ثمینه باغچه بان و پروفسور مجتبی صدریا، شنبه ۲۰ خرداد مهمان خانه کتابدار کودک و نوجوان بودند و در نشستی با نام "زندگی در دوران سالمندی" شرکت کردند.
در این نشست پروفسور مجتبی صدریا درباره گذار انسان از درد به شعف سخن گفت. او یکی از دلایل نارضایتی افراد از زندگی را بالا رفتن شتاب و کاسته شدن روند زندگی دانست و بر این باور بود که "لذت زندگی در طی مسیر زندگی است و نه در رسیدن به هدف".
پروفسور صدریا گفت: "برای مثال خانواده ای که محصل دبیرستانی دارد از سال دوم، زندگی را بر خود و نوجوان آن خانواده محروم می کند. چون که او دو سال بعد کنکور خواهد داد. این یعنی قربانی کردن حال برای آینده. شعف زندگی منوط به آینده می شود و این شعف نمی تواند رضایت بخش باشد. یکی از ابعاد شعف آفرینی در زندگی این است که در حیطه علاقه تان باید کار کنید. در این صورت ۸ ساعت از روز را در رضایتمندی به سر می برید."
در ادامه برنامه ثمینه باغچه بان درباره سالمندی و تعریف آن در فرهنگ های مختلف سخن گفت. او اشاره کرد در یک کشور غربی، سالمندی یعنی نشستن در نیمکت یک پارک و تماشای دیگران و نوازش کردن حیوان خانگی یک خانواده غریبه. اما در ایران سالمندی یعنی زندگی کردن سه نسل در کنار هم در یک خانه. به باور ایرانی ها سالمندان برکت خانواده اند. در دنیای غرب جامعه به سالمند غذا و سقف بدهکار است ولی در کشور ما هنوز سالمند جایگاه و احترام ویژه ای دارد.
باغچه بان در ادامه سخنرانی، از تجربیات سالمندی خویش سخن گفت و افزود: "اکنون که کمر درد اجازه نمی دهد تا به پابوس البرز بروم و فراغت بیشتری دارم، هنوز کار می کنم و خود را از کار افتاده نمی دانم."
او یکی از عمده ترین دلایل کنار گذاشته شدن سالمندان از ارتباطات اجتماعی را کم شدن شنوایی دانست و راهکار مناسب این مشکل را آموزش الفبای اشاره حتی از زمان کودکی و در مدارس پیشنهاد می کند چرا که "هر کودک یک روز سالمند خواهد شد."
به باور خانم باغچه بان، اگر همه در یک جامعه الفبای اشاره را بیاموزند بهتر می توانند با سالمندان ارتباط برقرار کنند. در این نشست نیز به عنوان نمونه تعدادی از الفبای اشاره به زبان فارسی را به حاضرین آموزش دادند. نوش آفرین انصاری دبیر شورای کتاب کودک نیز در تایید این سخن گفت: "باید آموزش زبان اشاره و کارگاه های آموزشی در این زمینه در شورا برنامه ریزی شود."
