گویا در آلمان دوران گچ و تخته به پایان رسیده است و استفاده از کامپیوتر به تدریج جایگزین آن می‌شود. در مدرسه‌ای در برلین "کلاس‌های نوت‌بوکی" برگزار می‌شوند. از این کلاس‌ها به ویژه نوجوانان از خانواده‌های مهاجر بهره می‌برند.
در مدرسه "هاینریش مان" در برلین، رأس ساعت هشت صبح هنگاهی که کلاس ریاضی شروع می‌شود، دانش‌آموزان کلاس هشتمی لپ‌تاپ‌های کوچک خود را از کیف‌هایشان در می‌آورند. چند لحظه بعد، صدای تایپ کردن و کلیک کردن ۲۰ دانش‌آموز حاضر در کلاس بلند می‌شود.
تکالیفی که دانش‌آموزان بایستی حل کنند، نه از جانب معلم، بلکه از طریق برنامه‌های کامپیوتری تعیین می‌شود. زابینه لمکه، معلم کلاس با استفاده از نرم‌افزار آموزشی آنلاین بسته حاوی مسائل ریاضی را برای آنها می‌فرستد. هر کس می‌تواند با توان و سواد خود به حل مسائل بپردازد.
زابینه لمکه می‌گوید: «نسل جدید به هر حال با لپ‌تاپ و اسمارت‌فون بزرگ می‌شود. به همین دلیل به نظر من مهم است که به آنها نشان داده شود که این دستگاه‌ها به غیر از بازی و چت کردن کاربردهای دیگری هم دارند.» او ۳ سال پیش پروژه استفاده از نوت‌بوک در کلاس درس را راه‌اندازی کرد. اکنون در مدرسه "هاینریش مان" در هر مقطعی ۲۰ دانش‌آموز می‌توانند در کلاس‌هایی شرکت کنند که در آنها آموزش به صورت دیجیتالی انجام می‌گیرد.
در این کلاس‌ها دانش‌آموزان کاملا هم به حال خود رها نمی‌شوند. طبق روال عادی در کلاس درس، معلم همراه با دانش‌آموزان مسائل ریاضی را روی تخته حل می‌کند. ولی به جای تخته سیاه، تخته هوشمند بزرگی روی دیوار نصب شده است. زابینه لمکه و شاگردانش می‌توانند روی آن با دست اشکال هندسی رسم کنند.
کلاس درس دیجیتالی بین دانش‌آموزان کلاس هشتم با استقبال خیلی خوبی روبه‌رو شده است. یکی از آنها می‌گوید: "ما در قرن بیست و یکم بسر می‌بریم و برگزاری اینگونه کلاس‌ها طبیعتا مناسب و بجا است."
بسیاری از این دانش‌آموزان اعتقاد دارند که شرکت در "کلاس‌های نوت‌بوکی" شانس آنها را برای پیدا کردن کار در آینده افزایش می‌دهد، زیرا آنها دستکم توانائی کار کردن با برنامه‌های نرم‌افزاری آنلاین را کسب می‌کنند.
زابینه لمکه در سبک آموزش دیجیتالی نکات مثبت دیگری نیز می‌بیند. او گزارش می‌دهد که برخی از دانش‌آموزان نسبت به گذشته انگیزه بیشتری برای یادگیری دارند، از جمله کسانی که در خواندن و نوشتن ضعیف هستند. زابینه می‌گوید: «نوشتن با لپ‌تاپ نسبت به نوشتن با دست برای آنها بسیار آسان‌تر است.» در عین حال به خاطر وجود لپ‌تاپ، رابطه میان معلم و دانش‌آموزان بهتر شده است.
پیش از این، معلمان همواره از برخوردهای غیرمؤدبانه‌ی دانش‌آموزان و همین طور بی‌علاقگی آنها به یادگیری شکایت داشتند. در این مدرسه بسیاری از نوجوانان از "خانواده‌های مشکل‌دار" می‌آیند، خانواده‌هایی که با فقر، بیکاری، یادگیری زبان و مشکل تطبیق دادن خود با جامعه دست و پنجه نرم می‌کنند.
در گذشته برخی از والدین به وضعیت درسی فرزندان خود توجه بسیار کمی نشان می‌دادند. اما با افتتاح پروژه استفاده از کامپیوتر در کلاس‌های درسی، ظاهرا برخورد خانواده‌ها نیز تحت تأثیر قرار گرفته است. زابینه می‌گوید که اکنون آنها بیشتر تمایل دارند بدانند که فرزندانشان هر روز چه چیزهایی یاد می‌گیرند.
از سوی دیگر، برخی از روش های جدید آموزش و پرورش و همچنین معلمان و کارشناسان آموزشی مخالف استفاده از تکنولوژی و کامپیوتر در دوران دبستان هستند. یکی از این رویکردها که به شدت مخالف کاربرد کامپیوتر در آموزش کودکان دبستانی است، روش آموزشی والدورف است. به باور کارشناسان این روش، کودکان در این دوران نیاز دارند که با دستان خود کار کنند و دنیا را به شکل واقعی تجربه کنند.
