پژوهشگران دانشگاه مریلند آمریکا به تازگی دریافته اند که موسیقی پایه های مهارت زبان آموزی را بنیان می گذارد.
آنتونی برنت، یکی از همکاران این پژوهش می گوید: "زبانی که با آن سخن می گوییم نیز یک نوع موسیقی است. معمولا زبان آموزی به عنوان یک مهارت بنیادی در انسان شناخته می شود و به موسیقی به عنوان یک فاکتور وابسته به زبان نگاه می شود. اما از نگاه رشد شناسی، ما بر این باوریم که زبان از دل موسیقی بیرون می آید. نوزادان نخست صداهای یک زبان را دریافت می کنند و بسیار دیرتر به معنای آن آگاه می شوند."
او به این نکته اشاره کرد که مهارت نوزادان در گمانه زدن جنبه های گوناگون یک گفت و گو، به توانایی آن ها در شناسایی صداهای آن زبان، یعنی به بخش کاملا موسیقیایی زبان بستگی دارد."
این پژوهشگران در نوشتاری که به شکل آن لاین درباره این پژوهش منتشر کرده اند می نویسند که بزرگسالان بر روی مفهوم یک سخن تمرکز می کنند. اما، نوزادان آن را به گونه یک ریتم موسیقیایی تکرار شونده می شنوند. آن ها به بخش احساسی و ریتمیک و واژآرایی آن چه می شنوند توجه می کنند.
برنت و همکارانش اشاره می کنند که نوزادان نخست بین زبان مادری شان و دیگر زبان ها، جدایی نمی بینند. آن ها هنگامی که یک سال نخست زندگی خود را سپری می کنند، کم کم هنگام شنیدن زبان مادری شان واکنش ویژه ای نشان می دهند.
این پژوهش، پیوندهای بسیاری بین موسیقی و زبان را جست و جو می کند. برنت به این نکته اشاره کرده که پژوهش های بیشتر بر روی این موضوع، می تواند به فهم بهتر این که چرا موسیقی در درمان افراد دارای اختلال در خواندن و سخن گفتن کاربرد دارد کمک کند. او می نویسد: "افراد دچار به اختلال خواندن، در به کار بردن ریتم موسیقیایی زبان مشکل دارند. افراد دارای اختلال در سخن گفتن نیز با چنین مشکلی رو به رو هستند."
