کیتلین ده ساله نوعی بیماری اتیسم دارد. او همراه پدرش زندگی می کند. قبل از حادثه ی تیراندازی در مدرسه ی برادرش، آن ها خانواده ای سه نفره بودند، و کیتلین همچون مرغ مقلد از راهنمایی های برادرش، دون، برای کنترل رفتارهای اتیسمی اش استفاده می کرد. بعد از حادثه تیراندازی در مدرسه و کشته شدن دون، کیتلین و پدرش از این خادثه سخت آزرده و رنجور می شوند.
دون پیش از کشته شدن بر روی پروژه ای اجرایی برای مدرسه اش کار می کرد که کیتلین را درگیر می کند، پروژه ای که تلاش می کند آن را به پایان برساند، پایان پروژه ای که می تواند پایان رنجی باشد که او و پدرش می کشند. تلاش های کیتلین که همیشه زندگی را سیاه و سفید می بیند و مسئولان متعهد مدرسه منجر به تغییر دید کیتلین به زندگی می شود و او کشف می کند رنگ های زندگی تنها سیاه و سفید نیستند.
نویسنده متاثر از حادثه ی تیراندازی در دانشگاه ویرجینیا، داستانی خلق می کند تا خواننده را درگیر ( به تفکر ) حوادثی کند که بی جهت اتفاق می افتد. نویسنده بر این عقیده است که برای پیش گیری از این حوادث، انسان ها باید در راه هایی قدم بردارند بیشتر بتوانند همدیگر را درک کنند.
خلق شخصیت اصلی داستان که به اتیسم مبتلاست نیز نوعی درگیری دیگر است از جنس درک کردن انسان های متفاوت.
نویسنده از زبان نوجوانی مبتلا به اتیسم با زبانی عاطفی داستان را روایت می کند. شخصیت های همگی باورپذیر هستند و نشانه ها و کنش ها، تصویرهایی روشن از فضای داستان می سازد. روایت ساده است و مخاطب به راحتی با داستان ارتباط برقرار می کند. پایان بندی داستان و یافتن راه حل برای تسکین یافتن رنجی که کیتلین و پدرش و بقیه ی جامعه ی کوچک شان می کشند، ساده در عین حال بسیار امیدوارکننده است.
کتاب منحصر برای گروه ویژه ای نیست، زیرا حول دو محور می چرخد، پرهیز از خشونت و درک کردن یک دیگر، و توجه به بیماران مبتلا به اتیسم و رفتارهای آن ها.
