری مانند تهران آمده‌اند اما خانواده‌های این کارگران به دلیل نداشتن اوراق هویت برای استفاده از حقوقی همچون برخورداری از شغل، یافتن مسکن و دسترسی به خدمات بهداشتی و رفاهی با مشکل مواجه هستند».
یک فعال حقوق کودکان می‌گوید به دلیل مشکلات که برای خانواده‌های کارگر مهاجر سیستان و بلوچستانی در کلانشهرهایی مانند تهران وجود دارد هم اکنون فرزندان بسیاری از این خانواده‌ها به دور از محیط‌های بیمارستانی متولد می‌شوند.
زهره صیادی عضو خانه کودکان کوشا در این باره به ایلنا می‌گوید: سالهاست که مهاجران سیستان و بلوچستانی به دلیل مشکلات اقتصادی برای یافتن کار به شهرهای پر رونق‌تری مانند تهران آمده‌اند اما خانواده‌های این کارگران به دلیل نداشتن اوراق هویت برای استفاده از حقوقی همچون برخورداری از شغل، یافتن مسکن و دسترسی به خدمات بهداشتی و رفاهی با مشکل مواجه‌اند.
وی در تشریح دلایل نداشتن اوراق هویت این مهاجران توضیح داد: به دلیل باورهای فرهنگی و سنتی حاکم بر استان سیستان و بلوچستان هنوز درصد قابل توجهی از اهالی این استان موفق به دریافت شناسنامه نشده‌اند و تاز مانی که بطور جدی درگیر مناسبات حقوقی و اداری نشده‌اند متوجه نقش کلیدی داشتن اوراق هویت و شناسایی نمی‌شوند.
این فعال حقوق کودکان افزود: به همین دلیل یکی از مهم‌ترین مشکلات خانواده‌های مهاجر سیستان و بلوچستانی در کلانشهری مانند تهران یافتن کار مشخص، تامین سرپناه مناسب و برخورداری از حداقل خدمات بهداشتی و درمانی است، در واقع این خانواده‌ها به دلیل نداشتن اوراق هویت از نظر جامعه به عنوان افراد بیگانه شناخته شده و از دسترسی به مزایای حقوق شهروندی بی‌نصیب می‌مانند.
وی افزود: نتیجه این وضعیت باعث جابجایی مناسبات خانوادگی این مهاجران شده است، بیشتر مردان خانه نشین و در مقابل همسران و فرزندان آن‌ها با اختیار کردن مشاغل کاذب در خیابان‌ها به نیروی فعال بازارهای غیر رسمی کار تبدیل شده‌اند.
این عضو کانون کودکان کوشا افزود: در مورد تامین مسکن نیز این کارگران مهاجر به دلیل مشکلات مالی و صد البته نداشتن اوراق هویت قادر به تامین مسکن به معنی متعارف نیستند، غالب این خانوداه‌ها در ساختمان‌های رها شده و نیمه ویرانه و حتی چادرهایی که در حاشیه‌های شهر‌ها قرار دارد ساکن‌اند و طبیعی است که در این مناطق همچون زندگی کپرنشینی از دسترسی به حداقل امکانات رفاهی مانند تاسیسات آب و برق و ابتدایی‌ترین خدمات درمانی خبری نیست.
وی افزود: در سالهای گذشته مجموعه این شرایط باعث شده است تا کودکان این خانواده‌ها به دور از محیط بیمارستانی متولد شوند. در واقع حتی اگر برای این خانواده‌ها امکان دسترسی به یک درمانگاه هم وجود داشته باشد بازهم مشکل فقدان اوراق هویت به زنان باردار این خانواده‌ها اجازه بستری و زایمان شدن در محیط‌های بیمارستانی را نمی‌دهد.
این فعال مدنی گفت: به دلیل استاندارد نبودن محل و شرایط اقامت این خانواده‌ها بیشتر زایمان‌ها در محیط‌هایی که با فضای خیابان و بیابان بی‌شباهت نیست صورت می‌گیرد، تولد بسیاری از این نوزادان به دلیل نداشتن اوراق هویت والدین ثبت نمی‌شود و در مراکز درمانی از صدور کارت مایه کوبی برای این نوزادان خودداری می‌کنند.
وی بابیان اینکه این مسئله در پنج ساله گذشته رشد صعودی داشته است، افزود: تمامی این محدویت‌ها در حالی است که مطابق ماده ۷ و هشت بخش اول پیمان نامهٔ حقوق کودک، تولد کودک باید بلافاصله پس از به دنیا آمدن او ثبت شود و کودک از بدو تولد از حق داشتن نام؛ حق کسب تابعیت و تا حد امکان از حق شناختن والدین و قرار گرفتن تحت مراقبت آنان برخوردار خواهد بود و دولت موظف به تامین این حقوق است.
